GÖKYÜZÜ MEZARLIĞI

son. | "gökyüzü mezarlıkları"

selamm

diğerlerine kıyasla uzun bir bölüm oldu, sanırım bitirmeye kıyamadım:')

bölüm sonunda konuşalım.

•

•

Hayatım hep sıradan olmuştu. Geçen yaz, ondan önceki ve ondan da önceki yazlar... hepsi tamamen birbirlerinin aynısıydı. Daisy ile buluşur, biraz sahilde gezer, yüzer ve evlerimize dönerdik. Bazen bize gelirdi, annem ve babam işte olduğu için delice eğlenir, akşam ders çalışmam gerekiyor olsa da bunu dert etmezdim. Çünkü eğleniyordum. Çünkü bu benim hakkımdı.

"Baksana," demişti Daisy bir gün. Yine bir yaz ayında, herhangi bir kafede sıcaktan yanmış bir şekilde oturuyorduk. Önündeki limonatanın pipetiyle oynuyor, ara sıra arkasına yaslanıp bu şekilde de rahat edemeyince huzursuzca yerinde kıpırdanıyordu. Sıcağı pek sevmezdi. "On altıncı yaşımız doldu dolacak ama hep aynı şeyleri yapıyoruz. Bundan o kadar sıkıldım ki!"

Ona hak vermek istesem de sadece omuz silkmekle yetinmiştim. O ana kadar hiç bunu sorgulamamıştım çünkü yanımda o olunca, nerede olduğumun bir önemi yoktu. Akşam üzeri eve gittiğimde bunu gerçekten düşünmüştüm. O kadar sıradan bir hayata sahiptim ki o günden sonra ara sıra bundan rahatsız olmaya başlamıştım. Gariptir ki o yazdan sonra hayatımdaki her şeyi sorgulamaya başlamış, sanki gözlerimi tamamen açmıştım. Anneme karşı gelmeye, dışarı çıkınca sadece bu sokaklarda gezmek yerine uzaklaşmaya, yeni arkadaşlar edinmeye ve derslerimi aksatmaya başlamıştım. Bu sıra dışı bir şey değildi. Her gencin yaptığı, öylesine bir olaydı ama benim başıma tahmin ettiğimden büyük işler açtı.

Annem zeki bir kadındı. Her şeyi çabucak anlar, yapboz parçalarını sanki kafasının içinde birleştirirdi. Bunları öğrendiği zaman da onu hayatımda hiç görmediğim kadar sinirli görmüştüm. Üstüne bir de uzun süre evden çıkma yasağı koymuştu.

Şimdi düşünüyordum da, anneme hiçbir zaman onu sevdiğimi söyleyememiştim. Ondan korkmuyordum aslında. Beni korkutan, onun otoritesi ve sonunda ne yapacağını bilmememdi.

Sahi, neden hiç söylememiştim? Neden bana hiç beni sevdiğini söylememişti? Sevmiyor muydu yoksa dile getirmek hoşuna mı gitmiyordu, bilmiyordum ama onu sevmeme rağmen ben de söylememiştim. Şu an söylemediğime pişman olmuştum. Şu an, belki de son nefeslerimi alırken gözümün önünden pişmanlıklarım ve keşkelerim geçiyordu.

Duymuşsunuzdur, ölmeden önce hayatınızın bir film şeridi gibi gözlerinizin önünden geçtiğini söylerler. Ne kadar doğrudur, bilinmez fakat eğer bu gerçekten varsa sonsuza kadar yaşamak isterdim. Ölürken sevdiklerimin yüzünü görmek elbette müthiş bir his olmalıydı fakat bir o kadar da acı verici olduğunu düşünüyordum.