RUH KADEHİ

.

Zihninin kuytularına karanlık sızarken uyanırsın. Gözlerin açılır, aklın bulanıktır. Tam da açamazsın kirpiklerini. Güneşin sıcaklığı dolar içine. Ufak parmaklarınla yüzünü kapatmaya çalışırsın. Kulaklarına bir mırıltı dolar, usulca sızar aklına. Kan damlar dudaklarından, katran akar yüzünden. Saçlarına gider ellerin, yavaşça dokunursun. Kapını açarsın önüne bir gölge düşer, karanlığı odana doldurursun ve bir daha hiç bir şey eskisi gibi olmaz.

Yalnızlığı seven hatta bundan haz alan birisiyim. Bu hastalıklı bir şey mi? Belki de tedavi olmalıyım. Herkes bana ucubeymişim gibi bakar, ben de onlardan nefret ettiğimi belli  ederek bakarım. Tüm gün bezgin bir şekilde bakmak çok zor .Bu kadar nefret etmek çok zor, bunu taşıyabilmeye çalışmak çok ağır. Her sabah kabuslarla uyanmak, hatta bazen daha kötüsü, çok güzel bir rüya görüp sonra uyandığında onun gerçek olmadığını hissetmek çok zor. O güzel rüyalar insanı bir iki saat boşluğa baktırıyor. Bende bir sorun mu var? Niye herkes gibi olamıyorum? Oysa ki çok basit bir şey olmalı.

Herkes gibi olmak çok basit bir şey olmalı.

Hayır hayır, bunların hepsi geçici duygular. Bir iki sene aklında kalmayacak şeyler. Bileklerinde sızısını hissetmeyeceğin ağrılar. Öyle olmak zorunda. Yoksa bir insan tüm hayatı boyunca böyle nasıl yaşar ki? Yaşayabilir mi?

Ruhu ilmik ilmik parçalanmış, ellerinde kalp atışları. O kızın her bir parçasını yok etmişler. Sahip olduğu tek şeyi, kendisini almışlar ondan.

Gölge olmuş kendi ruhuna. Ruhuna sadece gölge olabilmiş. O kırılırken sadece bakakalmış.

 Tırnaklarını derisine batırmış, avuçlarından kan akarken duygularının ağırlığı altında ezilmiş. Kendi kendine fısıldamış, dili kelimeleri yuvarlarken kırık aynadaki milyonlarca yansımaya bakmış. 

''Bir gün daha dayan. Yarın, bugünden daha güzel olacak.'' 

Ben bir yalancıyım.

Yalan söylettim sana.

Yine kandırdım seni, sen de kanmak istedin bana. 

27.04.2021, 14.12