The Taste of Trouble of Skinny Dipping

Chapter Twenty- Eight

I am

"Oh kamusta kana iha?" Bati sakin ni sister Celly pagkakita niya sakin.

Ngumiti naman ako sa kaniya at niyakap siya biglang ganting bati ko sa kaniya.

"Ok naman sister... kayo po kamusta naman po kayo dito?" Magiliw kong tanong.

"Salamat sa tulong mo at nakapagpatayo kami ng mini library para sa mga bata at kahit papano natuturuan namin silang magbasa at magsulat" masayang balita niya sa akin.

Nagagalak ako sa balitang iyon. Dahil sa tulong ng bidding na yun malaki ang naging nakapuntahan sa ampunan. Makita ko lang ang mga ngiti sa mga labi ng mga bata tripleng saya naman ang dulot sa akin.

"Napadalaw ka iha... hindi naman sa ayaw kita dito, madalas kasi kasama mo ang mga bata e" biglang tanong niya sakin.

Sister Celly is right. I always come here with my kids. I didn't know why I suddenly went here. Di alam ni Adi na umalis ako sa bahay. I wanted to clear out my mind.

I didn't regret what happened yesternight. I gave in because I wanted it also, but the moment I woke and got to see his calm morning face, all inhibitions came in my mind again.

I am still doubting his intentions. Yun ba talaga ang nararamdaman niya o sadyang gusto niya lang bumawi dahil may kasalanan siya? Yung ang pumasok bigla sa isip ko the moment I laid my eyes on him. Gusto kong paniwalaan pero natatakot akong masaktan ulit. The havoc of the past remains in my memories and I can't help but to consider those painful memories.

Yumuko at at pinaglaruan ang mga daliri ko. Hindi ko alam ano ang tamang rason kung bakit ako nandito.

Napaangat ako ng tingin ng hawakan ni sister Celly and aking kamay. Hinila niya ako para umupo sa isang bench area sa ilalim ng puno ng acasia.

"Tignan mo ang mga ngiti ng mga bata, akala mo hindi sila iniwan ng mga magulang nila" panimula niya. Tumingin ako sa gawi kung saan siya nakatingin. Ang mga batang walang muwang pang iniwan dito sa ampunan, ang iba ay biktima ng pagmamaltrato ng sarili nilang pamilya. "Darating ang araw magtatanong sila kung bakit sila nandito kung meron naman silang pamilya kaya hanggat maaari gusto naming itatak sa kanila na mahirap magpatawad at bitawa ang nakaraan pero kailangan. Hindi ka makakaalpas kung hindi mo bibitawan ang sakit at pait ng nakaraan" pagak siyang ngumiti habang ang mga tingin parin ay sa mga batang naglalaro sa damuhan.

"Sister gusto kong kalimutan ang mga nakaraan namin para sa mga bata pero ang hirap gawin, parang kapag pinipilit ko parang may bumabara" masuyong kong wika sa kanila habang ang mga mata ay sa kawalan.

"Dahil hindi mo iyon ginagawa para sa sarili mo" lumingon siya sakin kaya napalingon din ako sa kaniya na ngayon ay matamis na ngumingiti sa akin. "Our hearts are like leaves on a tree, they withered but it will spring a new leaf when time comes because we chose to grow and proper nurturing" makahulugan niyang wika sa akin.

I was taken aback from what she said. Hindi ako nagkamaling lugar na pinuntahan. Her words every time I went here have an impact.

Hinilig ko ang aking ulo sa kaniyang balikat. She is always my guru. Hinaplos naman niya ang aking pisngi.

"Sister pwede bang huwag kanang tumanda" parang bata kong pakiusap sa kaniya as if akala mo siya ay may hawak ng buhay niya.

Sana nga hindi nalang namamatay ang mga tao. Leaving is one of the most painful thing we experience in this world. Kaya nga ang iba natatakot maiwanan, but what we can do? Our lives are just borrowed, anytime "He" can take it from us.

I felt her shoulder move because she laughed at what I said.

"Death is not the end of everything, it is the beginning of new life" natatawa niyang turan sakin.