GÖKYÜZÜ MEZARLIĞI

bölüm; on | "sesler ve mucizeler"

arkadaşlar... bu bölüm...🙂🤌🤌

bölüm sonu konuşması yapmadım bu sefer çünkü çok küfür edeceksiniz büyük ihtimalle, işimi şansa bırakamam whqkqkqhakqjaoqkoa

keyifli okumalar♡

•

•

Elimdeki not ve bomboş bakan gözlerimle dizlerimin üzerinde ne kadar kalmıştım, bilmiyordum. Bu birkaç saat içerisinde çok düşmüş, çok kalkmıştım. Fazla yorulup epeyce dinlenmiştim ama her defasında kendimi ayağa kaldıracak, tekrardan canlandıracak şeyleri bulabilmiştim. Bunlar beni ayakta tutuyordu; bunlar bana güç veriyordu.

Son üç saattir aklıma getirip dik durmama neden olan sebepler, şimdi bir hiç gibi geliyordu. Sanki daha öncesinde kendimi kandırmıştım, şimdi her şeyi farkına varıp inanmayı bırakıyordum. Her şey fazla sahte gelmeye başlamıştı gözüme; bir oyunun, dahası bir rüyanın içinde olduğumu düşünmeye başlıyordum. Tanrı biliyor, bunun yalnızca bir kâbustan ibaret olmasını ne çok isterdim... ama değildi işte. Her şey fazla gerçekti. Her şey netti. Her şey biraz fazlaydı.

Yine söylüyordum, fazlalıklar bana zararlıydı.

Hiçbir şeyi düşünmemek istedim. Daha öncesinde yaptığım gibi yapıp sadece önüme bakmak istedim fakat bu mümkün değildi. Şu an, tam şu an tüm olanları farkına varmış gibi hissediyordum. Bu beni korkutuyordu.

Ben güçlü değildim ki. Bu kadar şeye bile direnmem tuhaftı. En ufak zorlukta kendi kabuğuma çekilip saatlerce otururdum fakat şimdi böyle değildi, böyle bir seçeneğim yoktu.

Keşke annemi dinleseydim, diye düşündüm. Keşke evde oturup ders çalışsaydım. Böylece sahile gidebileceğim bir arkadaşım olurdu. Sıradan olurdum belki, kendimi keşfedemez ya da istediklerimi yapamazdım ama en azından yaşardım.

Peki buna yaşamak denir miydi?

Yine de önceki hayatımı, şimdi yaşadıklarıma yeğlerdim.

Tüm bunları düşünürken bir ses duyar gibi oldum. Bilmiyordum, belki de zihnimin bir oyunuydu.

"Küçüksün, büyüdüğünde beni anlayacaksın."

Annemin sesiydi.

Annem burada değildi. Beynim kesinlikle bana oyun oynuyordu.

"Göreceğin çok şey var, güzel kızım."

Kafamı yavaşça iki yana salladım ve başka bir şey düşünmeye çalıştım.

"Bazen her şeyin, senin suçun olduğunu düşünüyorum. Hepsinden seni sorumlu tutuyorum."