NOT FINISH. NOT EDITED YET. WRONG GRAMMAR AND SPELLINGS ARE EXPECTED.
This one shot is connected in CARRHOS basta yan. Its like an spoiler or basta yon.
Tinanggap ko ang milktea na libre ni Juztin sa akin. We are in Cafe inside our school. Where we always spend our time waiting for our next schedule.
Second year.
Isang taon na pala.
Isang taon na laging ganito.
Hindi ko akalaing, I can spend a year being okay in this kind of routine. In this kind of situation.
Hindi naman nakakapagod. Hindi ata.
As usual, nangangapa parin ako sa sarili kong buhay.
Mas nakakasawa pa ito kesa sa nakakapagod.
Because if I'm really tired, why would I still choose to stay in this kind of situation rather than experience a new kind of life?
Yung sa tingin ko mas magiging clear ang bawat gabi. Yung hindi kailangan mag isip ng ibat ibang bagay. When I will stop thinking what ifs.
Nakakasawa na pero hindi ko maramdaman iyong pagod. Its more on nakakatamad na gawin but I'm still willing do to it again and again.
I look directly on his dark brown eyes.
I winked.
He smirked.
And I continue drinking while watching people through the glass wall.
"Psst." hindi ko siya nilingon.
"Okay ka lang?" he asked.
"Mm." simpleng sagot ko.
"Weehhh."
"Oo naman, ano ka ba. Lagi naman akong okay."
"Hindi kaya." pang aasar niya.
"Buti alam mo." natatawa kong sabi at lumingon sa kanya.
"Sanay na ako."
"Lakas naman."
Nagulat ako nang biglang may umakbay sa akin. Hindi na ako nag protesta ng maamoy siya.
"Para ka namang bobo niyan eh." napipikon kong sabi.
"Okay ka lang ba? Kanina pa kita nakikita pagalagala eh. Wala ka bang klase?" nagpatuloy kami sa paglalakad sa corridor dito sa college building.
"Okay lang ako no. Trip ko lang gumala." sagot ko.
"Ah akala ko naman may problema ka. Bibilhan pa sana kitang ice cream."
"Bilhan mo nalang ako, tara."
Hindi ko namalayang nakatulog pala ako dito sa library. Nagising nalang ako na nakatitig sa akin si Juztin. Seriously? Lagi nalang ba.
"Pogi ko no?" he wiggled his eyebrows and smirk.
"Panget." umirap ako at bumalik sa pag kahiga ng ulo sa aking mga libro.
"Grabe ang pangit ng ugali."
Why do I feel loved and cared by someone but it will still end in short period of time?
"Okay lang yan Mikaleian, sanay ka naman na diba?" pag usap sa sarili at nagbalik ulet sa pag babasa ng mga story.
Why it always feel like this?
Akala ko dati matalino na ako.
Akala ko kaya ko na ang mga ganoong bagay.
I thought I'm well educated because of all the books or stories I read. But those stories easily fade out when it all in my shoes.
Hindi pala ako natuto sa mga storyang yon. Nasa akin parin pala ang mga desisyon.
My story can never be based on those books. I'm the one who can decide what I can read in the end.
