{Pov Pierre}
Vandaag is het zover, dat gene waar ik al die tijd al naaruit keek. Het is een paar dagen na de laatste race en ik heb Nikita niet meer gesproken. Uit betrouwbare bronnen weet ik dat ze vandaag alleen thuis is. Ik rijd door Monaco en voor ik het weet ben ik bij het huis. Ik bel aan en even later gaat het hek open. Ik rij de oprit op en loop naar de voordeur, waar ik nog een keer aanbel. Nikita doet open en ik haal een doekje met verdovendmiddel uit mijn broekzak. Ik houd deze voor haar mond en neus. Ze stribelt veel tegen, maar dan doet het middel zijn werking en zakt ze in mijn armen in elkaar. 'Het spijt me Nikita.' Zeg ik zacht en til haar naar mijn auto. Naja het is natuurlijk niet mijn auto, maar een auto die ik heb geleend. Ik rijd naar het huis ernaast en zie Nico afwachten. Nico stapt in en ik doe de deuren op slot. 'Is het gelukt?' 'Ja het is gelukt ze ligt op de achterbank.' 'Kijk dit zou Cheyenne en Max wel leren voor het afpakken van mijn kind.' Ik hoor een zacht kreuntje van de achterbank komen en kijk in de spiegel. Ik zie dat Nikita haar ogen open heeft en dat ze probeert rechtop te gaan zitten. Na dat ze een tijdje heeft liggen struggelen is het haar gelukt om rechtop te komen. 'Pierre?! Wat is dit?' 'Goeiemorgen beauty lekker liggen slapen?' 'Draai er niet op heen en zeg me gewoon wat dit is.' 'Nikita het is beter voor je. Het is voor je eigen veiligheid.' 'Hoezo het is vor mijn eigen veiligheid? En sinds wanneer boeit mijn veilligheid jouw iets?' 'Nikita luister, die meid van een poosje geleden... Het was een vergissing en ze is hartstikke gestoort. Ik heb haar gezegd dat ik jou nog steeds leuk vind, maar dat schoot bij haar in het verkeerde keelgat. Ze is kwaad. Niet op mij, maar op jou helaas. Ze heeft gezegd dat ze naar je toe zou gaan en dat ze je wel een heel goed lesje zou leren. Daarom heb ik besloten om je naar een veilige plek te brengen.' 'En waar is deze "veilige" plek?' 'Dat weet ik en dat weet mijn compagnon, het is voor jou veiligheid beter als niemand het te weten komt.' 'En mijn ouders en Daan dan?' 'Die ook niet. Geloof me Nikita het is beter zo.' 'Sorry Pierre, maar ik geloof je niet helemaal.' 'Waarom zou ik ooit tegen je liegen?' 'Waarom zou je de waarheid spreken? Ik bedoel je het ook met een andere meisje gezoend toen wij wat hadden.'
{Pov Nikita}
Ik luister niet meer naar wat Pierre mij te zeggen heeft. Het heeft allemaal toch geen nut... Ik verdrink in mijn eigen gedachten als ik plots de auto voel stoppen. 'Vanaf hier zouden we verder moeten met het vliegtuig.' Zegt de man naast Pierre. Ze stappen allebei uit en voor ik het weet gaat mijn deur open. Als mijn deur open gaat zie ik onze buurman. 'Nico?' 'Dag schoonheid.' 'waarom ben jij mee dan?' 'Het was makkelijker om met z'n tweeën te gaan rijden, zodat we konden afwisselen.' 'Maar waarom jij?' 'Owh Pierre en ik kennen elkaar al een hele poos, daarom vroeg hij of ik mee wou.' Ik stap zwijgend uit de auto en volg Pierre en Nico naar een vliegtuigje.
{Pov Max}
Eindelijk zijn we weer thuis na het race weekend en een hoop meetings. Nikita wou liever niet mee, omdat ze er nog niet aan toe was om Pierre weer te zien. Ik open de voordeur en het is heel stil in huis. Iets te stil zelfs. 'Daan zou je willen kijken of je zusje in haar kamer is?' Daan knikt en loop de gang door. Ik loop de rest van het huis door en Cheyenne kijkt in de achtertuin. Daan komt de woonkamer in gelopen en schud zijn hoofd. Even later komt ook Cheyenne weer binnen gelopen. 'Ook niet.' Zucht ze. 'Ik ga haar bellen.' Zeg ik en haal mijn telefoon uit mijn broekzak. Ik bel Nikita, maar ik krijg gelijk de voicemaile. 'Wat raar. Ik krijg gelijk haar voicemail.' 'Dit is niks voor Nikita. Zegt Cheyenne in paniek. 'Maak je niet druk mam, waarschijnlijk is gewoon bij het strand en is haar telefoon leeg. Ik weet zeker dat ze vanavond weer thuis is.' 'Dat hoop ik dan maar...' 'Ik weet het niet Max, ik heb er echt een slecht gevoel over...' Zegt Cheyenne. 'Het komt goed lieverd.' Zeg ik en trek Cheyenne in een knuffel. 'Waar is Daan nou?' 'Ik ben hier.' Hoor ik Daan zeggen terwijl hij de woonkamer in komt lopen. 'Ik heb even een paar jongens gebeld, maar niemand heeft Nikita gesproken... Ik denk dat ze gewoon even een dagje rust wou en dat ze gewoon ergens op het strand zit.' Zegt Daan.
~Tijdsprong van een aantal uur~
{Pov Nikita}
Na heel lang in een vliegtuig te hebben gezeten in stilte voel ik dat we gaan landen. Als we geland zijn komt Pierre naar me toe lopen met een blinddoek die hij vervolgens bij me om doet. 'Dit is toch nergens voor nodig. Kom op Pierre.' 'Jawel dit is wel nodig. Nogmaals het is echt voor je eigen veiligheid dat je niet weet waar je heen gaat.' 'Hoezo? Ik kan toch niemand bereiken, want JIJ hebt mijn telefoon.' 'Niet zo'n grote bek jij.' Zegt Pierre opgefokt. Ik zeg niks meer en sta op. Onder begeleiding van Pierre en Nico loop ik naar buiten. Ik voel een warme lucht en weet gelijk dat ik ergens in een warm land zit. 'Pas op voor je hoofd.' Zegt Nico terwijl ik een voertuig gedrukt word. Na voor mijn gevoel 3 uur in die auto gezeten te hebben stop hij. Ik hoor deuren open en dicht gaan en dan gaat ook mijn deur open. Ik stap heel langzaam uit en loop onder begeleiding ergens naartoe. Ik hoor weer een deur open gaan en we lopen er naar binnen. De deur valt met een klap dicht en dan hoor ik ook een klik. Eindelijk gaat mijn blinddoek af en sta ik in een mooie woonkamer.
