*Tijdsprong naar het eind van de week*
{Pov Max}
Er is alweer een week voorbij. Elke dag van de week waren er weer mensen die even op bezoek kwamen. De tijd vloog gelukkig wel voorbij en de artsen hebben nog meer vooruitgang gezien bij me. Dat betekent dat ik vandaag dan eindelijk naar huis mag. Chey, Daan en Nikita komen binnen lopen. Ik geef ze allemaal een kus. Cheyenne pakt mijn tas onder het bed vandaan en begint mijn tas in te pakken. 'Heb je nog een fijne verjaardag gehad prinses?' Vraag ik aan Nikita. 'Jawel, maar we hebben besloten dat we pas een groot feest gaan geven als je ook weer thuis was.' Zegt ze lief. Ik ben heel blij dat Nikita bijna elke dag langsgekomen is. Daardoor hebben we al best een band opgebouwd. Ze heeft me ook heel veel over haar verteld. Ze heeft het heel moeilijk gehad op school, omdat er elke keer wel iemand was die over mij begon. Ze is daarom toen van school gewisseld en dat ging heel goed. Ze is met goede cijfers geslaagd. En al was ze dat niet dan had ik er alsnog niks over te zeggen, want ja ik heb nooit mijn diploma gehaald. 'Ga je mee pa?' Hoor ik iemand vragen. 'Hu wat?' 'Of je mee gaat?' 'Owh ja natuurlijk.' Zeg ik en stap uit bed. We lopen met z'n allen naar buiten en ik ben opzoek naar mijn auto, maar ik zie hem nergens staan. Cheyenne, Daan en Nikita lopen op een roze Aston Martin af en ik volg ze. 'Wat heb je met mijn auto gedaan?' Vraag ik geschrokken. Cheyenne, Daan en Nikita beginnen te lachen. 'Pap je denkt toch niet dat dit jouw auto is he hahaha. Het is die van mij.' Zegt Nikita en ze houd triomfantelijk haar sleutels omhoog. 'Je denkt toch niet dat ik daar in stap he.' 'Wat wil je anders? Lopen? Rollen? Kruipen? Je zegt het maar.' Zegt Cheyenne met een lach. Ik schud mijn hoofd en stap dan toch maar in. Ik ga dat klote eind toch niet lopen die zijn gek denk ik bij mezelf.
{Pov Nico}
Nadat ik 21 jaar vast heb gezeten zet ik vandaag eindelijk weer voet op het vrije land. Ik ben blij dat ik uiteindelijk toch had besloten om in hoger beroep te gaan op mijn straf waardoor ik nu maar 30 jaar hoefde te zitten. Ik heb me natuurlijk beter voorgedaan dan ik ben en ben daarom vervroegd vrijgelaten wegens goed gedrag. Toch heb ik tijdens mijn verblijf nagedacht over wat ik heb gedaan en nog ga doen. Want ik laat het hier natuurlijk niet bij zitten. Een vriend van mij staat me al op te wachten met een tas kleren en een ticket. Ik ga naar Monaco! Ik ben nog niet klaar met Max en Cheyenne. Als het goed is ligt Max nog in coma. Dan wordt het alleen maar makkelijker voor mij. Ik neem Cheyenne en de kinderen mee en Max? Die maak ik gewoon af. Hij is er al 18 jaar niet meer, dus niemand die hem mist. Voordat ik het weet staan we op het vliegveld en lopen we naar het vliegtuig. Een paar uur later zijn we al geland in Nice en zijn we per helikopter aangekomen in Monaco. Ik kijk mijn vriend aan. 'Thanks man! We zien elkaar wel weer.' En ik geef hem een knipoog. Niemand zal verwachten dat hij me hierbij helpt. Onze wegen scheiden en ik ga richting het huis van Cheyenne en Max. Als ik daar aankom zie ik tot mijn grote verbazing Max lopen met zijn dochter. Volgens mij heet ze Nikita. Ik denk dat ik mijn plan maar moet gaan aanpassen. Nikita wordt het volgende slachtoffer. Cheyenne en Max laat ik lijden door hun dochter van ze af te nemen. Net zoals ze mij mijn zoon hebben afgenomen. Ik bel die vriend op en leg hem uit dat de plannen zijn gewijzigd. Hij gaat akkoord en we nemen alles even snel door. Opeens zie ik Cheyenne het huis uit komen rennen. Nikita lijkt precies op haar moeder, en dat kan me heel wat geld opleveren. 'Max!' Hoor ik Cheyenne roepen. Max draait zich om en kijkt haar verbaasd aan. 'We hebben een brief ontvangen, Nico is vrijgelaten wegens goed gedrag. Wat moeten we nu doen? Straks lopen de kinderen gevaar! We moeten weg! Nu!' Max pakt haar vast en zegt dat ze rustig moet blijven. 'Schat, hij denkt nu wel twee keer na voordat hij weer wat probeert hoor.' 'Maar wat nou als hij hier al is. Ik bedoel met hem weet je het maar nooit! Vandaag of morgen staat hij bij ons voor de deur!' 'CHEYENNE doe nou even rustig! Hij komt echt niet zomaar hier heen!' Ha ze moesten eens weten. Ik zou hun hoofden wel eens willen zien als ik nu uit de bosje zou springen. Nee Nico je moet je inhouden. Denk aan het plan. Je kan het nu niet verpesten. Max en Cheyenne geven elkaar een knuffel en lopen samen naar binnen. Alleen Nikita staat nog buiten. Ik loop langzaam op haar af en blijf bij het hek stil staan. 'Hey, ik ben hier iets verderop komen wonen, hebben jullie misschien wat suiker wat ik kan lenen? Ik heb helaas nog niet alles in huis.' Nikita glimlacht vriendelijk en knikt. 'Tuurlijk ik zal het even ophalen.' Niet veel later komt ze terug met een bakje suiker. 'Ik ben Nikita Verstappen trouwens en u?' 'Nico, en bedankt!' Ik draai me om en loop rustig weg. Achter mij hoor ik de voordeur open gaan. Ik draai me om en kijk naar Cheyenne. Ze staat in de deuropening en kijkt mij na. Cheyenne's gezicht trekt wit weg en ze kijkt mij verbijsterd aan. Ik sla de hoek om en hoor nog net wat Cheyenne zegt. Max!' Door de bosjes kijk ik toe wat er gebeurt. Ze zeggen elkaar wat en Max kijkt om zich heen. 'Cheyenne, je bent paranoia, er is niemand.' Hoor ik hem nog net zeggen. Ik sla de hoek om en hoor nog net wat Cheyenne zegt. 'Ik begin te lachen, deel 1 van plan Zeeland is van start gegaan.
