Elements (gestopt, lees de beschrijving voor details)

Zo veel verjaardagen

Amber

Ik keek uit mijn raam en zag Rin aankomen vliegen. Ze had een brief bij zich. Ik liep een stukje weg van het raam en liep Rin binnen. Ze ging op mijn bed zitten en legde de brief naast zich neer. Ik liep ernaar toe en opende de brief. Ik wist dat die van Alec was en opende hem.
Lieve Amber,
Bedankt voor je brief.
Ik had al een gevoel dat het op het paleis niet helemaal goed ging. Je moet goed op je hoedde blijven.
Maar het is mooi dat je een vriendin hebt gemaakt. Misschien kan zij je helpen met alles daar uitzoeken. Ik wil niet dat je wat overkomt.
Alles hier gaat normaal. Het dorp is wat stiller nu je weg bent en alles is weer als toen het was voordat iedereen over je krachten wist. Oh ja, super goed dat je je krachten hebt kunnen gebruiken. Ik denk dat je ze wel nodig zelf hebben als je rond gaat neuzen.
Ik ga kijken of ik misschien dingen kan vinden in de bibliotheek.
Laat het me weten als je meer vindt of gewoon als je we wat wilt vertellen.
Knuffels, Alec.
Ik legde die brief glimlachend neer. Alec was een goede vriend, een hele goede vriend. Maar nu moest ik wel dingen uit gaan zoeken en daar zou ik nu mee beginnen.
Ik stond op. Ik keek even naar Rinny en aaide haar. Ze maakte een geluidje dat liet horen dat ze het fijn vond. Ik aaide haar even en liep daarna mijn kamer uit. Ik ging naar de paarse deur die verder op de gang zat, dat was de kamer van Rozeline. Ik klopte aan. Rozeline deed bijna meteen de deur open.
"Hoi." Zei ik.
"Hoi." Zei Rozeline een beetje verbaast.
"Wij gaan deze plek wat beter bekijken." Rozeline schudde haar hoofd.
"Hier rondsnuffelen is geen goed idee. Wat als we de koning tegenkomen, of iemand anders? Dan zitten we in diepe problemen." Zei ze, een beetje bang.
"Dat gebeurd niet. We zullen goed op onze hoede zijn. Kom op. Deze plek zit vol geheimen en ik wil ze allemaal ontrafelen. Wie wee is de koning wel gemeen en heeft me hier zodat hij mij kan trainen op een slechte manier. Zodat ik bij zijn gemene leger ga horen. Dat zou niet goed zijn." Zei ik, een beetje smekend.
"We werden al bijna vermoord toen we in de keuken zaten en eten stalen. Wie weet wat er gaat gebeuren als we iets ontdekken wat we niet zouden mogen ontdekken?"
"We gaan niet gepakt worden. Ik weet heel goed hoe we niet op kunnen vallen. Vertrouw me nou. Ik bescherm je wel. Beloofd." Rozeline zuchtte.
"Oké, goed. Ik ga mee." Zei ze. Ik had de neiging om zacht te juichen, maar deed dat niet. Ik keek Rozeline dankbaar aan en trok haar mee.
"Waar gaan we heen?" Vroeg ze een beetje bang.
"We gaan gewoon rondlopen en als we iets verdachts zien gaan we het onderzoeken." Antwoordde ik. Rozeline trok zich los van mijn greep en begon naast me te lopen. We liepen een tijdje en kwamen uit bij de deur die ik al eerder had gezien en al vanaf het eerste moment verdacht vond.
"Dit is verdacht." Zei ik tegen Rozeline.
"Ik heb je toch al verteld wat het is." Zei ze tegen mij.
"Je hebt me verteld wat jij denk of wat het waarschijnlijk is. Maar we weten niet zeker of dat de waarheid is."
"Ja, maar."
"Niks maar. We kijken binnen, als dat ons tenminste gaat lukken." Zei ik en ik voelde aan de deur. Hij zat natuurlijk op slot. Ik dacht even na, maar veel tijd kreeg ik daar niet voor.
"Wat doen jullie bij die deur?" Hoorde ik een man achter me zeggen. Rozeline en ik draaiden ons tegelijk om.
"Papa!" Riep Rozeline blij. De man lachte en opende zijn armen. Rozeline gaf hem een knuffel.
"En wie is dit?" Vroeg hij, na de knuffel, en hij wees naar mij.
"Dit is Amber. Ze heeft vuurkrachten en komt hier leren. Ik moet haar helpen alles te vinden in het kasteel." Zei Rozeline. Ik gaf de man een hand.
"Ik ben de vader van Rozeline. Noem me maar Gillian hoor." Zei Rozeline's vader. Ik knikte.
"Maar wat doen jullie bij die deur?" Vroeg Gillian aan ons. Rozeline zei niks, dus ik nam het woord.
"Rozeline vertelde me net dat we niet in mogen." Loog ik. Gillian knikte.
"Dat klopt. Maar jullie willen vast wel weten wat er achter de deur ligt." Zei hij. Ik knikte langzaam.
"Ik ook." Lachte Gillian. Ik keek hem een beetje vragend aan.
"Ik ben niet bevoegd om erover te weten, laat staan erin te gaan." Ik knikte om te laten zien dat ik het begreep.
"Ik moet er weer vandoor. Leuk je te ontmoeten, Amber. Tot vanavond." Zei Gillian en hij liep weg.
"Je vader is aardig." Zei ik tegen Rozeline. Ze lachte verlegen.
"Laten we hier weggaan." Zei ik en Rozeline keek me dankbaar aan.
"Wat gaan we dan doen?" Vroeg ze. Ik gaf haar een glimlach die vertelde dat ik iets van plan was.
"Toch niet iets wat niet mag, hè?" Zei Rozeline een beetje bang
Pff, wat een watje is ze eigenlijk.
"Is naar buiten gaan tegen de regels?" Vroeg ik. Rozeline schudde haar hoofd.
"Dan gaan we dat doen." Zei ik. Rozeline zuchtte opgelucht en volgde me naar het bos.
Eenmaal daar begon ik rond te rennen. Ik vond het hier heerlijk. Elven waren van nature ook buiten wezens, dus het klopte wel. Terwijl ik hieraan dacht bedacht ik me dat ik eigenlijk niet wist wat Rozeline was.
Ik stopte met rennen en keek haar aan.
"Wat ben je eigenlijk?" Vroeg ik aan haar.
"Wat bedoel je?" Vroeg ze.
"Wat voor soort wezen ben je? Ik ben een elf, dat is best duidelijk. Maar wat ben jij?"
"Oh. Ik ben een nimf."
"Wat voor soort nimf?"
"Ik ben een bloemennimf." Zei Rozeline. Ik tikte haar aan en rende weg.
"Jij bent hem!" Riep ik lachend. Ik wist dat de meeste nimfen van tikkertje hielden en ik wilde dat wel eens uitvinden. Ik rende zo snel als ik kon en klom snel een boom in. Ik keek rond, maar zag Rozeline nergens. Ik glimlachte, ik was waarschijnlijk te snel voor haar.
Opeens voelde ik een tik op mijn rug. Ik draaide me om en zag Rozeline. Ze grijnsde naar me.
"Jij bent hem." Zei ze en ze sprong uit de boom en rende weg. Ik klom snel uit de boom en rende achter haar aan. Na een tijdje rende ik naast haar. Ik tikte haar aan en draaide me om. ik rende weer snel weg.
.
Eindelijk had ik Rozeline weer aangetikt. Ik viel hijgend op de grond.
Ik had nooit geweten dat de verlegen Rozeline zo snel kon rennen.
"Ben je moe? Geef je op?" Vroeg Rozeline speels.
"Ja. Jij wint." Zei ik hijgend. Rozeline kwam naast me liggen.
"Dus het is waar." Zei ik.
"Huh?" Vroeg Rozeline.
"Dat nimfen van tikkertje houden."
"Volgens mij wel. Ik hou er tenminste erg van. Maar het is leuker met meer personen."
"Morgen is mijn verjaardag." Zei Rozeline opeens.
"Ja?" Vroeg ik.
"Dan word ik vijftien."
"Ik word over ongeveer en week zestien." Zei ik. Rozeline grinnikte zachtjes.
"Wacht." Zei ze opeens. "Krijg je dan niet je vleugels?" Vroeg ze aan me.
"Ja, eindelijk. Het is alleen jammer dat ik dat ik hier ben en niet bij mijn familie. Het is een grote stap." Zei ik. Rozeline knikte begrijpelijk. Ik zuchtte.
"Ik wou dat mijn moeder er nog was." Zij Rozeline zacht.
"Ja." Zei ik zacht.
"Als een nimf vijftien wordt veranderd hij of zij. En als we twintig worden zijn we helemaal volgroeid en wordt die verandering voltooid. Ik wou dat mijn moeder er nog was om er bij te zijn voor me. Ik heb mijn vader wel, maar voor hem was het anders."
"Ach, je hebt mij ook hoor." Zei ik en ik keek Rozeline aan. Ze keek me dankbaar terug.
"Misschien moeten we weer naar het kasteel gaan." Zei ik terwijl ik opstond. Rozeline knikte en stond ook op. Pratend liepen we weer naar het kasteel toe.
.
Ik werd wakker van een luid geklop op mijn deur. Ik deed slaperig de deur open en zag Rozeline staan. Ze zag er erg opgewonden, maar ook bang uit.
"Hoi." Zei ik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef.
"Het gaat zo gebeuren. Kom mee!" Zei Rozeline. Ik rende snel naar mijn kast en kleedde me heel snel om. Ik deed een simpel jurkje aan. Daarna rende ik met Rozeline naar haar kamer toe. Haar vader was er al.
"Hoi." Zei ik tegen hem.
"Hallo Amber." Zei hij glimlachend. Hij zag er trots uit.
Opeens viel Rozeline op de grond.
"Ahh." Schreeuwde ze. Haar vader rende snel naar haar toe. Ik keek bezorgd toe.
"Dit is normaal. Ik heb het bij mijn zusje gezien." Zei Gillian. Hij kroop een beetje van Rozeline weg. Ik keek naar Rozeline en vond het niet zo leuk. Ik had het gevoel dat dit niet goed was, maar ik wist dat Gillian iets zou zeggen of doen als het niet goed was. En ik wist ook dat het pijn deed als een elf zijn of haar vleugels kreeg.
Een licht roze gloed kwam van Rozeline af en haar geschreeuw stopte. Ik kwam langzaam dichter bij haar. Ze deed haar hoofd omhoog en keek me aan. Ze glimlachte naar me. Dat ze er anders uitzag was duidelijk. Haar haar was langer geworden, haar gezicht mooier en haar oren waren een beetje puntig geworden. Maar het duidelijks wat nog wel haar gezicht; haar ogen waren groter, haar neus en mond fijner en kleiner en er zaten groene en roze vlekjes op haar voorhoofd en de zijkant van haar hoofd.
"Is het over?" Vroeg ik.
"Ja." Zei Gillian. Rozeline stond op. Haar lichaam was niet veel veranderd, ze was wat dunner en een beetje langer, we waren nu even groot.
"Dat was minder erg dan ik had verwacht." Zei ik. Rozeline gaf me een blik.
"Jij keek dan ook. Jij hebt de verandering niet zelf meegemaakt." Zei Rozeline. Ik knikte, dat was weer waar.
"Maar, voel je je anders?" Vroeg ik om een stilte te voorkomen. Rozeline grijnsde naar me. Te tikte me aan.
"Jij bent hem!" Riep ze en ze begon weg te rennen. Ik rende keihard achter haar aan. Rozeline rende naar het bos en ik had veel moeite met haar volgen. Na een tijdje zag ik haar niet meer. Ik klom een boom in om te zien of Rozeline kon zien. Ik kon haar niet zien.
"Rozeline! Kom maar! Ik kan je niet meer zien!" Riep ik zo hard mogelijk. Ik wist niet waar Rozeline was, dus ik hoopte maar dat ze me kon horen. Na een tijdje zag ik Rozeline aankomen.
"Geef je op?" Vroeg ze aan me. Ik klom naar beneden en keek haar aan.
"Ik kan niet spelen als ik je niet kan zien." Zei ik.
"Oh, oké. Ja dat is best moeilijk." Zei Rozeline.
"Heb je geen nieuwe krachten gekregen nu?" Vroeg ik. Rozeline keek me met open ogen aan.
"Ja, natuurlijk. Helemaal vergeten. Ik ben nu sneller en ik kan me een soort van onzichtbaar maken in natuur." Zei Rozeline opgewonden. Ik gaf haar een blik en ze moest lachen.
"Als je steeds onzichtbaar wordt kan ik niet met je spelen." Zei ik. Rozeline knikte.
"Sorry, ik kan het nog niet echt beheersen." Zei ze.
"Misschien moet je erover praten met je vader, hij kan je vast helpen."
"Ja, we hebben al lessen gepland."
"Mooi. Ik heb nog een verjaardagcadeautje voor je." Zei ik glimlachend. Rozeline keek me verrast aan. Ik begon met mijn handen te bewegen en maakte vuur. Ik ging neer op mijn knieën en zette de vlam neer. Hij bleef branden, maar hij verbrandde het gras niet en hij bewoog niet. Ik begon met mijn handen de vlam te vervormen. Ik vormde een bloem van de vlam. Ik keek even op naar Rozeline en zag dat ze verwonderd naar de vlam keek. Ik grinnikte zacht en ging weer door. Het duurde niet lang voordat ik klaar was. Ik keek op naar Rozeline en ze keek naar me.
"Dit is..." Begon ze, maar ik legde mijn vinger op haar mond. Ik pakte haar hand vast en legde mijn hand bij de vlam. Rozeline begreep wat ik deed en legde haar hand er ook bij. Ik deed mijn ogen dicht en voelde Rozeline's magie door me heen en naar de vlam vloeien. Na een paar tellen opende ik mijn ogen en liet ik Rozeline's hand los. Ik keek naar de vlam, het was nu een bloem. Een rode bloem, zelfs de steel was rood.
"Wow." Zei Rozeline. Ik keek haar aan.
"Gefeliciteerd." Zei ik tegen haar. Ze glimlachte en viel over me heen om me te knuffelen.
"Dank je wel." Zei ze.
"Is goed, is goed." Zei ik lachend.
"Hoe heb je dat gedaan?" Vroeg Rozeline terwijl ze overeind kwam. Ik kwam ook overeind.
"Ik heb geoefend en toen ik eenmaal bezig was wist ik dat dit kon en hoe." Zei ik. Het was niet helemaal gelogen, maar het was niet de hele waarheid. Ik had met Nala geoefend, maar ik mocht niemand over haar vertellen. Daar had ze me een paar keer voor gewaarschuwd.
"Dit is geweldig. Mag ik?" Vroeg Rozeline en ze gebaarde naar de bloem. Ik knikte. Rozeline trok de bloem uit de aarde en rook eraan. Ze leek betoverd door de geur.
"Ruikt heerlijk, alleen een beetje naar rook." Zei Rozeline grappend. Ik lachte mee en rook ook aan de bloem. Het was inderdaad waar, maar ik vond de rookgeur juist wel lekker.
"Misschien moeten we eens teruggaan." Zei ik. Rozeline knikte. We stonden op en liepen samen naar het kasteel toe.
Die avond was er een buffet voor Rozeline's verjaardag. Het was leuk, maar ik had de hele tijd het gevoel dat iemand me bekeek. En dat gevoel bleek te kloppen toen ik later die avond naar de koning keek. Ik zag nog net hoe hij naar me keek voordat hij zich van me af draaide en een gesprek begon met de man naast hem. Het was allemaal best vreemd, vond ik. Dus ik besloot Alec weer een brief te schrijven. Maar ook omdat ik hem nest wel miste. Ik had nu Rozeline wel als vriendin, maar ze kon Alec niet vervangen.
.
Hoi Alec,
Vandaag was Rozeline jarig. Ik heb haar verandering gezien. Het heeft me wel nerveus gemaakt over die van mij. Ik wou dat mijn familie erbij was. Maar nu even weer zakelijk. Tijdens het avondeten zat de koning me de hele tijd de bekijken en ik vond, samen met Rozeline, een deur. Alleen de koning en de mensen die hij uitkiest mogen daar komen. Ik wil gewoon zo graag weten wat er achter verscholen zit. Ik heb een gevoel dat deze plek helemaal niet deugt.
Maar ik word steeds beter met vuursturen. Het is zo leuk om te doen. Ik wou dat ik je wat dingen kon later zien. Maar dat komt later wel.
Ik mis je.
Knuffels, Amber.
Tevreden deed ik de brief in een koker en gaf hem aan Rin. Nadat ik haar verteld had dat ze het bij Alec af moest leveren ging ze op weg.
.
Ik opende mijn ogen. Vandaag was ik jarig. Ik zou mijn verandering pas in de avond hebben, zoals elke elf.
Ik liep naar mijn kast en deed de jurk die ik van mijn moeder had gekregen aan. En daarna ook die sieraden van mijn zus. Ik vond het best spannend, maar ik was ook heel blij dat ik nu eindelijk mijn vleugels kreeg. Ik had ze al willen hebben sinds ik klein was, en nu kreeg ik ze eindelijk.
Iemand klopte op mijn deur. Ik liep naar mijn deur en opende hem. Rozeline stond er.
"Gefeliciteerd!" Riep ze blij en ze knuffelde me.
"Hoi." Zei ik.
"Wanneer gaat je verandering gebeuren?"
"In de avond, maar ik weet nog niet precies hoe laat." Antwoordde ik.
"Oké. Laten we naar beneden gaan. Ontbijt!" Zei Rozeline enthousiast. Ik grinnikte.
"Ligt het aan mij of ben je sinds je verjaardag een stuk minder verlegen en zit je beter in je vel?" Vroeg ik grinnikend.
"Het ligt niet aan jou. Dit is normaal de eerste weken na de verandering."
"Oké, laten we gaan eten." Rozeline knikte en we liepen naar de eetzaal.
.
"Oh. Dit zit er lekker uit." Zei ik toen we in de eetzaal kwamen. We pakten wat te eten en gingen aan een tafel zitten. We aten en kletsen voor een hele tijd. Het was heel gezellig.
Na het eten hadden we ook een gezellige tijd in de kamer van Rozeline.
.
Iemand klopte op de deur. Rozeline stond op en opende de deur. Haar vader stond er.
"Papa?" Vroeg ze.
"Ja. Tijd voor je eerste les. Ben je er klaar voor?" Zei Gillian. Rozeline keek maar mij.
"Het is oké, ga maar. Ik denk dat ik even naar buiten ga." Zei ik. Rozeline keek me dankbaar aan en ging weg met haar vader. Ik stond op en rekte me uit. Ik liep naar buiten en het bos in. Ik ging op zoek naar Nala.
"Nala!" Riep ik. Ik deed niet voorzichtig want ik wist dat ik alleen was. Opeens kwam Nala uit haar verstop plek.
"Hallo Amber. Gefeliciteerd." Zei ze.
"Dank je." Antwoordde ik. "Mag ik op je rijden?" Vroeg ik uit het niets.
"Is goed." Antwoordde Nala. Ik glimlachte en klom op haar rug.
"Hou je vast." Zei ze en ze begon te rennen. Ik voelde de wind in mijn haren en voelde me erg goed. We bleven maar verdergaan en het was heerlijk. Opeens zag ik personen in de verte.
"Kijkt uit, personen." Zei ik tegen Nala. Ze stopte en verstopte zich. Ik zag een meisje en een paar mannen. Een jongen sloeg het meisje op haar hoofd en ze viel bewusteloos neer.
"Ik moet wat doen." Fluisterde ik tegen Nala.
"Doe het snel." Zei ze. Ik knikte en klom van haar af. Ik liep naar de personen toe terwijl ik vuur vormde in mijn handen.
"Hé! Blijf van haar af!" Riep ik naar de jongen.
"Oh. Nog eentje. Wat mooi. De baas gaat heel blij zijn." Zei de jongen. Ik wist niet wat hij bedoelde met 'nog een', maar nu had ik geen tijd om daar over te denken.
"Jij laat haar nu gaan." Beval ik.
"Nou wordt die mooi. Zij gaat met mij mee en jij nu ook." Zei de jongen. De anderen omsingelden me. Ik keek onopvallend om me heen en liet het vuur gaan. Een grote kring van vuur kwam van me af. Een paar werden geraakt en anderen ontweken het.
"Is dat alles?" Vroeg de jongen spottend.
"Ik ben nog niet eens begonnen." Zei ik en ik viel een jongen achter me aan. Ik had mijn hand in vuur gewikkeld en sloeg hem bewusteloos. Toen sprongen alle andere mannen op me af. Ik ontweek elke en sloeg ze op dezelfde manier allemaal bewusteloos. Alleen de laatste jongen was nog over. Ik keek hem zelfverzekerd aan, maar hij leek helemaal niet bang, niet eens een beetje. Ik rende op hem af en gooide een vuurbal naar hem. Ik zorgde ervoor dat hij niet doodging, maar wel lang bewusteloos zou blijven.
Ik zuchtte en pakte het meisje op.
"Nala! Help me, we moeten haar naar mijn kamer in het kasteel brengen." Zei ik tegen Nala. Nala knikte en liep naar me toe. Ik legde het meisje op haar rug.
"Ik pas er niet meer bij, we moeten gaan lopen." Zei ik.
"Ja, dat moet maar." Zei Nala.
.
"Eindelijk, we zijn terug." Zei ik. Ik had niet door dat we zo ver hadden gelopen eerder.
"Ik kan je niet verder helpen." Zei Nala.
"Dat weet ik. Ik red het vanaf hiel wel denk ik." Antwoordde ik. Ik haalde het meisje van Nala'a rug af en droeg haar naar mijn kamer. Ik had veel geluk dat ik haar vandaag had gevonden, bijna iedereen was weg voor een belangrijke vergadering.
"Pff." Ik had eindelijk het meisje in mijn kamer liggen. Ik bekeek haar goed. Ze had lang zwart haar met witte punten. Die lijken op die van mij.
Ze had geen magische kenmerken. Ze zou een weerwolf kunnen zijn, maar dat leek me niet waarschijnlijk.
Opeens klopte iemand op mijn deur. Ik liep er naar toe en opende hem, maar niet ver genoeg voor iemand om het meisje te zien. Ik zag Rozeline staan.
"Ik ben klaar met mijn les. Zullen we wat gaan doen?" Vroeg ze aan me.
"Even niet. Ik ben moe en wil even alleen zijn." Zei ik. Rozeline keek me teleurgesteld aan.
"Oh oké. Zei je vanavond." Zei ze.
"Doei." Zei ik en ik deed de deur dicht. Ik moest Alec hierover laten weten. Ik keek om me heen, maar mijn papier was op. Ik sloop mijn kamer uit en haalde wat nieuw papier. Toen ik de kamer binnen kwam was het meisje wakker.
"Je bent wakker, mooi. Ik ben Amber. En jij?" Zei ik tegen haar.

Klaar, eindelijk. Pff. Ligt het aan mij of worden de hoofdstukken langer? Sorry dat het opeens zo lang duurt voor een update, maar ik ben druk met dingen dus updaten lukt me gewoon niet. Ik ben ook beginnetjes van nieuwe verhalen geschreven, maar die komen nog niet online.