Elements (gestopt, lees de beschrijving voor details)

Too soon?

William

(Dit is trouwens net na het vorige hoofdstuk vanuit zijn pov. De paar dagen later geld alleen voor Angel)

Ik pakte mijn fiets en begon zo hard als ik kon naar het ziekenhuis te fietsen. Het was niet heel ver weg en de rit had waarschijnlijk 10 minuten geduurd. Ik deed er 5 minuten over. Om een of andere reden leek het alsof de wind me hielp, en daardoor kon ik hard fietsen.

Toen ik aankwam in het ziekenhuis rende ik naar de balie.

"Hallo, hoe kan ik je helpen?" Vroeg de vrouw aan de balie.

"Ik ben op zoek naar Bobby Dijk." Zei ik terwijl ik nerveus met mijn vingers op de balie tikte. De vrouw zocht even wat op op haar computer.

"Hij ligt in kamer vijf op de tweede verdieping. De lift is daar" Zei de vrouw en ze wees naar de lift.

"Bedankt." Zei ik snel en zacht. Ik rende zacht naar de lift toe. Ik drukte op het knopje, wachtte even en ging in de lift toen de deuren open gingen. Ik drukte op de knop voor de tweede verdieping en wachtte totdat de lift bij de tweede verdieping aankwam. Nadat de deuren open gingen liep ik naar de goede kamer. Eenmaal daar deed ik langzaam de deur open en zag ik Bobby.

"Hey Bob." Zei ik terwijl ik langzaam de kamer binnen ging.

"Hey." Antwoordde Bobby en hij keek naar mij. Hij keek blij, maar op de manier die liet zien dat hij niet doorhad wat er was gebeurd.

"Hoe gaat het?" Vroeg ik en ik naast hem op een stoel zitten.

"Het gaat. Het gaat zo erg."

"Het gaat erg wat?"

"Het gaat erg. Dat is een goede zin. Een complete zin. Heb ik een tumor?"

"Nee, je hebt geen tumor. Je gaat niet dood hoor." Zei ik bemoedigend.

"Ja, dat boeit me niet. Waarom ben ik dan gek?" Vroeg Bobby.

"Je bent niet gek. Je bent in de war door een ongeluk waar je in kwam."

"Dus het was niet Glory?"

"Nee dat was het niet." Ik moest grinniken omdat Bobby over zijn favoriete tv serie had gepraat.

"Oh, dat is mooi. Dan hoef je je niet verstoppen." Ging Bobby verder.

"Hoe bedoel je?" Vroeg ik.

"Je weet wel. Heeft Katja je nog niks verteld? Jij bent de sleutel."

"Nee, dat ben ik niet. Ik ben gewoon je neefje. Ik ben geen oeroude klop energie."

"Oh, natuurlijk. Jij bent gewoon heel iemand anders."

"Hoe bedoel je?" Vroeg ik.

"Jij bent iemand. Ik heb helemaal geen neefje." Zei Bobby en hij begon te giechelen als een klein meisje.

"Gaat het wel Bob?" Vroeg ik bang.

"Alleen een beetje dorst." Zei Bobby hoestend en hij wees naar het tafeltje naast zijn bed. Ik keek erna en zag een glas water. Ik pakte het water en voelde een raar gevoel in mijn hand. Ik gaf het water snel aan Bobby. Er gebeurde iets raars en opeens keek hij weer normaal uit zijn ogen.

"Bobby?" Vroeg ik bang. Bobby kneep zijn ogen bijna dicht en keek me onderzoekend aan.

"Will?" Vroeg hij. Ik zuchtte van opluchting.

"Bobby."

"Will. Waarom blijven we elkaars namen zeggen? En waar ben ik?"

"Je bent in het ziekenhuis. Je bent in een ongeluk terecht gekomen en je was net onzin aan het kletsen. Je keek opeens weer normaal en daarom wilde ik weten of je weer normaal deed." Legde ik uit.