AY TUTULMASI (ara verildi)

10 - "Yeni Ev"

Bölüm şarkısı : Sia - Titanium

Koray evden çıkarken ben öylece olduğum yerde dikiliyordum. Sırf ben kaçmayayım diye kendi özel evinden vazgeçip diğerleriyle mi yaşayacaktı ? Yoksa bu zaten istediği bir şey miydi ?

Koray'ın onları karşılamasını evin içinden izlerken kızların gözleri beni buldu. Alara hafifçe tebessüm ederken İpek halinden memnun değil gibi gözlerini devirmişti. Ben sanki bayılıyordum burada olmaya !

Başımı iki yana sallayıp merdivenlere yöneldiğimde onları umursamadım. Burada ne işim vardı ? Onlar arkadaşım değildi. Onlar hiç bir şeyim değildi. Koray'a kendi ayağımla gelmiş bir tutsaktım şimdi ve onlara katlanmak zorunda değildim.

Bir kat çıktım. Hangisine girmem gerektiğini bilmiyordum ama ilk açtığım kapı banyoydu. Oradan çıkıp karşısındaki odaya ilerlediğimde kapıyı açtım. Geniş lacivert ve bej tonlarındaki yatak odası karşıladı beni. Karşımdaki duvar tamamen camdandı ve bir balkona açılıyordu. Yatak çift kişilikti. Sessizce ilerledim. Sağ tarafımda küçük bir giyinme odası onun da içerisinde bir banyo vardı. Kimin olduğumu önemsemeden yatağın içerisine girdim. Kimseyi görmek ya da kimseyle konuşmak istemiyordum. Sadece yalnız kalmak, yaptığım yardım ve yataklıkla yüzleşmek, kendimi defalarca suçlayıp delirmek istiyordum. Ama öncesinde uyumak...

🌙

Burnuma dolan odunsu koku ve belimdeki ağırlıkla gözlerimi araladığımda Koray ile burun buruma gelmem beni afallattı. O ise uyuyordu. Kaşları hafif çatık, dudakları hafif aralıklı. Bir kolu belimi sıkıca sarmıştı. Kıvırcık saçları alnına dökülmüş ona serseri bir hava katmıştı. Ne ara gelip yanıma yatmıştı ? Belimdeki kolunu dikkatli bir şekilde üzerimden kaldırdığımda huzursuzca kımıldanıp arkasını döndü. Yavaşça yataktan kalktım. Bavulları giysi odasında gördüğümde burasının gerçekten benim odam ya da bizim odamız olduğu anlamıştım.

Valizi açtım. İçerisinden bir şort ve tişört çıkarıp kapattıktan sonra hızlıca üzerimi değiştirdim. Kaç saat uyumuştum ?

Sessizce odadan çıkıp merdivenlere yöneldiğimde konuşma sesleri kulağıma çalındı.

"Bir de rehinemiz eksikti !" Diye homurdandı biri. Bu ses İpek'e aitti.

"Sessiz ol" dedi bir erkek. Sesini bir an çıkaramadım. "Duyacaklar."

"1 saattir inmediklerime göre ya uyuyorlar ya da-"

"İpek !" Dedi bir erkek. Bu kez sesi tanımıştım. Cüneyt'ti. "Saçmala istersen sevgilim. Kız sadece rehine. Aralarında öyle bir ilişki yok."

"Koray'ın kıza bakışlarını görmedin sanırım ? Baya arzulu bakıyordu."

"Her zamanki Koray" dedi Emre.

Her zamanki.

"Ne olursa olsun o bir Kandemir. Ablası savcı abisi başkomiser. Nasıl bizimle birlikte yaşar. Tüm planlarımızı görecek." Diye devam etti İpek. Sesindeki hoşnutsuzluk çok barizdi.

"Emre'nin söylediğine göre Kandemirleri susturmak için elimizde. İşi bitince kızı ortadan kaldıracak Koray."

Bir saniyelik bir sessizlik oldu.

"Ne demek ortadan kaldıracak Cüneyt ?"

Tekrar bir sessizlik.

"Yanlış anlamışımdır umarım" dedi İpek sertçe. "Biz insan öldürmüyoruz."

"Ne yapmamızı tercih edersin ? Kızı salalım mı ? Hepimizin yüzünü gördü."

"Bunu Koray bey başta düşünecekti !"