LARRY SMUT BOOK (Just For Larries )

Can It Stop Me From Loving You?

! TW!  ŞİDDET ASLA YAZMAM AMA BU TARZ PSİKOLOJİK RAHATSIZLIKLARIN BAŞINDA BÖYLR TRAVMALAR GELİYOR GENELDE.

"Bilemiyorum anne. Teşekkür ederim ama... H-hayır sanmıyorum. Sonra konuşalım olur mu?..Ben de seni seviyorum. Görüşürüz. "

Louis telefonu kapadı. Annesini ne kadar geçiştirmeye çalışsa da bu durumu artık kavrayabiliyordu.

Louis uzun süredir ani ataklar, hızlı ruh hali değişimleri, konsantre olma zorlukları gibi sorunlar yaşıyordu.

Bunları ilk önce kimseye açıklamadı. Kendine bile. Hep iş yerinde olan sıkıntılardan dolayı olduğunu sandı. Ama aslında bunun da kendinden kaynaklandığını anlamak zor olmuştu.

Annesi ona son geldiğinde iyi olup olmadığını sorduğunda da o ani ataklardan birini yaşamıştı.

Annesi durumu için çok endişelenmişti. Sorduğunda Louis ona yarım yamalak son zamanlarda artan bazı davranışlarından bahsetti

Louis'nin annesi Jay, biri ile konuşması, içini dökmesi ve eğer bir sorun var ise tedavisi olması için Louis 'den habersiz bir psikiyatri aramaya başladı.

Louis işin bu kadar büyümesini istemezdi. Kendini hasta da hissetmiyordu. Kabullenmek istemiyordu.

O da bahaneler bulup sürekli geçiştirse de, bu gün tek yoldaşı olan köpeğine bile durduk yere sinirlenmiş ve kendini kendi kendine konuşup küfürler savururken görmüştü.

Bu yüzden belki de biri ile konuşmanın bir zararı olmayacağını düşündü.

Annesinin ona attığı numaralara baktı. Randevu alır, vaz geçerse gitmezdi. Değil mi?

Numaralardan birini çevirdi. Saniyeler ona yıllar gibi gelse de sonunda telefonu bir kadın açtı.

"Merhaba. Randevu almak istiyorum. Evet... 2si uygun. Saat fark etmez. Tamam. Sağolun. Iyi günler..."

Kendi kendine konuştu. "Sikeyim. Bir konuşma bile bu kadar zor olmamalıydı..."

Louis kimse ile konuşmazdı. Henüz randevu alırken bile böyle hissediyordu...

Yapamayacağını hissetti şimdiden. İptal edecekti. Telefonu eline aldı. Heyecan ve stresten yere düşürdü. Geri aldığında da şifreyi giremedi. Sinirden telefonu yere attı.

"AAAAH SİKEYİM. BİR İŞİ DE BECEREBİLSEM-"

Louis yine duygularının ve hareketlerinin kendisi dışında olduğunu fark etmişti. Hayır, oraya gitmeliydi.

Telefonu yerden aldı. Oturup derin bir nefes aldı. Sakinleşti. Kararını vermişti. Ne kadar konuşmaya korksa da oraya gidecekti.

...

O gün geldiğinde Louis'nin ayakları 2 ileri bir geri gidiyordu. İstemeyerek de olsa sonunda ulaşmıştı.

Kendi kendine konuştu.

"Evet Louis. İçeri girip birkaç bir şey anlatacaksın. Sonra çıkacaksın. Bu kadar. Oh, hadi bakalım."

Doktorun odasının önüne geldiğinde birkaç dakika durdu. Hazır olduğunda kapıyı tıklattı.

"Gelebilirsiniz."

Louis derin nefes alarak içeri girdi. Kapıyı yavaşça kapatırken içerideki adama baktı. Yüzünü masaya eğmiş bir kağıda bir şeyler yazıyordu. Saçları yüzüne döküldüğünden yüzünü tam görememişti Louis.