{Pov Lando}
Na een tijdje is het zover. We hebben onze zwemvesten gekregen en de nodige instructies. 'Nou gaan we dan nu eindelijk het water op?' Vraagt Nikita ongeduldig terwijl ze haar zwemvest dicht ritst. Ik knik en loop richting een jet ski. 'Spring maar achterop.' Zeg ik terwijl ik achter op de jet ski klop. 'Je denkt dat ik het niet kan?' Vraag Nikita quasi-beledigd. Ik schud plagend mijn hoofd. Nikita stapt op een jet ski en zet hem aan. Ze geeft wat gas en weg is ze. Ik zet ook mijn jet ski aan en ga achter haar aan. Ze is snel en ze maakt heel makkelijk de bochten. Ik wil een bocht maken, maar glij eraf. Ik hoor hoe Nikita begint te lachen en ze komt verder mijn kant op. Alle andere die mee zijn komen ook steeds dichterbij. Na een tijdje ben ik er klaar mee en ga ik weer terug naar het strand. Ook Nikita, Charles en Pierre zijn er klaar mee. We zitten met zijn 4en op het strand en zijn gezellig aan het praten. 'Ik ga zwemmen wie gaat er mee?' Vraagt Pierre en spring op. 'Ik!' Roept Nikita enthousiast en springt op. Ook Charles en ik springen op. 'Wie als laatst in het water is is een slechte coureur!' Roept Nikita en ze begint te rennen. Ook Charles, Pierre en ik beginnen te rennen. Het ziet er naar uit dat ik Nikita ga inhalen, maar helaas. Nikita is als eerste in het water, gevolgd door Pierre en mij. Charles komt er als laatste in. Ik wil zeggen dat ik al wist dat het een slechte coureur is, maar ik houd me in. Ik spetter Nikita nat en dan verdwijnt ze onderwater. Ik voel iets aan mijn enkels en voor ik het weet word ik onderuit getrokken en lig ik kopje onder in het water. Als ik boven kom staan Nikita, Pierre en Charles te lachen. Ook de andere zijn nu bij ons. Het jet skiën is leuk voor even, maar na een tijdje verveelt het wel een beetje. We zijn met z'n allen wat aan het kloten en dan loopt Nikita het water uit. Ik loop achter aan, maar helaas ben ik niet de enigste die dat doet. Pierre is sneller bij haar en ik besluit me om te draaien en terug het water in te gaan.
{Pov Nikita}
Ik heb trek gekregen en besluit om te kijken of ik nog wat in mijn tas heb zitten. Ik loop het water uit en ga op 1 van de handdoeken zitten. Pierre komt ook aanlopen en komt naast me zitten. Ik pak mijn tas en maak hem open. Ik doorzoek alles, maar helaas geen eten. Ik voel hoe mijn maag tekeer gaat. 'Gaat alles goed?' Vraagt Pierre een beetje bezorgd. 'Ja het gaat goed. Ik heb alleen een beetje honger.' Zeg ik en wrijf over mijn buik. 'Dan gaan we toch wat eten?' Zegt Pierre en hij staat op. Hij steekt zijn hand uit en ik pak hem vast. Hij trekt me overeind en samen lopen we naar de rest. 'Guys zullen we wat gaan eten?' Roept Pierre. Gelijk komen alle andere ook het water uit. 'Wat gaan we eten madame?' Vraagt Charles met een buiging. 'Waarom vraag je dat aan mij?' 'Omdat jij mag kiezen.' Antwoord Sebastian. 'Uhm dan gaan we sushi eten!' Roep ik vrolijk en ren al naar de handdoeken. Ik droog me verder af en kleed me aan. Als ik klaar ben loop ik vast richting de parkeerplaats. Ik steek een sigaret aan en als ik hem op heb zijn de andere er nog steeds niet. Na een kwartier zijn ze er dan eindelijk. 'Waarom duurde het zo lang?' Vraag ik verveeld. 'We moesten reserveren en het eerste restaurant deed moeilijk omdat we met zoveel zijn.' Zucht Pierre. 'Maar uiteindelijk is het gelukt.' Zegt Lando trots. Ik geef hem een high-five en dan stappen we in. Lando start de motor en voor ik het weet rijden we weg. Ik kijk uit het raam en zie alles voorbij zoeven. Ik voel mijn ogen zwaar worden en voor ik het weet ben ik in slaap gevallen.
{Pov Daan}
Ik zit bij Pierre in de auto en merk dat hij wat afwezig is. 'Bro wat is er?' 'Mhm? Owh niks hoor. Ben gewoon een beetje moe haha.' Ik laat het maar gaan. Na een klein uurtje komen we aan bij het restaurant. De eigenaar heeft het hele restaurant gesloten, zodat wij eer rustig kunnen eten met z'n allen. Ik stap de auto uit en zie dat we de eerste zijn. We gaan een beetje afgelegen staan, zodat niemand ons kan zien. Na een tijdje zijn ook de andere er. Alleen Lando en Nikita zijn er nog niet. Ik besluit om Nikita te bellen, maar ze neemt niet op. Ook Lando neemt zijn telefoon niet op. Na een half uurtje zijn ook Nikita en Lando er eindelijk. 'Waarom duurde het zolang?' Vraag ik als Lando aankomt lopen. 'Ja sorry mijn telefoon was uitgevallen en had geen oplaadkabel. Dus die moest is halen. En Nikita ligt te slapen en haar telefoon staat denk ik op stil. Ik knik en loop naar de auto. Als ik door het raampje heen kijk zie ik inderdaad dat Nikita ligt te slapen. Ik klopt hard op het raam en zie dat ze wakker schrikt. Ik begin te lachen en zie dat Nikita begint te huilen.
{Pov Nikita}
Ik lig te slapen en dan hoor ik opeens hard gebonk op het raam. Ik schrik wakker en voel tranen opkomen. Ik begin te huilen en open de deur. 'Hey wat is er? Het was maar een grapje.' 'Het is... Ik had een nachtmerrie.' Zeg ik en val in de armen van mijn broer. 'Waar ging het over?' 'Ik... Ik droomde dat ik achtervolgt werd door een schim en daarna werd alles zwart. Ik heb er echt een heel raar gevoel over Daan. Het leek zo echt.' Zeg ik terwijl ik een sigaret aansteek. Daan en ik lopen naar het restaurant en ik droog mijn tranen. We lopen met zijn allen naar binnen en bestellen eten. Na het eten worden Daan en ik weer terug gebracht naar het circuit en gaan we naar het hotel.
