Elements (gestopt, lees de beschrijving voor details)

Een paar geheimen

Amber

Geschrokken keken ik en Rozeline naar de koning die een bruine rook om zijn handen heen had. Hij haalde zijn arm omhoog en ik wist dat hij naar ons zou gaan vuren. Ik had geen idee wat er daarna zou gebeuren, maar ik gokte dat het niet goed was. Opeens hoorde ik een gil en ik keek opzij. Daar stond de zus van de koning. Ze rende op de koning af en hield zijn hand tegen.
"Laat me los!" Riep de koning boos.
"Nee. Wat ging je met ze doen?" Vroeg zijn zus in een dreigende stem.
"Zij stalen eten, ze moeten gestraft worden."
"Dat vroeg ik niet."
"Ik ging ze, ehm, dat is een goede vraag."
"Je ging ze betoveren zonder dat je wist welke spreuk je aan het gebruiken was?!"
"Laat me nu los! Ik ben dan wel je broertje, maar ik ben ook je koning!" Zei de koning en hij trok zich los. Hij gooide zijn zus tegen de muur aan en richtte weer op ons. Ik keek wanhopig naar de zus van de koning, maar zij was bewusteloos. Ik keek naar Rozeline, maar zij wist ook niet wat ze moest doen. De koning schoot en alles was opeens langzaam. Het leek alsof ik super snel was. Ik trok Rozeline achter me en hield mijn handen naar voren. Er kwam vuur uit en dat hield de spreuk van de koning tegen. Hij hield op en ik ook. Ik keek hem aan en zag dat hij glimlachte.
"Wat?!" Riep ik naar hem.
"Deel 1 van je training is voltooid. Mooi. Maar blijf nu wel van het eten af." Zei hij en hij liep weg. Ik keek hem boos na. Rozeline bleef bang achter me staan. Toen de koning uit het zicht was verdwenen rende ik naar zijn zus toe om te zien of zij oké was. Ik knielde naast haar neer en bekeek haar even goed. Ze leek niet erg gewond te zijn, dus dat was mooi. Ik legde mijn hand onder haar hoofd en ze deed haar ogen langzaam open.
"Hij gaat te ver." Fluisterde ze.
"Wat?" Vroeg ik.
"Dit was gewoon een test om je krachten los te maken. Maar een test die veel te ver ging."
"Ja. Bent u zijn grote zus?" Vroeg ik uit het niets.
"Ja, jonkvrouw Merrianne. Of gewoon Merrianne. Ik vind dat jonkvrouw klinken alsof ik mezelf niet kan beschermen, maar dat kan ik wel."
"Maar als u ouder bent, waarom bent u dan niet de koningin?" Vroeg Rozeline.
"Omdat ik een vrouw ben. En ook nog iets belangrijkers. Ik ben een ziener met magische krachten. Ik heb andere plichten dan het land heersen, maar mijn broertje laat me die dingen niet doen. Maar ik doe die dingen nog wel vaak in jet geheim, al houd hij me de laatste tijd nogal goed in de gaten." Zei Merrianne en ze stond op. Ze veegde haar jurk af en deed haar haar goed.
"Ik moet nu gaan. Pas goed op jezelf en probeer mijn broertje zo veel mogelijk te vermijden." Zei ze en ze liep snel weg. Ik keek Rozeline met een verbaasde blik aan en zij keek me vol verbazing terug.
"Wat?" Vroeg ik.
"Je handen, je krachten." Stamelde ze. Ik keek naar mijn handen en had opeens door dat ik mijn krachten had gebruikt, voor de eerste keer.
"Ja. Ik heb ze eindelijk een keer gebruikt." Zei ik. Rozeline knikte langzaam.
"Kom, laten we hier weggaan." Zei ik. Ik trok Rozeline uit haar trance en nam haar mee naar mijn kamer.
Eenmaal in mijn kamer kreeg Rozeline haar tong weer terug.
"Hoe deed je dat?" Vroeg ze aan me.
"Wat bedoel je?" Vroeg ik.
"Je was zo snel en deed alles alsof je het al super vaak gedaan had."
"Ik weet het niet. Alles leek opeens heel langzaam te gaan en ik deed alles als een soort reflex."
"Wow. Dat is interessant en gaaf." Zei Rozeline weer blij. Ik voelde me een beetje opgelucht dat ze weer blij deed, omdat haar verbaasde en geschokte blik er best raar uitzag.
"Ik denk dat ik weer even moet gaan. Ik heb je alles laten zien en ik heb nog andere dingen te doen. Als je me nodig hebt ben ik meestal in mijn kamer. Het is de paarse deur in de gang naast deze. Doei." Zei Rozeline en ze liep snel weg.
Wat een vreemd meisje. Maar ik ga een brief aan Alec schrijven.
Ik liep naar mijn tafel en legde een vel papier, een enveloppe, een inktpotje en een pen klaar. Ik ging zitten aan mijn bureau en begon met schrijven.
Lieve Alec,
Ik ben aangekomen in het kasteel. Ik was eigenlijk van plan om je later pas een brief te schrijven, maar er zijn al veel rare dingen gebeurd en ik wil je dat toch even vertellen.
Ik denk dat ik een nieuwe vriendin heb. Ze heet Rozeline en is even oud als ik, denk ik. Ze heeft roze haar en paarse ogen. Ze is erg aardig en opgewekt. Maar toen we het kasteel aan het bekijken waren gebeurde er iets raars. We haalden wat te eten uit de keuken en zagen de koning. Hij was super boos dat hij eten hadden gestolen en wilde ons aanvallen met een spreuk die hij niet eens kende. Zijn zus hield hem tegen, maar hij vocht terug en ging ons weer aanvallen. Maar dit keer kon zijn zus ons niet redden. Maar ik wel. Voor mij ging alles opeens heel langzaam en wist ik wat ik moest doen. Ik haalde Rozeline achter me en vuurde vuur op de koning af. Ik gebruikte mijn krachten! Daarna glimlachte de koning en zij hij dat deel 1 van mijn training is voltooid. Het was dus gewoon een test. Het is echt raar. Daarna vertelde zijn zus ons nog iets, maar dat vertel ik je wel als ik meer informatie heb. Deze plek is vol geheimen en ik wil ze graag ontrafelen.
Knuffels, Amber.
Ik legde tevreden mijn pen neer. Ik blies even over het papier heen en keek er even naar terwijl de inkt droogde. Ik haalde Rinny alvast uit haar kooi. Ik aaide haar even over haar hoofd en ze leek het fijn te vinden.
"Jij moet even een brief voor me bezorgen, bij Alec." Zei ik tegen Rin. Ze leek de naam Alec te herkennen. Ik pakte de brief en deed hem in de enveloppe en deed die dicht. Daarna gaf ik de brief aan Rin.
"Deze moet naar Alec." Zei ik tegen haar. Ze knikte en vloog weg. Ik keek haar na. Ik vond het grappig dat ze meteen wist waar en wie Alec was. Ik ging weer op mijn bed zitten. Ik had geen idee wat ik nu zou kunnen doen. Ik keek even naar het bureau en zag de pen en de inkt nog staan. Ik borg die op, gewoon voor de zekerheid. Daarna besloot ik het bos in te gaan.
.
Ik rende rond. Het bos was geweldig. Ik voelde me zo vrij en alsof de hele wereld weg was, en dan op een goede manier. Opeens stopte ik. Ik stond oog in oog met een eenhoorn. Ik zag dat het de eenhoorn was die ik ook in de koets had gezien. Hij/zij boog en ik boog ook. Daarna hinnikte het (ik besloot het een het te noemen omdat ik geen idee had of het een hij of een zij was) blij. Ik lachte terug.
Hallo, ik ben Nalamiano. Of Nala voor kort. Ik heb je eerder gezien in die koets. Hoorde ik opeens een sierlijke vrouwenstem in mijn hoofd zeggen. Ik keek de eenhoorn verbaast aan.
"Was jij dat?" Vroeg ik. De eenhoorn knikte.
En de reden dat je het hoorde is omdat, geloof het of niet, wij een connectie hebben. Ook al ben jij degene die over het vuur heerst. Vuur veroorzaakt verwoesting en pijn, maar ook warmte en licht. En dat brengt hoop. Met verschillende wezens kun jij een connectie opbouwen, maar met mij heb je die al. Ik knikte om te laten zien dat ik het begreep.
"Maar moet ik dan hardop praten of kan ik ook in jou hoofd komen?" Vroeg ik aan Nala.
Jij kunt ook in mijn hoofd komen. Als je je goed concentreert kun je het doen, maar je moet dan ook leren je eigen gedachtes af te dekken van mij. Maar dat zou heen probleem moeten zijn nadat je hebt geleerd hoe je telepathisch met me kunt praten. Probeer het maar.
Ik concentreerde me zo goed als ik kon, maar het lukte me niet meteen. Maar na twee keer geprobeerd te hebben lukte het me.
Goed gedaan. Maar je moet nu weer terug naar je kasteel. Je kan niet te lang wegblijven. Maar we zullen elkaar snel weer zien. Oh en nog een ding, praat hier met niemand over. Zelfs niet met je vriendin, iedereen kan een kwade bedoeling hebben.
Ik knikte en liep weg.
Eenmaal terug in mijn kamer voelde ik me best moe worden. Ik keek naar buiten en zag dat het ook al een beetje donker begon te worden.
Opeens klopte iemand op mijn deur. Ik liep naar de deur toe en opende het. Rozeline stond er.
"Hoi." Zei ik.
"Hoi. Ik moest je halen, we gaan eten." Zei ze.
"Mooi, ik heb honger." Ik liep mijn kamer uit, deed de deur dicht en volgde Rozeline naar de eetzaal.