NOT FINISH. NOT EDITED YET. WRONG GRAMMAR AND SPELLINGS ARE EXPECTED.
"Tiniklop niya pa ng isang beses iyang shorts niya para mas lalong umikle. Ang arte talaga at ang landi." nagtawanan sila dahil sa sinabi ni mama.
I'm in grade 3 when that happened. Nagkikipag biruan si mama sa mga kaibigan niyang nanay sa school. Free day namin ngayon kaya naman we can choose anything that we want to wear in school.
Mayroon akong dalawang shorts, binili pa namin iyon sa sm noon. Ang isa ay adjustable ang haba at ang isa naman ay natural ng maikli dahil nakatahi na ito.
And I'm wearing the shorts that cannot be adjusted. Na pinagkakatuwaan naman nila mama kasama ang mga kaibigan niya.
Pinuri ang suot ko ng isa sa kanila at siguro nahihiyang tanggapin ni mama iyong compliment sa akin kaya naman kung ano ano nalang sinabi niya na pwedeng pagkatuwaan.
Not minding me.
For them, I should take it also as a joke. But then at eight years old I got to think more than that.
Joke ba dapat din iyon para sa akin? Na iyong nanay ko ginagawang katatawanan iyong suot ko at laluna ako?
They always remind me what is wrong and what is right. Is that considered the right thing to do? Kahit na iba siya sa pakiramdam ko.
Isa lang iyon sa mga bagay na lagi kong iniisip sa murang edad.
Tama nga ba talaga iyon?
And that is when I'm starting to compare different scenarios.
Bakit kapag iyong kapatid ko pwede, tama, okay lang pero pag ako mali na.
Sa bahay nga talaga nagsisimula kung anong ugali ang meron ang isang tao.
The people around me makes me think like this. My family. Sina mama at papa.
Hindi lang siguro ako kuntento kung ano iyong meron ako. Siguro ako naman talaga iyong mali.
