{Pov Daan}
We staan voor de kamer van mijn vader en we zien een aantal doktoren om hem heen staan. Ik ben bang dat we hem kwijt zijn, maar als we de kamer inlopen zie ik dat hij rechtop zit. Ik loop naar hem toe en krijg tranen in mijn ogen. Nee Daan je mag niet huilen. Je moet je sterk houden voor je moeder en je zusje zeg ik streng tegen mezelf. 'Max!' Roept mijn moeder en loopt naar hem toe. Ze valt in zijn armen en begint te huilen. 'Cheyenne lieverd wat heb ik je gemist.' Huilt nu ook mijn vader. 'Ik heb jou ook gemist liefste.' 'Daan?' Vraagt mijn vader me verbaasd. 'Ja pa. Ik ben het Daan.' 'Owh jongen hoe gaat het?' 'Ja goed pa. Ik treed in je voetsporen. Ik rijd nu bij de Formule 2 en met een beetje geluk vanaf volgend jaar bij de Formule 1.' Zeg ik trots. Ik kijk van hem naar Nikita en zie aan haar dat ze niet zo goed weet wat ze moet doen. Ze staat daar maar een beetje in de deuropening te staren. Ik loop naar haar toe en pak haar hand vast. 'Kom. Hij ziet er goed uit. Hij heeft echt geluk gehad ze zijn er op tijd bij geweest, waardoor hij bijna geen brandwonden heeft.' Zeg ik en trek Nikita mee. 'En dan ben jij vast mijn kleine prinsesje?' Vraagt Max. Nikita knikt en loopt voorzichtig naar Max toe.
{Pov Max}
Na 18 jaar ben ik eindelijk uit mijn coma. De doktoren hebben gezegd dat ik veel geluk heb gehad en dat ze me gelukkig niet kunstmatig in leven hoefden te houden. Ik was sterk genoeg om het op eigen kracht te doen. Als het allemaal goed gaat mag ik eind deze week naar huis. En zo niet ja dan moet ik langer blijven, maar daar gaan we niet vanuit. Ik hoor voetstappen en zie daar Cheyenne met Daan staan. Er staat nog iemand bij, maar ik kan niet goed zien wie het is. Dan hoor ik Cheyenne mijn naam roepen en voor ik het weet ligt ze bij me opschoot. Ze begint te huilen en ook ik kan mijn tranen niet in houden. God wat heb ik haar gemist, haar geur, haar stem, alles! Dan komt Daan dichterbij. 18 jaar geleden heb ik hem voor het laatst gezien en wat is hij gegroeid. Dat is natuurlijk ook niet zo gek. Ik bedoel hij is nu natuurlijk 21 jaar. Ik praat wat met Daan en dan staat hij op. Ik ben zo ongelofelijk trots op hem dat hij in mijn voetsporen treed. Nikita waar is zij? Is ze er niet bij? Schiet er opeens door mijn hoofd. Dan komt Daan dichterbij, maar hij is dit keer niet alleen. Hij heeft de hand van een meisje vast. Het meisje komt langzaam mijn kant op en als ze bij mijn voeteneind staat gaat Daan weer zitten. 'En dan ben jij vast mijn kleine prinsesje?' Vraag ik aan het meisje. Ze knikt en komt langzaam naar me toe. Ze gaat naast me op het bed zitten en begint te huilen. 'Hey het is goed. Ik ben er nog en ik laat je niet gaan echt niet!' Ze knikt en komt naast me liggen. Ik trek haar in mijn armen en geef haar een knuffel. Ik kijk naar Cheyenne en zie dat ze een zwak glimlachje op haar gezicht heeft.
{Pov Nikita}
Voor het eerst in 18 jaar zie ik mijn vader. Het is raar om hem zo te moeten ontmoeten, maar ik ben blij. Dit is het beste verjaardagscadeau wat een kind kan krijgen toch? Ik lig in zijn armen en voel me veilig. Dit is iets wat ik toch wel heb gemist in die 18 jaar. Natuurlijk het was leuk met mijn moeder en broer, maar toch miste ik een vader. Daniel was er wel bijna elke dag, om mijn moeder te helpen waar nodig was met de opvoeding. Hij kan natuurlijk niet de plaats van vader overnemen, maar hij voelt wel als familie en we mogen hem daarom ook oom Dan noemen. Ik laat mijn vader rustig los en kijk op. De dokters zijn weg en mama is aan het bellen.Ik denk dat ze ome Dan belt. Even later komt er een dokter de kamer in met daarachter aan mijn moeder. 'We hebben goed nieuws.' Begint de dokter. We kijken hem alle 4 hoopvol aan. 'Meneer Verstappen aangezien uw gezondheid en resultaten van de test goed zijn mag u aan het einde van deze week naar huis.' 'Het is bijzonder dat dit kan, zoiets heb ik in mijn gehele carrière nog niet meegemaakt, en ik ga al een hele tijd mee kan ik u vertellen.' We lachen alle 4 en bedanken de dokter vriendelijk. Mijn vader mag naar huis! Hoe fijn is dat! Mijn moeder begint opnieuw te huilen, maar he we zijn ook niks anders van haar gewend. Het is natuurlijk ook niet gek. Ze heeft het 18 jaar bijna alleen moeten doen en mijn vader moeten missen. Ik denk dat ik me niet zo sterk had kunnen houden als haar. Ook ome Dan komt nu binnen gewandeld met tante Kimberley, wij noemen haar tante Kim. Ome Dan heeft een teddybeer in zijn armen met een shirt van RedBull Racing. Tante Kim heeft een grote ballon vast. 'Hey man! Lekker geslapen?' Vraagt ome Dan met zijn pretbek. Mijn vader begint te lachen 'Hey Pik! Ja heerlijk, leek geen eind aan te komen.' Ze geven elkaar een bro hug en praten nog even verder over van alles en nog wat. Mama en Tante Kim praten ook wat. Ik nestel me weer tegen mijn vader aan en voel hem gelijk zijn armen om me heen slaan. Daan maakt een selfie met ons en stuurt deze naar ome Christian en opa Jos. Allemaal zijn ze onderweg naar Monaco om mijn vader deze week weer te kunnen zien. Ik sta op om naar de wc te gaan als mijn vader me tegen houd. 'Je ziet er prachtig uit. Dat is voor je verjaardag toch?' Ik knik. 'Ja,je vader heeft misschien wel 18 jaar in coma gelegen maar dat vergeet ik niet, Happy Birthday prinses.' En hij geeft me een kus op mijn voorhoofd.
