İsimsiz

IV

İçeri girdiğimizde gördüğümüz manzara hiç güzel değildi.Eşyalar yerlere düşmüş,ayna parçalanmıştı.Arda dehşet içinde etrafa bakarak:

-Metin ! Ceren !

Umut Arda'nın yanında bana bakıyordu.Onlara birşey olmamıştı.Yani ben öyle düşünüyordum.Arda'nın gözlerinden yaşlar akıyordu.Bu manzaraya daha fazla dayanamayıp kendimi dışarı attım.

Kalbimin hızla atışını duyabiliyordum.Çok geçmeden bir ses duydum.Nefes alıp verişinden erkek olduğunu anladım.Ses hırıltılı geliyordu.Sesin geldiği yöne (ağacın arkasına) ürkek adımlarla ilerlemeye başladım.Sonra kusmamak için kendimi zor tuttum.Bu Metin'di.Boynundan koca bir parça kopmuştu.Donup kalmis bir şekilde ona bakıyordum.Can çekişiyordu.Yalvarırcasına gözlerine bakıyordu.Evet kesinlikle kusacaktım.Arkamı dönüp midemdekileri boşaltmaya başladım.

-Aman Tanrım ,Umut'un sesini tanımıştım.

Umut sesimi duymuş olacak ki arkamda çıkılıyordu.Yaninda Arda vardı.Kimse birşey demiyor sadece Metin'i izliyordu.Çok geçmeden son nefesini verdi.Arda gözyaşlarına boğuldu.Umut elini tutup beni kendine çekti.Kolları arasına aldı.Gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştım.Umut beni sakinleştirmek için rahatlatıcı sözler söylüyor,dudaklarını başıma bastiriyordu.Bir an için huzurlu hissettim.Tabii bu uzun sürmedi.Bir çığlıkla hepimiz sıçradık.