İsimsiz

VI

                                 UMUT

Onun için endişeleniyordum.Son iki saat içinde çok şey yaşamıştık.Onu suçlayamazdım.Ben bile bir ara ağladım bunu itiraf etmeliyim.

Son iki saatte Metin ölmüş,Ceren ölümden dönmüş,ııı o da onlardan biriyle karşı karşıya gelmişti.Aslında onlara birkaç isim düşünmüştüm:Aylak,kokuşmuş,hırıltı...

Büyük ihtimal hepsini duymak istemezsiniz.

O hala uyuyordu.Ceren sus pus oturuyordu,Arda ise Metin'i gömmeye gitmişti.Onun için ne kadar zor bir durum olduğunu biliyordum.Bende ailemi kaybetmiştim.Annemi,Babamı ve biricik kız kardeşim Nisa'yı.

Dünya son iki haftada çok değişmişti.Önceden sadece video oyunlarında görebildiğimiz sahneleri şimdi yaşıyorduk.Sadece bir öğün yemek yemesek acıktığımızı sanıyorduk.Sabırsız,bencil,aptaldık.İki haftada hiç değişmediğim kadar değişmiştim.Karıncadan bile korkan (evet çok küçük düşürücü) ben şimdi sinema filmlerinde gördüğümüz zombilerle savaşıyordum.

Önceden hayatımda pek iyi sayılmazdı doğrusu.Sadece kemirgenler yerine (hala isim düşünüyorum) kaba ve kendini bir şey sanan öğretmenlerle,müdürlerle uğraşıyordum.Açlığa karşı değil belki ama sınavlara karşı mücadele veriyordum.Son senenin verdiği stresi taşıyordum.Ha tabii arada kaçamaklar yapıp bazı kızlara babamın parasını yediriyordum.Hayatın o zamanlarda da zor olduğunu fark ettim.O zaman bir sürü şey için çaba sarf ediyorduk:Aç kalmamak,başarı,iş,okulu bitirmek,sınavı geçmek,kız ayarlamak,millete ayak uydurmak...

Ama simdi sadece tek bir amacımız vardı:HAYATTA KALMAK...

Açıkçası Dünya'yı bu haliylede seviyorum.Bana delirmiş lan bu diyebilirsiniz.Aslında hakli sayılırsınız.

Ceren'in ağladığını fark ettim.Aslında yalniz kalmaya ihtiyacı vardı.Bunu bilmeme rağmen yanına gittim.

-İyi misin ?

Tanrım ne kadar aptalca bir soruydu bu.Tabii ki kötüydü.Kız babasını kaybetmişti.Suratını bana çevirip tuhaf tuhaf baktı.Yeşil gözleri içime işliyordu.Aslında kız güzel sayılırdı.Benden 3-4 yas küçüktü.

-Tamam.Saçma bir soruydu.

-Yalnız kalmak istiyorum.

-İstediğini sanıyorsun.Bak bu olayların ilk gününde bende babamı kaybettim.Üniversite sınavında hocanın dönüşmesiyle başladı herşey.Hocanın en yakın arkadaşıma saldırmasını fırsat bilip oradan kaçtım.Çıktığımda ise herkes...

  Devamını getiremedi.Gözlerim dolmuştu.Ceren gözlerindeki yaşları silip başını omzuma koydu.

  Bir dakika ya kim kimi teselli ediyordu.

-Baban daha iyi bir yerde Ceren,bana güven.

  Birkaç dakika sonra uykuya daldı.Onu kucaklayıp diğer yatağa yatırdım.Diğer yatağa geçip kenarına oturdum.Onu izlemeye koyuldum.Aniden doğruldu.

-Ahh!

-Hey iyi misin ? Ne oldu ?

-Ben...Eylül.İsmim Eylül.

   Mutluluktan ağlamaya başladı bende onu kollarımın arasına alıp mutluluğunu paylaştım.

ARKADAŞLAR BU BÖLÜMÜ SEVGİLİ ARKADAŞIM CEREN,MÜŞERREF,MEHMET,MEHMET BABA VE OSMAN'A BENİ DESTEKLEDİKLERİ İÇİN İTHAF EDİYORUM.SİZİ SEVİYORUM :*