Ne Debore...(shqip)

Kapitulli 19

Ate nate me kishte marre gjumi prej perkedheljeve te Erikut ne koken time.Tamam sikur nje nene femijes se saj.Kur hapa syte ne mengjes drita kishte pushtuar dhomen.Pak e vrazhed por e persosur.Ktheva koke poshte dhe pashe Erikun qe kishte fjetur ne divan.Me sa duket nuk ka dashur te me le vetem dhe eshte ulur te divani i dhomes time.Shtepia e Eriku nuk ishte shume e madhe por ishte shume e lezetshme.Sidomos dhoma qe me kishin lene mua.Ishte gjithe jeshil si nje pyll i eger e i dendur.Shikoja Erikun tek flinte.Une me te gjithe ato dreq problemesh kisha ndikuar keq tek ai.Ai vuan shume dhe un as qe e kam pasur mendjen te ai.Dola nga dhoma pa bere zhurme.Nuk e di pse...por u nisa per ne parukeri.Shkova atje dhe vendosa te prisja floket.Vendosa ti pres deri tek supet dhe i ngjyrosa ne fund me te verdhe te erret.Ndoshta mode e kaluar...por mua me pelqen shume.Nuk doja ti mbaja me ata floket e gjate brun qe peshonin pa mase.Bera edhe nje make-up shume te bukur.Nuk dukesha me une.Kisha vendosur ti le te gjitha pas...dhe te filloj nje jete te re.Shkova ne shtepi dhe te gjithe kthyen syte nga une.Normal qe ishin habitur.Eriku ne ate moment doli nga banjoja dhe me pa.Beri ate buzeqeshjen e tij qe me magjeps dhe nuk tha asgje.Mori xhaketen dhe erdhi drejt meje.Me kapi doren dhe dolem jashte.

-Si te duket?-une.

-Uau...shume e bukur.Edhe pse...njesoj.-Eriku

-Njesoj???-une

-Por ti per mua keshtu je gjithmone...e bukur!

-Po ku dreqin i gjen keto fjali qe ma shkrijne zemren?!-une

-Nuk e di...me vijne natyrshem!
E perqafova fort dhe dolem shetitje.Bora ishte shuar tashme.Vendin ia kishte zene dielli...qe ne nje fare menyre po permiresonte motin.Ishim ulur te parku dhe kisha mbeshtetur koken tek supi i tij.Papritur me ra zilja e telefonit.Ishte nga doktori im.Kisha kohe qe nuk kisha shkuar atje.

-Alo!

-Znj.Megi?

-Po...une jam.Ka ndonje problem?

-Jo...ne fakt po te telefonoj sepse duhet te beni kontrollin tuaj.I keni pire ilacet cdo dite?

-Po po!

-Ju kam lene takim ne oren 16:15.Ne rregull?

-Ne rregull.
Cfare lehtesimi!Mendova se mos ishte ndonje lajm i keq.I tregova Erikut dhe shkuam atje ne oren 16:15.Hyra brenda ndersa Eriku po priste jashte.Me bene kontrollin dhe...mora vesh qe asgje nuk ishte mire.Pak nga pak veshka tjeter po shkaterrohej.Kisha mbetur si mumje duke pare ekranin ku ishte shfaqur veshka ime.Doktoret flisnin dhe une thjesht shikoja ne ekran.Njeri nga doktoret tha se kisha ende shprese...nese do te gjenim nje dhurues te perputhshem.Makthi i dikurshem po kthehej....Do te qendroja ne pritje per nje tjeter mrekulli...qe ka mundesi te mos vije me kurre.Nuk po ndieja me keqardhje per veten.U detyrova te shtrohesha ne spital.Hoqa make-upin dhe vesha perparesen e spitalit.Pashe veten ne pasqyre.Fytyra ime e holle,syte kaf,buza e pak e trashe qe kishte filluar te merrte ngjyre vjollce.Isha shume e zbehte.Vija re edhe trupin tim qe ishte shume i holle.Me kishte ikur oreksi,nuk mundja te ecja.Ato dite ne spital po me dukeshin si vite.Eriku vinte gjate gjithe kohes dhe une duhet te shtiresha para tij.Edhe pse ai e di gjendjen time.Sikur mami te ishte ketu me mua.Do ta kalonim kete si heren tjeter! Pas 3 javesh ne dhomen time u shtrua nje vajze e vogel rreth 10-11 vjece.E ema dhe i ati po vuanin shume.Sa here qe e shihja me kujtohej vetja.Vajza quhej Marina...njesoj si mamaja ime.Flisja shpesh me te kur prinderit e saj dilnin nga dhoma.Ajo kishte te njejtin grup gjaku si une B pozitiv.Asaj i duhej nje veshke e re....njesoj si une.Nje dite teksa po qendronim veten...ajo filloi te me pyeste.

-Cfare ndodh kur vdes?-Marina

-Cfare....?-une
Isha shume konfuze.
-E di ti?-Marina

-Jo....asnje nuk e di!Por....kur te vdesesh do te shkosh ne nje vend me te mire!-une.

-Ashtu thote edhe mami...por...kjo nuk eshte pergjigje!Kam shume frike!-Marina

-Perse?!-une

-Qe do te vdes!-Marina

-Hej! Ti nuk do te vdesesh!-une
U ngrita nga shtrati ngadale dhe shkova tek ajo.E perqafova fort.
-Ti je nje engjell nga Zoti...si mund te te marre me vete ai...kur ka kaq pak si ti ne bote!-une.

-Me te vertete?-Marina

-Ma te vertete.-une.
Nuk e di nese po beja mire duke e genjyer...por nuk kisha zgjidhje tjeter.Duhej ti jepja nje shprese.Pasi u be gati nje muaj ne spital...me ne fund doktori erdhi me lot ne sy dhe tha se kishte nje veshke per mua.Bashke me mua ishte edhe Eriku.Po gezoheshim kaq shume!Por...me pas veshtrova vajzen e vogel.Nuk mund tiu thoja qe vajza kishte me shume nevoje per te....sepse do te vrisja veten.Por...iu thashe qe se dua.Eriku po me shikonte me nje veshtrim tjeter....qe kurre se kishte bere me pare.Ishte...nje veshtrim urrejtje.Ai leshoi doren time dhe doli nga dhoma i zhgenjyer dhe gjithe urrejtje.Kisha mbetur duke pare deren dhe po merrja fryme me veshtiresi.Lotet po me dilnin pa kontroll.Fillova te qaj me te madhe dhe po shkaterroja gjera.Doktori doli jashte me vrap dhe mori dy burra te tjere me vete.Une po bertisja dhe ata dy burrat po me mbanin fort dhe doktori me beri nje qetesues.Pas disa minutash me mori gjumi.U zgjova dhe pashe qe Marina nuk ishte me aty.Doktori erdhi brenda dhe me tha qe ia kishin dhene asaj veshken.Dhe me dha te firmosja per daljen nga spitali.Ai tha se...nuk do te kem edhe shume kohe dhe....me presin shume dhimbje.U vesha dhe dola jashte.Por ku te shkoja se!Eriku...nuk ishte me me mua,dhe me te drejte.Shkova tek shtepia e tij per te marre gjerat e mija.I rashe deres dy here dhe Eriku hapi deren.
-Kam ardhur per te marrur gjerat e mija...-une.

-Hyr...-Eriku.
Teksa doja te ngjisja shkallet ai me foli.

-E bere per ate vajzen e vogel apo jo?!-Eriku.
U ktheva drejt tij.

-Ne fillim e bera per te...por me pas...mendova se...nuk dua te vuaj me Erik.Dua qe kjo te marre fund sepse nuk duroj dot me.Cdo dite vjen dicka e keqe ne jeten time.Sa here mundohem te ngrihem vjen dicka ose dikush qe me ul aq poshte saqe nuk e gjej me forcen te ngrihem perseri!-une.

-Po per mua nuk mendove ti?!Nuk e di ti qe po vuaj edhe une.Duke te te pare cdo dite ne dhimbje!Jam munduar ne te gjitha menyrat te te bej te lumtur...por...me sa duket asgje nuk funksionon!-Eriku.
Po qaja dhe per te shmangur biseden e pyeta se ku e kishte lene valixhen time.

-Mos shko...!-Eriku.

-Cfare?!-une.

-Te lutem mos shko...nuk dua te te humbas!Qendro ketu...me mua!-Eriku.
Shkova drejt tij dhe e perqafova fort.
-Me fal!Duhet te kisha menduar per ty!-une.
Te pakten tani...kam Erikun.Pasi fshiva lotet u ulem tek divani ne dhomen e pritjes.Telefoni im cingeroi.Ishin ata te policise.Zonja Erin kishte vrare veten.Ishte varur tek dhoma e saj dhe kishte lene nje leter per mua.Shkuam menjehere atje me Erikun.Ja cfare shkruhej ne leter:

"Megi...Nuk di as nga tia filloj.E di qe eshte teper vone dhe qe kurre nuk ta kem faljen tende por...dua te them se...vdekja e mamase tende nuk ishte qellimisht.Une shkova te debatoja me te dhe ajo filloi te merrte fryme me veshtiresi.Dola jashte pa i thene askuj dhe te nesermen e mora vesh.Ajo me kishte vjedhur gjithcka...dashurin e burrit tim,te femijeve dhe tani...pasurine time.Ti po hetoja shume prandaj mu desh te gjeja nje zgjidhje qe te te ndaloja.Tani nuk mundem me.Nuk dua te shkoj ne burg...keshtu qe kam gjetur nje zgjidhje me te mire".