MECBURİYET - II

1.Bölüm *Giriş*

Kapının arkasına yaslanmış öylece telefondan onların fotoğrafına bakıyordum.

Ne zaman aldatmıştı beni?

Hastanede tanışmışlardı tam anlamıyla, yoksa nikah dışında önceden tanışıyorlar mıydı?

Kumlarda kayan teker sesini işittiğimde kapıya biraz daha yaslanıp telefonun ekranını kilitledim. Artık çığlık atmasam bile ağlıyordum ve bu durdurulması imkansız gibi görünüyordu.

Ağlamak dışında hiçbir eylem göstermiyordum. Ne hissediyordum, onu bile bilmiyordum.

Yaslandığım kapının ardında birisinin olduğunu hissettim. Gözlerimi kapatıp korkuyu görmezden gelmeye çalıştım.

Kapı hareket edince o kişinin de benim gibi kapıya yaslandığını ya da kapıdan destek aldığını hissettim.

Ben o kişiyi değil, onu hissettim.

Bir sürtünme sesi geldi ardından. Yere çökmüş olmalıydı.

Sesi net olmasa da duyabiliyordum. Sahi, ben onun konuşmadan çıkardığı sesleri nasıl anlayabiliyordum? O kadar tanımış mıydım onu? Ne kadar tanıdıysam, bir o kadar da tanımamıştım anlaşılan.

"Bırakma beni." Diyordu sadece.

"Anladığın gibi değil." demişti.

"Yemin ederim, görüldüğü, anlaşıldığı gibi değil..."

Gözümden bir damla yaş daha aktı.

"Bir gün beni dinleyeceksin,"

"Bilmiyorum, belki her şey için çok geç olmuştur..." Başımı geriye atıp elimi ağzıma götürünce olası bir hıçkırığımı engellemeye çalıştım.

"Ama aslında anladığının çok dışında olduğunu göstereceğim sana," titrek bir nefes verdim.

"Şimdi değil ama. Şu anda değil. Şu an kendimi savunma girişiminde bulunmak bile çok saçma..."

Sonra bir hareketlenme daha oldu.

BU 1.BÖLÜMDEN BİR KESİTTİR. ARALARDA OLAN KONUŞMA VEYA PARAGRAFLAR ATLANMIŞTIR!

YENİ BÖLÜMLER AĞUSTOS AYINDA GELMEYE BAŞLAYACAKTIR!