Mesafeler aşka engel midir? Tek bir mesajla tüm hayatınız değişebilir mi? Hayatınız altüst mü olur yoksa, bir lunaparka mı döner?
*** O an gelen ani hisle kendime hakim olamadım, Twitter'a girdim. Ana sayfaya göz bile atmadan arama kısmına "Bulut a...
SAHUR PROGRAMIMIZA BU BÖLÜM ALTINDAN DEVAM EDELİM Mİ CANIMSULARIM? BÖLÜM SONUNDA SİZLERİ BEKLİYORUM!
Yukarıdaki müziği açalım ve kendimizi kitabın satırlarına bırakalım.
"Bu, Titanic'in bir deniz yıldızı için batma hikayesi..."
İyi okumalar canımsular. 🌊
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
12.Bölüm: Peşimde Birisi Var. "Bulutlu olmaya hazır mısın, Güneş?"
***
Kalbim, mesajı her okuduğumda şiddetini arttırarak, kendini parçalarcasına atıyordu. İçimde bir sıcaklık hissediyordum. Sanki başımdan aşağı kaynar sular dökülüyordu. Bu hisse pek alışkın değildim, hatta net bir şekilde hiç alışkın değildim diyebilirim. Daha önce beni bu kadar sarsan, saniyeler içerisinde kendini tüm vücudumda hissettirecek derecede strese sokan bir mesaj almamıştım. Bu mesaj neyin nesiydi? Yazan kişi benim burada, Semih'le olduğumu nereden biliyordu? Beni takip mi ediyordu? Peki bunu yazan Bulut değilse kimdi?
Kafamdaki ardı arkası kesilmeyen sorular içimi titretiyordu. Aynı zamanda Semih'e de bir şey farkettirmemeye çalışıyordum. Başını telefondan kaldırsa kaskatı kesilmiş suratımla karşılaşacak hatta belki telaşlanacaktı bile. İçimden yemeklerimizin gelmemesi için dua ediyordum. Yemekler gelmeden bir yolunu bulup uzaklaşmam gerekiyordu. Başka türlü rahat düşünemez mantıklı bir sonuca varamazdım. -mantıklı bir sonuç bulacağımı da pek düşünmüyordum açıkcası- Bir şekilde masadan kalkmalıydım. Yoksa bembeyaz suratımla dakikalarca Semih'in karşısında oturur ve fark ederse ne olduğunu anlatamazdım bile. Kendimi daha zor bir duruma sokardım. Beş on dakika da olsa buradan uzaklaşmam, biraz hava alıp kendime gelmem gerekiyordu. Telefon... Telefonum! Evet telefonum çalmalıydı! Bence bu harika bir masadan kalkma bahanesiydi. Ne zaman denesem hep işe yarardı. Yine öyle olacaktı.
Sandalyemden yavaşça, ses çıkarmadan kalktım. Semih'le göz göze gelmemeliydim. Telefona öylesine dalmıştı ki kalktığımı bile fark etmemişti.
"Semih annem arıyor bakıp geliyorum hemen."
Tekdüze bir sesle, aceleyle kurduğum bu cümleden sonra Semih'in cevap vermesini bile beklemeden hemen arkamı dönüp biraz ilerdeki ağacın arkasına doğru yöneldim.
"Tamam bekliyorum."
Arkamdan kurduğu cümleyi duymazlıktan gelerek hızla uzaklaştım. Çimlerin üzerine toprakla yapılmış kestirme yolun sonundaki büyük ağaca ulaştım ve arkasına geçtim.
