1 hafta geçmişti. Bugün hastaneye gidip sonuçları öğrenecektik. Oğlumu Buse'ye bırakacaktım. Yengem ve amcamın işi vardı, Eren ise benimle gelecekti. Caner ve Buse de Ahlas'ı gezdirecek.
"Ben gelene kadar uslu dur olur mu oğlum?" Oğlumun ayakkabılarını da giydirdikten sonra kucağıma aldım. Odadan çıkıp aşağıya indim.
Kendi ayakkabılarımı giyip dışarı çıktım. Caner ve Buse kendi aralarında tartışmaya girmiş hatta saç baş girişecek gibi duruyorlardı. "Buse." Buse bize döndüğünde koşarak geldi.
"Bu uyuz gelmek zorunda mı?"
"Evet çünkü araba gerekli size." Oflayarak oğlumu alıp Caner'in arabasına bindi. "Sana emanetler Caner."
"Tamamdır abi." Onlar arabaya binip giderken Eren ile kendi arabalarımıza geçtik. Bu sefer bebek koltuğu yoktu, diğer arabamı almıştım.
Gaza basıp yola çıktım. Siteden ayrıldıktan sonra arabayı sakince kullanmaya başladım.
Stres yapmıştım. Tamam öz ailem olduklarını biliyorum ama bundan sonra nasıl olacaktı? Baba diyebilecek miydim? Anne diyebilecek miydim?
Canım yanacaktı, biliyorum. Onların aile ortamını gördükçe neden diyecektim. Neden bende bu ortamda büyümedim.
Ama vardır bir hayır. Belki de bunları yaşamam gerekiyordu. Belki de bu acıları çekmem gerekiyordu.
Nefes almak bile zor geliyordu şu son bir haftada.
Radyoyu açıp herhangi bir yerde durdum.
Yaşadık ve tamam
Anladıysak ne gam
Bir sofrada bin saf tutulmuş
Görmüyorsan devamGözlerim dolmuştu.
Ağlarım gülerim
Aynı tas ve hamam
Adamım kaygan kanun bu
Düşerim uyamamSol gözümden bir damla yaş çeneme doğru düştü.
Kalmasın bak elinde
Gönül bu yerme yerinme
Ve dünya bir çölse durma
Seraba su getirÖyle kolaysa gel başımdan
Kaldır at sevdanı
Dertli saz bu boşa çalınmaz
Çaldığın reva mı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BABA
FanfictionKarıştırılmış bebekler ama kız değil erkek. Diğer hikayeler gibi konusu aynı değil daha farklı. Arhan Koçyiğit, kendisini bildi bileli sokakta yaşan küçük yaşında zorluklara göğüs geren birisi. Ailesiz büyüyen, kendi ailesini kendisi kuran yaralı bi...