Ne Debore...(shqip)

Kapitulli 21

Pas asaj nate te mrekullueshme ku Eriku papritur me propozoi,te gjithe ne te rinjte mblidhemi gati cdo nate dhe bejme nje feste te vogel.Ne fakt jemi 5 veta.Ne dy ciftet e famshme dhe Jacku.Ai ka filluar te jete me i heshtur kohet e fundit.Nuk e di pse!I thash te ftonte ndonje shoqe te tij sonte ne darke,pasi qe ishte pervjetori i marteses se prinderve te Erikut.Do te benim nje darke te madhe.Po e anashkaloj darken pasi qe ishte gjithcka normal.Erdhen te afermit e familjes,kishte dhurata,muzike...e te tjera.Tashme ishin bere 12 muaj qe kur erdha per here te pare ketu...pra 1 vit.Nuk e di se si,por me sa duket veshka ime me ka mbajtur te gjalle per rreth 3 muaj...gje qe nuk parashikohej te ndodhte.Me eshte dashur te pije qetesues pa ditur askush,nga dhimbjet e medha.Ne keto tre muaj...nuk ka ndodhur ndonje gje e vecante.Kam qene mjaft mire...deri ne naten e dyte te shtatorit.Nje nate normale.U ula te fle.Por...filloi te me dhimbte barku.Hapa syte dhe vendosa doren ne goje per te mos bere zhurme.Lotet filluan te me dilnin pa kontroll.U mundova te ngrihesha nga shtrati por u rrezova.Fillova te qaja e te bertisja shume.Pamja po me zbehej pak nga pak.Me pas pashe deren qe hapej,dhe driten qe perhapej ne dhome.Pashe Erikun qe vinte drejt meje.E ndjeva qe ai me kapi ne krahe dhe me ngriti nga dyshemeja.Trupi po me dukej shume i lehte.Shikoja driten e korridorit qe i afrohesha,dhe me pas nuk pashe me asgje.U zgjova ne spital plot dhimbje.Ktheva koken nga e majta dhe ne komodine ishte nje pasqyre.E mora ne dore dhe pashe veten.Nuk njihesha me.Isha teper e zbehte.Tamam si nje njeri i vdekur.Pasqyra me ra ne toke nga frika.Doktori hyri brenda dhe u mundua te me qetesonte...por vetem Eriku me qetesoi sadopak.Doktori tha se duhej menjehere nje dhurues,ose une do vdisja brenda javes.Pas pak te gjithe dolen jashte.Mundoheshin te mbaheshin para meje,por une e shikoja lotin ne cepin e syve te tyre.Eriku qendroi me mua.

-Erik?-une.

-Po?-Eriku.

-A eshte tani momenti ku une le amanetet?-une.

-Cfare?! Hahahaha!!! Jo cfare po thua keshtu?! Ti do behesh me mire...ta premtoj!

-Me ler te shkoj...te lutem!Nuk mundem me!Po me copetohet shpirti keshtu!Nuk e gjej dot forcen te vazhdoj!-une.
Ai me kapi doren fort.
-Kurre! Ste le te shkosh!Asgje sdo te te ndaje prej meje!
Me puthi ne balle dhe filloi me ato batutat e tij,qe ne fakt gjithmone ma permiresojne humorin.Me vune nje ilac gjumi ate nate.Kaluan plot 3 dite...dhe asnje shprese.Kishin ardhur te gjithe.Po me dukej tamam si funeral.Doktori erdhi brenda me koke ulur dhe tha qe nuk kishte dhurues te perputhshem.

-Do tia dhuroj une!Eriku.

-Erik,ti nuk je i perputhshem!-une.

-Po sikur ti themi Xhonatanit?-Eriku.

-As ai nuk eshte i perputhshem!-une.

-Do ta dhuroj une!-Jacku.
Te gjithe veshtruam drejt tij.Pra ishte kjo arsyeja qe ai po sillej cuditshem.Me sa duket donte te vertetonte nese une e meritoj te kem veshken e tij.Doktori i beri analizat menjehere dhe ai ishte B pozitiv,ishte i perputhshem.Prinderit e Erikut bene cmos per te bindur doktorin per transplantin pasi Jacku ishte ende nen moshe,por per fat i lejuan.Operacioni u be pa humbur kohe.I vetmi moment qe mbaj mend ishte atehere kur leshova doren e Erikut dhe u futa ne salle.Kisha shume mendime ne koke.Mendoja se kjo nuk do funksiononte,ose gjithcka do mbaronte dhe do behesha normale perseri.Kur u zgjova kishin kaluar 2 dite.Nuk po me besohej qe gjithcka kaloi.Doktori me tha te qendroja per disa dite ne spital.Dhe tha se ende nuk e dinte nese kjo do funksiononte.Kisha mbetur pa fjale.Me erdhi ne mendje Jacku.Per fat ai ishte mire.Do ta marre veten per disa dite.Dhe...ato dite kaluan!Ishte gjysma e shtatorit.Sot...eshte fejesa e Liamit dhe Kleres.Me ne fund iu mbush mendja ti propozoje.Gjate festes dola jashte per pak ajer,pasi brenda ishte pak rremuje.Perseri ishte nate...debore...Dhe ajo rruga plot drita perballe shtepise se Liamit.Eriku erdhi prane meje.

-Bukur he?-Eriku.
-Po...pak a shume.-une.

-Po une mendova se te pelqente debora!-Eriku

-Natyrisht qe me pelqen...por e cuditshmja ketu eshte se ne po bejme te njejten bisede si ate nate kur ti me shprehe dashurine tende!-une.

-Dhe ti re ne dashuri menjehere!-Eriku.
I gjuajta lehte ne kraharor.
-Idiot!-une.
Ai filloi te qeshte dhe me kapi doren.Filluam te shetisnim ne ate nate...ne ate rruge te mbushur me debore...I leshova doren Erikut dhe vrapova.Ndersa ai me ndiqte pas.Te dy qeshnim si te marre.Ne fund ai me kapi dhe me perqafoi fort dhe sigurisht...u puthem.
Pra...mendoj se keshtu mbaron...ose keshtu duhet te mbaroje.Nuk e di nese operacioni do te funksionoje,por te pakten e provova.Mu dha nje shans dhe nuk e lashe te shkoje.Humba familjen time,por fitova nje tjeter.Gjithashtu gjeta dike qe e dua dhe qe besoj ne te.E di se ai nuk do me zhgenjeje.Jeta mund tiu ule ndonjehere aq poshte saqe do mendoni se nuk do te ngriheni me,por jo!Edhe nje njeri i vetem,ose nje i panjohur mund tiu jape doren dhe tiu ngrije lart.Keshtu qe asnjehere mos mendoni qe nuk eshte e mundur.E vetmja gje qe nuk ka zgjidhje eshte vdekja.Kam ende shume per te provuar ne kete jete.Historia ime nisi ne debore...por shpresoj qe te mos mbaroje ne te!

                     F     U     N     D