The Murderer's Daughter

XLVIII: Lista haseł

— Emily wie, że dostałam Błyskawicę.

Razem z Leo siedzieliśmy w opuszczonej klasie już od dwóch godzin. Byłam zbyt wyczerpana i zdenerwowana, żeby znów próbować wyczarować patronusa. Lupina przynajmniej przypominał jakiś kształt, mój w ogóle się nie pojawiał, albo srebrna mgiełka znikała po sekundzie.

— Wysłałam Antaresa — kontynuowałam — i nie dostałam odpowiedzi do tej pory.

Vesim siedział wgryziony w mały kawałek jabłka na rogu biurka nauczycielskiego. Kto by pomyślał, że tak mu przypadną do gustu.

Leo zmarszczył brwi i dał spokój z ponowną próbą.

— Kiedy go wysłałaś?

— Jakieś... dwa tygodnie temu? — mruknęłam, przecierając oczy. — Może coś mu się stało po drodze?

— Nie... — zaprzeczył od razu Leo. — Wątpię. Może to Emily zwleka z odpowiedzią?

— Albo to jej się coś stało... Mówiłam ci? — Zobaczywszy minę Leo, dodałam: — Emily z papierkowej roboty w ministerstwie została wysłana na szkolenie aurora. Oczywiście mogła odmówić, ale już od dawna słyszałam, że gdyby tylko jej się udało, chciałaby nim zostać. — Spojrzałam na Vesima, który swoimi długimi palcami właśnie próbował wyrwać kolejny kawałek jabłka. — No i proszę. Przynajmniej ma jakieś zajęcie.

Leo wyglądał, jakby nie wiedział, co mi odpowiedzieć.

— Dobrze dla niej — przyznał w końcu. Skinęłam głową, czując okropne znużenie. Lupin zdawał się to zauważyć. — Jest grubo po jedenastej, a ty masz jutro mecz. Dasz już sobie spokój? Inaczej cię zaniosę...

Parsknęłam. Leo miał rację, zresztą jak zwykle. To ja namówiłam go, by się dzisiaj spotkać.

— Tak... Dobry pom-yyy-sł — ziewnęłam.

•••

Poranek zapowiadał katastrofalny dzień. Wstałam zmęczona, zupełnie niewyspana, Vesim zwrócił na moją szafkę nocną jabłko, które wczorajszego wieczoru pochłonął całe (a to był szok, bo ciało ma jak patyk), a Hermiona, jak zwykle zresztą, zbudziła mnie ciosem poduszką w twarz.

Mojego zbierania nie do końca można było nazwać zbieraniem, bo popędziłam do toalety aż dwa razy, raz zapominając szczoteczki. Zaklęcia accio jeszcze nie przerabialiśmy. W końcu jednak doczłapałam do dormitorium, do śniadania było dosyć dużo czasu, ale Hermiona już dawno poszła w ślady chłopaków i po prostu poszła porozmawiać z drużyną i życzyć im powodzenia. Zapewne wszyscy już tam byli.

A mi wpadł do głowy pomysł. Spojrzałam na swoją szafkę nocną. W dormitorium było pusto, a Vesim jeszcze sprzątał resztki zwróconego jabłka. Podeszłam do szafki nocnej.

— Dasz mi szczęście — szepnęłam i otworzyłam górną szufladę.

Pod książką do transmutacji, w kawałku starej koszulki, ukryłam pierścionek. Przez kilka ostatnich dni nie nosiłam go w kieszeni, bo bałam się, że go zgubię. Teraz byłam prawie pewna, że nie jest zaklęty.

Położyłam go na otwartej dłoni, chcąc jeszcze się mu przyjrzeć. Inicjały L. M. wskazywały na jedynego właściciela — Lisę Moon. W liście do Emily nie zawarłam informacji o pierścionku. Wsunęłam go na palec serdeczny i chwyciłam za miotłę, kierując się do drzwi z uśmieszkiem błąkającym się gdzieś na ustach.

Kiedy tylko wparowałam do Wielkiej Sali, moje oczy powędrowały w kierunku stołu Ślizgonów, szczególnie Malfoya, stojącego w grupie swojej drużyny. Ich głowy odwróciły się jak na zawołanie, a miny wyrażały więcej niż tysiąc słów; co najmniej jakby sam Syriusz Black stanął w drzwiach Wielkiej Sali. Poprawiłam chwyt na Błyskawicy, uśmiechając się pod nosem i przygotowałam na zderzenie z bliźniakami. Wylecieli ze swoich miejsc do mnie, zaraz za nimi Leo i podnieśli. Jakimś cudem, bez zbędnego upadku, usadzili mnie na barkach. Lupin odebrał ode mnie miotłę i, szczerząc się głupio, ruszył za nami do stołu. Czułam się jakbym zaraz miała zlecieć.