The Murderer's Daughter

Rozdział XXVI: Początek kłopotów cz. 2

W pokoju wspólnym próbował nas zatrzymać Neville. Niestety (lub stety) nie miał szans w pojedynku z Hermioną. Harry sprytnie wykiwał Irytka, którego spotkaliśmy po drodze na trzecie piętro. Jakie było nasze zdziwienie, kiedy na miejscu zastaliśmy otwarte drzwi.

- No i stało się - powiedział cicho Harry. - Snape przeszedł obok Puszka.

Pies cicho pochrapywał, a obok niego leżała harfa. Po chwili jedna z trzech głów bestii otworzyła oczy i zaczęła warczeć. Zaraz za nią zrobiły to dwie pozostałe. Harry przycisnął swój flet do ust i zaczął nieudolnie grać. Jednak Puszkowi to wystarczyło, bo po chwili znowu smacznie spał.

- Chyba uda nam się podnieść tę klapę, co? - szepnął Ron, zerkając pod grzbiet psa. - Chcesz iść pierwsza, Coro?

- Nie ma mowy - odpowiedziałam nieco zdenerwowana.

- Hermiono?

- Nie, nie chcę - pisnęła.

- No dobra.

Rudzielec zacisnął zęby, ominął wielkie łapy i pociągnął za rączkę od klapy, po czym ta się otworzyła.

- Widzisz coś? - zapytałam donośnie, chcąc przedrzeć się przez skrzekliwą melodię fletu.

- Nic... tu jest ciemno... nie ma jak zejść, trzeba wskoczyć.

Harry, wciąż grając na flecie, pomachał ręką, by zwrócić na siebie uwagę. Podał flet Hermionie, która zaczęła grać równie nieudolnie co okularnik.

- Jeśli coś mi się stanie, nie właźcie za mną. Idźcie prosto do sowiarni i wyślijcie sowę do Dumbledore'a - rzekł Harry.

- Jasne - powiedział Ron, a ja przytaknęłam skinięciem głowy.

Harry zniknął w ciemnościach. Czas dłużył się okropnie, a dalszą melodię przerwało pluśnięcie dochodzące z dołu.

- W porządku! - Usłyszeliśmy stłumiony krzyk.

Wymieniliśmy spojrzenia z Ronem, po czym ruszyłam pierwsza. Wskoczyłam w dół, spadając dosyć długo, aż wylądowałam na czymś miękkim. Zaraz za mną spadł Ron, potem Hermiona.

- Dobrze, że coś tu rośnie - zauważył Ron.

- Dobrze?! - krzyknęła Hermiona. - Popatrzcie na siebie!

Doskoczyłam do Hermiony, która przywarła do wilgotnej ściany. Chłopaki zostali oplątani łodygami zmutowanej rośliny. Zaczęli się szamotać, próbując uwolnić się z mocno ściskających ich pędów, ale im mocniej szarpali, tym mocniej roślina ich ściskała.

- Nie ruszajcie się! - krzyknęłam. - To...

- ... diabelskie sidła! - dokończyła Hermiona.

- Och, jak dobrze, że wiemy jak to się nazywa... - warknął Ron.

- Zamknij się! - krzyknęłam. - Próbuję sobie przypomnieć przeciwzaklęcie...

- Wiem! - krzyknęła Hermiona. - To lubi ciemność i wilgoć...

- Zapal coś! - wrzasnął Harry.

- Ale nigdzie nie ma drewna...

- CZY TY ZWAROWIAŁAŚ? - zawył Ron. - JESTEŚCIE CZAROWNICAMI CZY NIE?

Z naszych różdżek wystrzelił niebieski płomień, który skutecznie odpędził zdziczałe pnącza. Ruszyliśmy dalej korytarzem, słysząc jedynie nasze oddechy, kapanie wody i kroki. Doszliśmy do komnaty pełnej... małych ptaków.

- Nie wyglądają groźnie, ale jeżeli rzucą się całą chmarą... Biegnę - oznajmił Harry zanim zdążyłam go złapać.

Jednak nic konkretnego się nie zdażyło, oprócz tego, że kolejne drzwi były zamknięte. Nawet zaklęcie Alohomora nic nie zdziałało.