Broken Man (ABNLS SEASON TWO)

Eleven

Grammatical Errors Ahead
Typographical Errors Ahead.

I went to his room after the mini girls talk. I knock three times before he finally opened the door of his room.

"May ginagawa ka ba?"

"Katatapos ko lang maligo. Come in, alam ko na ang pinunta mo dito." Ngumiti naman ako sa kanya bago tumuloy sa loob ng kwarto niya.

I love the theme here in his room. Ang aesthetic lang kasi na tignan lalo na at kulay grey ang theme.

I saw him tap the space beside him. Umupo naman ako doon pero nagliliwaliw pa din ang mata ko sa bawat sulok ng kwarto niya.

"Looks like you've been astonish to the theme of my room." He stated and I nodded continuously like a kid.

"I thought, you want to know me more?" Nabalik naman ako sa isip ko sa sinabi niya kaya agad akong nagseryoso. Iba kasi ang naging pakiramdam ko sa nakausap ko sa telepono kanina.

"Oo at hindi ko alam kung saan magsisimula." Pag-amin ko habang kinakamot ang pisngi ko.

"Ano ba ang mas gusto mong malaman?"

"Bakit mag-isa ka lang dito sa napakalaking bahay mo? Bakit hindi umuuwi ang parents mo?" Pansin ko kasi na noon pa ay hindi ko napapansin na umuuwi ang parents niya dito sa Pilipinas. I never meet them.

"I'm not close to my parents. Actually, I hate them." Nagulat ako sa sagot niya.

"Why?" Huminga siya ng malalim bago tumingin sa akin.

"Maybe, it's time to share my story with you. I never told anything to anyone. Master Henri only know twenty percent of my story." He smiled but full of sadness and agony.

Jonathan's

One word to describe my life: chaos.

It all started when my parents did unforgivable things. They are the reason why he died. Are they? Or it is me?

I was just a six year old boy back then.

"Jonathan!" My best friend shouted my name as he wave his hand.

"Jay!" I also wave my hand. Nagpaalam ako kila mommy na lalabas lang ako para maglaro pero hindi man lang nila ako tinapunan ng tingin dahil busy sila sa harap ng laptop nila. May kausap sila doon at rinig ko ang mga salita na hindi na bago sa pandinig ko pero hindi ko alam ang ibig sabihin.

Drugs, illegal fights, and underground society.

It lasted for years and then years and nother year until I turned thirteen that time.

Tinuruan nila akong magbenta ng mga bagay na hindi ko alam kung ano. Isinasama nila ako sa bawat pagpunta nila sa sinasabi nilang underground society.

Lahat ng mga nasaksihan ko doon ay nanatili sa isipan ko.

Ayos lang sa akin kung ako lang ang ginagawa nilang pain o di kaya ay ginagawa nilang utusan para ibigay ang mga hiling ng mga customer nila. Pero hinding-hindi ko masisikmura kapag idadamay nila ang kaisa isa kong kaibigan.

I was fourteen that time. Busy kami ng kaibigan ko dahil tinatapos namin ang proyekto na kailangan naming ipasa sa aming guro kinabukasan.

Nagulantang nalang kaming dalawa nang hilain ako ng mga magulang ko. Alam ko na noon ang mga susunod na mangyayari. Pupunta na naman kami doon sa lugar na iyon. I hate that place. I became their toy whenever I am there.