MECBURİYET - II

13.Bölüm-Dua

Selamün Aleyküm :)

Lokma yerken aklıma gelen bir Onur...

Bölüm yazarken nelerden mi ilham alıyorum? Bu gibi değişik ve küçük şeylerden kvğdövğdöğvödcp

Başlayalım bölüme... (05.02.2022/21.00)

ONUR

"Neden yayla evine çıkıyoruz ki şimdi?"

Omuzumu silkip direksiyonu sağa kırdım.

"Bilmiyorum, sadece "yayla evine gelin" dedi."

Bunun üzerine bir şey dememişti fakat başka bir cümle atmıştı ortaya.

"Siz de abimle iyice asker arkadaşı oldunuz."

Dediği şeye gülerken sordum.

"Asker arkadaşlığının nasıl olduğunu nerden biliyorsun sen?"

"Genelleme olarak dedim ya!"

"İnşallah sadece genellemedir."

Ciddiliğimi korumaya çalışarak kurduğum cümle karşısında biraz daha sinirlenmişti.

"Onur!"

"Efendim?"

Sinirli bir nefes verince istemsizce gülmüştüm.

Arabada oluşan kısa bir sessizliği bölen kişi ben olmuştum.

"Her halini deli gibi seviyorum senin. Sabah ilk uyandığın ânı, stresli halini, hasta olduğun zamanlarda... Her farklı şeyde daha tatlı oluyorsun."

Dudaklarım yavaşça yukarı kayarken yüzüne baktım.

"Ama şu sinirli olduğun zamanlarda o kadar tatlı oluyorsun ki... Seni sinirlendirmekten keyif alıyorum resmen..."

Bakışlarımı yola çevirdim. Her an her şey olabilirdi, bunun için dikkatli olmam gerekiyordu.

"Yanakların kızarıyor, gözlerin küçülüyor..."

"Onur..."

"Söyle birtanem."

Yüzüne ufacık bir süre baktığımda yanaklarının yine kızardığını gördüm. Dudakları da hafif kırılmıştı.

"Şuan araba sürmüyor oluşunu çok isterdim."

"Neden?"

"Sarılmak için."

"Şuan kenara çekemiyorum bebeğim."

"Yok yok, çekme zaten."

Başımı hafif sallayıp yola konsantre oldum. Bu yol da nasıl yoldu? Git git bitmedi...

"Ama kusura bakma canım."

"Efendim?"