Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν

κεφάλαιο 16

Τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Προσπαθούσα να σημαζέψω τις λέξεις στο μυαλό μου αλλά όταν κοιτούσα το θυμωμένο μα συνάμα θλιμένο πρόσωπο του όλα μπερδεύονταν. Ήρθε η ώρα. Ήρθε η ώρα να μάθει όμως αναρωτιέμαι... Θα τ'αντέξει;

"Κάτσε Zayn. Κάτσε δίπλα μου" του είπα

"Θέλω κάποιες απαντήσεις Perrie! Που είναι το παιδί μου;"

"Όπως σου είπα, ο Max, δεν ήταν και το καλύτερο πρότυπο συντρόφου. Μπορώ να πω πως μισούσε την Emily... Λες και ήταν κάποιος αντίπαλος που έπρεπε να νικήσει. Κάποιες φορές με χτυπούσε. Φοβόμουν όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Είχα απομακρυνθεί από όλους και αν έφευγα δεν είχα κάπου να πάω. Είχα συνιθήσει στην ιδέα ώσπου ήρθε ο Harry. Μου έφερε το γράμμα και όλα τότε μπερδεύτικαν... Ήθελα να γυρίσω. Το ήθελα πάρα πολύ. Όταν έμαθε πως με χτυπούσε θέλησε να με βοηθήσει. Μία μέρα όταν είχε έρθει σπίτι να μιλήσουμε ο Max γύρισε. Τσακώθηκαν. Ποιάστηκαν στα χέρια. Μου είπε να πάρω την Em και να μπω στο αυτοκίνητό του. Την άρπαξα γρήγορα. Όταν βγηκα έξω, στο δρόμο, ο Max μου την πήρε από τα χέρια και.....έφυγε. Εγώ και ο Harry γυρίσαμε πίσω στο Λονδίνο. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε... Συνέχεια μας αφήνει τέτοια μηνύματα..." του είπα ενώ αυτός με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα. Βασικά ήταν θυμωμένο. Το ένιωθα...

"ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΣΤΗ ΠΑΡΕΙ; ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ PERRIE;" μου φώναξε αναστατωμένα και σηκώθηκε από το καναπέ

"Δεν είχα επιλογή Zayn! Μου την πήρε από τα χέρια! Προσπάθησα να τον κηνυγήσω! Δεν τα κατάφερα!"

"Απλά δεν καταλαβαίνω Perrie!ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ; ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ; ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΕΣ ΝΑ ΦΥΓΕΙ..." τον σταμάτησα

"Ξέρεις πόσο πονάει Zayn; Ξέρεις πόσο πονάει να ξέρω πως θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι; Ξέρεις πόσες φορές έχω σκεφτεί να πεθάνω; Ξέρεις τι είναι το μόνο που με συγκρατεί; Πως κάποια μέρα θα την βρω! Πως θα με συγχωρέσεις και θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε ξανά μαζί! Το να μου φωνάζεις και να μου λες πως είναι όλα δικό φταίξιμο δεν το κάνει καλήτερο! Νόμιζα πως θα καταλάβαινες αλλά.... Είσαι ίδος με τους άλλους. Δεν νιώθεις. Δεν σε ξέρω! Πραγματικά δεν αναγνωρίζω τον άνθρωπο που έχω μπροστά μου! Έχεις μεταλαχθεί σε τέρας Zayn! ΤΕΡΑΣ! Και να σου πω κατί; Το να ρίχνεις ευθύνες σε εμένα για ότι συναίβει στην Emily δεν θα την φέρει πίσω! Γι'αυτό σκάσε! Βαρέθηκα πια να σε ακούω να μου φωνάζεις. Απλώς σταμάτα..." του είπα με όσο θάρρος μου είχε απομείνει. Το ξέρω. Δεν ήμουν απολύτως ηλικρινής. Εγώ έφταιγα αλλά μέσα σε όλα αυτά που γίνονται εγώ έχω ανάγκη από συμμάχους και όχι από εχθρούς που όποτε βρουν ευκαιρία θα με πνίγουν με ενοχές. Έπρεπε να μείνω δυνατή... Του γύρισα τη πλάτη και αφού άρπαξα τη τσάντα μου και το παλτό μου κατευθύνθηκα προς τη πόρτα. Δύο χέρια στην μέση μου με σταμάτησαν.