LARRY SMUT BOOK (Just For Larries )

photographer

Louis şehre yeni taşınmıştı. Henüz birkaç ay olmasına rağmen yine de  buralara alıştığını düşünüyordu.

Yeni arkadaşlar da edinmişti. Niall, Zayn ve Liam iyi çocuklardı. Hem Louis geldiği yeri unutmak istiyordu. Kolayca unutmak onun için iyi olmuştu.

Louis küçük çaplı fotoğrafçılık yapıyordu. Bu akşam bir düğüne fotoğraf çekmek için gidecekti. Yemek yapmaya zaman yoktu ve bu yüzden geldiği günden beri gelmeye alıştığı evine yakın olan lokantaya gitmek için hazırlanmaya başladı. 

Pek büyük bir yer değildi. Aile yerine benziyordu.Ama yemekleri cidden çok güzeldi. Louis oraya gitmek için yola çıktı. Bisikletle gitti çünkü cidden yakındı. 

Oraya vardığında bisikletini kilitledi. Zaten çok kişinin geldiği bir yer değildi. Yemeklerinin çok güzel olmasına rağmen bu kadar az müşterinin nasıl geldiğini hiçbir zaman anlayamazdı Louis.

İçeri girip her zaman oturduğu köşedeki masaya oturdu. Her zamanki garson çocuk da buradaydı. Son bir iki haftadır bu kıvırcık çocuğun davranışlarında bir değişiklik vardı. Sanki sürekli Louis'yi izliyor gibiydi. Ya da Louis paranoyaklaşmıştı.

Oturduğunda çocuk da ona doğru gelmeye başlamıştı. Aslında çok tatlı çocuktu. Ama Louis dikkatleri daha şimdiden üstüne çekmek istemiyordu. Geldiği yerdeki şeyleri yaşamak istemezdi değil mi?

"Merhaba, yine aynısından mı?"

Louis geldiği ilk günden beri hep aynı şeyi sipariş etmişti. Yemeklerinin iyi olduğunu düşünüyordu evet. Ama henüz 1 yemek yemişti buradan. O da yine ilk geldiği gün kıvırcık çocuğa önerisini sorduğunda aldığı cevaptı. 'Chicken stuffed with mozzarella wrapped parma ham some with mashes'

"Evet, teşekkür ederim."

"Sanırım çok sevdiniz?"

Louis ile çocuğun konuştuğu ilk uzun ve farklı konuşmaydı bu. Bir kere de postaneye nasıl gidileceğini sormuştu o kadar.

"Şey, evet. Ağız tadın iyiymiş."

"İyidir."

"Hıh?"

"Şey... Diyorum ki, ben yapıyorum onu. Babama yardım etmek için. Kendi eklediğim bir tarif zaten. O yüzden sormuştum efendim."

Louis çocuğun konuşma şeklinden etkilenmişti. Ondan bir iki yaş küçük duruyordu çocuk. Kulaklarında kıvrılan minik bukleleri de özenle koyulmuş gibiydi. Ama Louis bunun hakkında düşünmemeye çalıştı.

"Anladım. Ve evet çok güzel. Keşke ben de böyle yemek yapabilseydim."

Louis dediği şeyi saçma bulup içinden kendine küfretti. Hayır yani sadece teşekkür edip konuşmayı bitirseydi ya!

"Ama eğer yapabiliyor olsaydınız buraya bir daha hiç gelmezdiniz..."

Kıvırcık çocuk düşüncelerini sesli söylemişti.

"Ha?"

Çocuk düşüncelerinden ayrılıp yeşil gözlerini Louis'nin mavilerine yerleştirdi.

"Teşekkür ederim. Başka bir isteğiniz yoksa..."

"Hayır sağol. Ben teşekkür ederim."

Louis çocuğun dediği şeyi duymuştu. Doğru duyduğundan da emindi. Yemeği yemeye başladı.

Bu çocuk mu yapmıştı şimdi bu yemeği? Her seferinde daha güzel oluyordu. Aşçı falan olup dünyaya açılmak varken burada ne yapıyordu ki?