People say follow your heart.. but which way do you go when your heart breaks into two?
A way of letting yourself be caged from the past and unnerve your future.
Or
A way of taking time of removing grief and moving forward.
*****
All rights reserved...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Last Chapter
".....Anong pinagsasabi mo na hindi kita ma-alala?"
I straightly face her, siguro oras na din para malaman niya ang totoong nangyari sakanya....sa aming dalawa, kase habang tumatagal mas lalo niya lang akong nakakalimutan, dahil sa mga bagong ala-ala na ginagawa niya. Atleast sana naman she tried to regain our memories being together, sana naman she tried it.
"You really don't know?" I ask with teary-eye pero hindi ko iyon pinatagal at pinunasan ko ang mga luha ko.
It's time to reveal the unsaid and forgotten memories of our past. Sana pagkatapos nito, magiging okay na ako.... okay na akong harapin ang kinabukasan ng ako na nalang mag-isa. Kakalimutan ang mga bagay na nakakasakit ng damdamin ko, at naging dahilan ng pagkabagsak ng sarili ko. I'm sick of being tired and the who tried for...nothing.
"....ako to Aui, ako to si Zec ang naging kasintahan mo for almost 4 years na....sana," Pagsisimula ko at napa-atras naman siya sa mga salitang binigkas ko sa harap niya. Kumunot ang noo niya at ayaw niyang maniwala sa mga sinasabi ko. So, I continue telling her who am I to her life.
"Hindi mo ko ma-alala k-kase.....you had been in a car accident 3 years ago. Na-aksidente ka noong panahon na iyo na pupuntahan mo sana ang bestfriend mo sa bahay nila, but unluckily hindi mo nakitang may truck na patungo sa direksyon mo kaya hindi ka naka-iwas agad. You have admitted to the hospital after it.... only to know na na- comatose ka daw dahil sa lakas ng impact na dulot ng aksidente......," Nakita ko naman umiling-iling siya habang dumadaloy ang mga napakaraming luha sa mga mata niya, I hate to see her like this. Gusto ko siyang i-comfort pero alam kong mas gusto niyang malaman ang totoo muna bago siya makapag-react.
Pagkatapos kong malaman ang nangyare sa kanya, halos gusto ko na ding magpakamatay para lang makasama ko siya until next life, lahat ng mga taong nasa emergency room on that time sinigawan ko dahil sa galit at takot sa maaaring mangyari sa kanya.
Even si Mama hindi kayang kontrolin ang galit ko ng malaman kong na-aksidente siya. Kahit ang driver ng truck na sumagasa sa kanya ay nasugod ko sa sarili niyang room at sinakal ko, but everyone tried to stop me hanggang sa mailayo nila ako.
"Ng sinabi ng doktor na may possibility na ma-comatose ka, d-dun na ako nawalan ng lakas at nakatakot na baka sakaling hindi ka na magising....ini-isip ko yung bawat pangako na sinabi natin sa isa't-isa at bawat pinky swear natin...... at ang mas malala, if magising ka man daw there is 75% that you will not regain your memory......" Humagulhol na ako sa bawat kwento ko, naging masakit sakin ang lahat-lahat ng pinagdadaanan niya, ni walang oras akong hindi umiyak at nagdasal na sana magising siya, na sana hindi mawala ang ala-ala niya.
Nagpalunod ako sa kakainom, sinisisi ko ang panginoon sa mga nangyari saming dalawa, wala naman kaming ginawa bakit kailangan naming maranasan ang ganitong trahedya.
I always check her out in her room, halos wala na akong ligo at uwi ng bahay basta ang importante is nababantayan ko siya. Hindi ko kayang mabuhay ng wala siya, she's my other half, the one who completed me....
