{Pov Nikita}
Ik word wakker en kijk om me heen. Ik weet even niet waar ik ben, maar dan besef ik me dat ik in Australië ben. Het voelt nog steeds zo raar dat mijn broer gewoon een Formule 1 coureur is! Ik ben zo blij voor hem. Ik stap uit bed en neem een snelle douche. Ik trek een McLaren polo aan, een zwarte skinny met scheuren en simpele sneakers. Ik doe een beetje make-up op en bekijk mezelf in de spiegel. Ik glimlach en loop naar de eetzaal waar de rest al zit te eten. Ik pak wat eten en ga bij Pierre, Lando en Max aan tafel zitten. Ik vind het heel erg fijn dat er mensen van Daan zijn leeftijd rijden, want dan kan ik daar ook een beetje mee praten als ik mee ben. En ik moet nou eenmaal elke race mee... Bij de gedachten dat ik elke race mee moet word ik een beetje depressief. Ik vind het heel leuk voor mijn vader, moeder en broer dat ze een passie kunnen delen. Maar dat hoeft niet te betekenen dat ik ook elke keer mee moet toch? 'Waar zit je met je gedachten?' Vraagt Daan en tikt me aan. 'Hu wat?' 'Nou Lando heeft eten van je bord gehaald en je had het niet eens door.' 'Owh... Niks er is niks. Ik ga even naar buiten.' Zeg ik en schuif mijn bord naar Daan. Ik sta op en loop door de lobby naar buiten. Ik ben de lobby nog niet uit en krijg een beetje het gevoel dat ik iets of iemand zag. Ik probeer het te negeren en loop door.
{Pov Nico}
Ik heb donderdag een berichtje gekregen van de vriend de me helpt met plan Zeeland. Hij heeft gehoord van iemand dat de hele familie Verstappen aanwezig zou zijn bij de Grand Prix van Australië. Ik heb gelijk wat spullen gepakt en ben er heen gevlogen. Ik verblijf in een hotel dichtbij die van de coureurs. Het is nu zaterdag en ik houd Nikita al 2 dagen in de gaten. Ik weet nu wat ze altijd doet en hoe laat ze het doet. Ik zit verdekt opgesteld aan de bar en zie Nikita naar buiten lopen. Zo onopvallend mogelijk loop ik achter haar aan. Ik zie dat ze om zich heen kijkt en ik spring snel achter een muurtje, zodat ze me niet ziet. Ik weet zeker dat als ze me ziet dat ze gelijk naar Max of Cheyenne gaat. Ik kom achter het muurtje vandaan en loop naar buiten. Ik sta nu op een kleine meter afstand van haar en kan haar geur al ruiken. Ze ruikt net zoals haar moeder. Ik hoor voetstappen en spring snel in de bosjes. Net op tijd, want ik zie Daan naar buiten komen. Ik hoor hoe Nikita zegt dat ze het gevoel heeft dat ze achtervolgt word. Mooi Denk ik bij mezelf. Laat haar dat nog maar een tijdje denken. Laat haar maar even leven in angst. Dat is goed voor haar. Daar word ze sterk van en dat kan ik wel gebruiken. Een mooie sterke vrouw.
{Pov Daan}
Nadat Nikita naar buiten is gegaan heb ik mijn eten opgegeten en mijn bord bij de afwaskar neergezet. Ik loop door de lobby naar buiten en als ik buiten aankom zie ik Nikita met een sigaret staan. 'Gaat alles wel goed met je? Je doet zo afwezig.' Zeg ik. Ik zie hoe Nikita schrikt en zich omdraait. 'Ik heb gewoon een heel raar onderbuik gevoel Daan. Ik weet niet wat het is, maar het maakt me bang. Ik heb de hele tijd het gevoel dat ik achtervolgt word.' 'Heb je ook een idee waardoor je achtervolgt word?' 'Nee Daan ik heb geen idee, maar wat ik wel weet is dat het geen kat of iets is.' 'Ik weet het niet Nikita. Ik hoorde papa en mama laatste wel over een brief praten. En ze had er over dat Nico ofzo vrij is. Denk je dat hij het misschien is?' 'Nee dat denk ik niet. Hoe zou hij moeten weten dat wij hier allemaal zijn? Maar wat het ook is Daan ik wil het weten. Want ik ben echt heel bang.' 'Weet je? Je blijft gewoon lekker bij ons. En dan slapen we vanavond gewoon samen. Net zoals vroeger.' Zeg ik in de hoop dat ze wat rustiger word. Nikita drukt haar sigaret uit en loopt mee naar binnen. Ik kijk continue om me heen, maar ik zie niks. We lopen de eetzaal weer in en zien niemand meer. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de tijd. 'Shit! We moeten gaan. Straks ben ik nog te laat voor de 3e vrij training.' Zeg ik en ik zet het op een lopen. Nikita loopt achter me aan en binnen no-time zijn we op het circuit. Ik ben gelukkig nog op tijd. Ik loop mijn motorhome in en kleed me om. Nikita gaat in de pitbox staan bij mijn engineers. Ik stap ik mijn auto en rijd het circuit op. Ik zet een prima tijd neer en ga beginnen aan mijn laatste ronden. Bam ik spring naar de 3e plek. Hopen dat de kwalificatie straks net zo goed gaat. Ik rijd terug naar de pitbox en ga in gesprek met de engineers. Mijn auto voelde echt top! Het kon gewoon niet beter. Ook de engineers zijn tevreden over de prestaties van de auto. Ik loop naar Nikita en geef haar knuffel. Samen lopen we de pitbox uit en daar staat Olaf Mol me al op e wachten. 'Ha jongen hoe is het?' 'Ja goed en met jou?' 'Ja gaat goed. Heb je misschien even tijd voor een kort interview?' 'Ja hoor tuurlijk.' Zeg ik en ga op de stoel tegenover Olaf zitten. 'Je auto deed het goed he in de vrije trainingen?' 'Jazeker! Hij deed het beter dan we verwacht hadden. We zijn echt tevreden met de prestaties van de auto.' 'Mooi en het lijkt me ook wel fijn voor jou dat je dit met je vader en je moeder delen.' 'Je vergeet nog iemand Olaf. Je vergeet de belangrijkste.' Olaf kijkt me raar aan. 'Wil je nu zeggen dat je ene vriendin hebt?' 'Nee Olaf ik heb het over mijn zus Nikita.' Olaf kijkt naast zich en dan ziet hij Nikita staan. 'Owh ja tuurlijk! Sorry.' Zegt Olaf en glimlacht naar Nikita.
