Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3 • Arkadaş olmaya çalıştığını biliyorum.
|
Uyumakta olan Daeun'ın üzerini örtmenin ardından abajurunun ışığını düşürerek odayı loş bir ortamda bırakarak kapıyı kapattım, bugün onu okuldan almam ve artık yeniden sevdiği üç insan ile pizzacıda olacak olması onu çok fazla mutlu etmişti, bunu tüm yüzünde görebiliyordum.
Yatak odasına girdiğimde uyku kelimesi beni tamamen terk etmiş gibiydi, dolabın kapağını açarak eşofman takımlarını kenara ittim ve arkada kalan kutuyu alarak yatağın üzerine oturdum bağdaş kurmuş bir şekilde.
Kim Haneul.
Onu hatırlamak hala kalbime acı veriyordu, her şeyin mükemmel gittiğini sandığım bir sabaha uyandığımda Daeun'ın çığlıkları yatmakta olduğu beşiğinden geliyordu.
Uykulu bir halde onu kucağıma almış susturmaya çabalarken beşiğine bırakılmış mektunu fark etmiş fakat almak için yeltenmemiştim, "Anne şimdi gelecek." diye sakinleştirmeye çabalamıştım Haneul'ın evde olduğunu sanarak ama büyük yanılgıydı, bir daha asla o kapıyı açarak içeri girmeyecekti.
Mektubu bir kez daha okumaya içim el vermediği için yatağın üzerine bıraktım, Haneul yatağımızda yatarken üç günlük Daeun'ı tuttuğu fotoğrafı aldım elime. Kahverengi saçları kırmızı saç bandı ile arkaya atılmış, üzerinde pembe bir gecelik vardı uzun. Gülümseyerek bana doğru bakarken Daeun'ı tutuyordu, mutlu görünüyordu ama giderken benimle hiç mutlu olmadığını söylemişti.
Onunla güldüğümüz tüm fotoğraflara bakmak acı bırakmıyordu ama kalbimi hiç terk etmeyecek bir hüzün doluyordu. Bunu neden yaptığını anlayamıyordum hala, ne ben ne de Daeun bir anda bu şekilde terk edilmeyi hak etmemiştik.
Komodinin üzerinde çalan telefonuma uzanarak elime aldım ve ekranda yazan isme baktım, "Anneciğim?" diyerek açtım, tüm fotoğrafları ve mektubu kutuya koyarak tek elimle kapağını kapattım. "Taehyung, uyumuyordun değil mi?" diye sordu, babam uyuyor olmalıydı ki kısık sesle konuşuyordu. "Hayır, daha uyumadım. Nasılsın?" Yerimden kalkarak pencereye yaklaştım, camı açarak soğuk havanın içeri girmesine izin verdim.
Annem babamın emeklilik yüzünden kafayı yemesi hakkında bana dert yanarken gülmeden edemiyordum, onları fazlasıyla özlemiştim ve ne yapacağım konusunda hiçbir fikrim yoktu. "Taehyung." dedim annem birden durarak, "Hafta sonu gelsek mi diyoruz oraya?" Soruşu gülmeme sebep oldu, "Hissettin mi kötü olduğumu?" diye sormadan edemedim, gözlerim dolarken "Hissettim tabii bal ayım, bebeğimi de özledim zaten." dedi, onunla biraz daha konuşmanın ardından telefonu kapattım.
