Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν

κεφάλαιο 14

Εγώ κοιτούσα το πάτωμα και δεν μιλούσα. Τι μπορούσα να πω; Όλα τώρα εξαρτώνται από αυτόν...

"Γιατί γύρισες;" με ρώτησε. Παρέμεινα σιωπηλή. Πετάχτηκε απότομα από το καναπέ

"ΓΙΑΤΙ ΓΥΡΙΣΕΣ ΓΑΜΩΤΟ!" μου φώναξε ενώ αναποδογύρισε το τραπεζάκι μπροστά του. Για ακόμα μία φορά δεν έβγαλα άχνα. Ήθελα τόσο πολύ να του εξηγήσω αλλά οι λέξεις μπερδεύονταν στο στόμμα μου...

"Ξέρω τι κάνεις! Προσπαθείς να με κάνεις να τρελαθώ! Να χάσω το μυαλό μου! Ε λοιπόν το κατάφερες! Με έχεις κάνει να μισήσω τα πάντα γύρω μου. Η ζωή μου έχει γίνει μια ζωντανή κόλαση εξαιτίας σου! Παίζεις συνέχεια με το μυαλό μου! Τη μία αδιαφορείς και την άλλη με φιλάς με πάθος και μου λες πως με αγαπάς. Και ύστερα πάλι με παρατάς μόνο και φεύγεις! Ξέρω το παιχνίδι σου Perrie!" είπε ουρλιάζοντας. Ακούμπησε το κεφάλι του στο τοίχο και τον άκουγα να κλαίει σιγανά. Πάντα ήταν περήφανος. Ποτέ δεν ήθελε να καταρρέει μπροστά στους άλλους... Τον πλησίασα και τον πήρα αγκαλιά

"Μην κρύβεσαι από εμένα Zayn..." του ψιθύρισα στο αυτί και ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται στη μέση μου. Ήμασταν σε αυτή τη στάση για πολύ ώρα όταν κάποια στιγμή με έσπρωξε από κοντά του

"Πάλι το κάνεις! Με κάνεις να σε αγαπώ και μετά με πληγώνεις!" είπε και έκλαιγε περισσότερο

"Δεν πρόκειται να σε ξαναπληγώσω Zayn!"

"Έτσι λες πάντα! Κάθε φορά το ίδιο παραμύθι!" είπε και έκατσε ξανά στο καναπέ

"Κάποτε με αγάπησες..." του είπα σιγά

"Το θέμα με την αγάπη Perrie είναι πως ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου φέρει. Την αγάπη μου για εσένα την πληρώνω καθημερινά. Είσαι ο θάνατος μου... Ένας θάνατος αργός και βασανιστικός"

"Κανένας δεν καταλαβαίνει τι νιώθω για εσένα" συνέχισε

"Δηλαδή νιώθεις κάτι;"

"Ναι..νιώθω όπως οι ναρκωμανοίς. Στην αρχή όλα ήταν ωραία και μπορούσα να ελέγξω τη κατάσταση. Μετά το πράγμα πέρασε σε άλλο επίπεδο. Άρχισες να μου λείπεις. Ήθελα να σε βλέπω συνέχεια, να ακούω τη φωνή σου, να νιώθω το άγκιγμά σου. Ύστερα πέρασα στη φάση του εθισμού. Όταν πλέον δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήθελα να σε νιώθω κάθε ώρα και στιγμή δίπλα μου. Έκανα υπερατλαντικά ταξίδια μόνο και μόνο για λίγες ώρες στην αγκαλιά σου... Μπορώ να πω πως μου άρεσε μέχρι που άρχισε η φάση της αποτοξύνωσης. Η αμνησία σου ήταν η καταστροφή μου. Όταν έφυγες μακριά μου. Άρχιζα να κλαίω, να φωνάζω να ουρλιάζω. Ήθελα απελπισμένα τη δόση μου, εσένα... Παρουσίασα συμπτώματα στέρησης. Ήθελα να είμαι μόνος να σκέφτομαι, όμως κάπως μαγικά όλες μου οι σκέψεις κατέληγαν σε εσένα... Όπως λοιπόν τα ναρκωτικά οδηγούν τους ανθρώπους στη καταστροφή και το θάνατο έτσι και εσύ" είπε και με πλησίασε. Μπορούσα να νιώσω την ανάσα του στο πρόσωπό μου