Door of Happiness (Agravante Series #1)

KABANATA 18

Kabanata 18

Visit

--

Audrey and I stayed at the coffee shop for a few more minutes until we decided to leave and go home because it was also already late. Nagpaalam kami sa isa't isa. May sumundo sa kanya na SUV habang sumakay ako ng tricycle pauwi sa amin.

Hindi pa rin mawala sa isip ko ang nangyari kanina at hanggang ngayon nandoon pa rin ang bigat sa loob ko. Parang may nakadagan pa rin na mabigat na bagay sa likod ko kahit may napag sabihan na ako ng nararamdaman ko. I feel weak. Pero wala nang lumalabas na luha sa mga mata ko dahil siguro napagod na.

Pagod akong humiga sa aking kama nang nakapasok sa loob ng kwarto ko. Nakapag hapunan na ako bago pa man kami nagkita ni Audrey. All I have to do now is sleep but I think it will be difficult for me to sleep tonight because of everything that happened.

Sa totoo lang hindi ako makapaniwala na nangyari iyong kanina. I thought I would have a hard time finding a way to talk to them. I thought I could just watch them from a distance but I was wrong, nakausap ko pa silang lahat. Kahit papaano masaya ako. Totoong masaya ako.

Iyong nakausap ko sila, nakita, ayos na sa akin iyon. Even though my heart hurt so much, ayos pa rin sa akin iyon. I'm still happy to be with them even just for a moment. Because honestly, they are really busy people, alam ko iyon lalo na dahil sa sobrang yaman nila. I'm sure they do a lot especially in their business. Kaya talagang malaki ang pasasalamat ko na binigyan nila ako ng oras. Kahit pa para sa kanila, walang kwenta iyon.

I took a deep breath and stared at the ceiling for a moment. I'm still in pain but no more tears are coming out of my eyes. Ayos na rin dahil ayoko na talagang umiyak. I will just look ugly if I cry.

Pumikit ako at nagpasyang bukas ko nalang iisipin ang lahat ng ito. I want to rest. I want to calm my heart. At hinihiling ko na sana bukas pagkagising ko, mawala na ang lahat ng bigat sa dibdib ko.

Pero hindi yata ako pinagbigyan sa hiling ko na iyon. Dahil pagkagising ko palang kinaumagahan ay ramdam ko agad ang bigat sa dibdib ko. Nandoon pa rin iyon. Hindi manlang nawala, hindi manlang nabawasan.

Wag ko nalang kayang ituloy ito? Should I just go back to Cagayan and live there quietly? After all, I don't really know if what my mother said in the letter is true. And the Agravantes don't believe me either.

I groaned. What the hell, Cassandra? Don't tell me you're giving up?

No way!

And are you stupid? Anong hindi mo alam kung totoo bang Agravante ka? E, halos gawin nga ni Amelia ang lahat para lang mapa alis ka. At inamin niya na rin na talagang anak niya si Elizabeth!

I stood up and shook my head. No way! I will not give up! I won't let those two bitches just take the things I deserve!

Naalala ko si Pauline Agravante. Somehow I felt something strange when I saw her. My heart was pounding and I didn't feel anything but... home.

For the very first time in my life, I feel like home. I feel like I belong there. I feel happy.

Huminga ako nang malalim at napagpasyahang magpahangin muna sa labas.

Ngunit pagbukas ko ng pintuan ay halos mapa atras ako sa gulat nang nakita si Audrey. But she wasn't the only one there. Next to her was none other than the tall, musculine and serious Brandon!

Oo! Si Brandon!

"Hi!" ngumiti at kumaway si Audrey.

"Anong ginagawa niyo rito?" tanong ko, gulat pa rin.