Με κοιτούσε χωρίς να μιλάει...
"Μπορώ να περάσω;" άκουσα την σιγανή φωνή του. Χωρίς να το σκεφτώ έκανα στην άκρη να περάσει. Έκλεισα τη πόρτα και τον είδα που πήγε στο σαλόνι. Κοιτούσε την Em. Δεν μιλούσε...
"Του μοιάζει..." λέει δυσταχτηκά
"Τι θες Harry;" τον ρωτάω
"Ήρθα να σου μιλήσω για..." τον διέκοψα
"Για τον Zayn;"
"Ναι..."
"Λυπάμαι Harry αλλά εγώ δεν θέλω! Είναι πλέον παρελθόν! Προχώρισα Harry! Και καλά θα κάνει να ακολουθήσει και αυτός το παράδειγμά μου!" είπα
"Δεν καταλαβαίνεις Perrie! Σε αγαπάει! Είναι εντελώς χάλια από τότε που έφυγες! Το μόνο που κάνει είναι να πίνει και να καπνίζει!"
"Και τι; Φοβάσαι μήπως παρατήσει το συγκρότημα και χάσεις τα εκατομμύρια;"
"Χέστα τα λεφτά Perrie! Θέλω το φίλο μου πίσω!" μου φωνάζει
"Δεν μπορώ να γυρίσω!"
"Γιατί όχι;"
"Δεν θέλω! Επιτέλους μετά από πολύ καιρό ζω μια κανονική ζωή. Έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που νοιάζεται και με αγαπάει"
"Και ποιος είναι αυτός; Γιατί εγώ εκτός από το μωρό δεν βλέπω κανέναν άλλο εδώ μέσα να σε αγαπάει!"
"Φύγε Harry! Αρκετά σε ανέχτηκα!" του φώναξα και τότε άκουσα το κλειδί στη πόρτα
"Από τη πίσω πόρτα!" του είπα ψιθυριστά και τον έσπρωξα προς τα εκεί
"Νομίζω πως ο Zayn θα ήθελε να διαβασεις αυτό..." μου είπε και μου έδωσε ένα γράμμα. Ύστερα έφυγε.
"Perrie!" άκουσα τη φωνή του Max από το σαλόνι. Έβαλα γρήγορα το φάκελο σε ένα ντουλάπι της κουζίνας και πήγα προς το σαλόνι που καθόταν
"Λοιπόν...ακούω" είπε ενώ με κοιτούσε επίμονα
"Να...ξέρεις Max...χάλασε η βρίση..." του είπα
"Σε ρωτάω για το Harry"
"Ναι...εμ...τον υδραυλικό που φώναξα...εντελώς τυχαία...να...τον λένε Harry" είπα ενώ του έλεγα ότι χαζομάρα μου ερχόταν εκείνη τη στιγμή στο μυαλό
"Κόψε τις μαλακίες Perrie!"
"Με πήρε τηλέφωνο ο Harry..." του είπα τελικά ενώ έσκυψα το κεφάλι μου αντικρίζοντας το πάτωμα
"Πως ξέρει το κινητό σου;"
"Του το είπε ο Paul..." είπα ενώ ένοιωθα το θυμό να ξεχιλίζει από μέσα του
"Τι έχεις πάθει Perrie! Μου είχες υποσχεθεί πως δεν θα ξαναμιλήσεις σε κανέναν από αυτούς! Που πήγαν όλες αυτές οι υποσχέσεις; Εγώ φταίω! Εγώ που σε δέχτηκα πίσω ανώ άλλοι θα σε είχαν διώξει αμέσως! Τέτοια.."
"Σταμάτα Max! Ο Paul είναι ένας πολύ καλός μου φίλος και το ξέρεις πως δεν είμαι καθόλου αυτό που πήγες να πεις!"
"Είσαι Perrie! Γιατί απορείπτεις την αλήθεια; Είσαι ακριβώς αυτό που πήγα να πω! Πρώτα πηγαίνεις με τον ένα και ύστερα μόλις βαρεθείς μαζέβεις τα πραγματάκια σου και φεύγεις! Θυμάσαι όμως τι σου είπα; Εγώ δεν είμαι σαν τα άλλα παιχνιδάκια σου! Δεν θα φύγεις τόσο εύκολα μακριά μου!"
"ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ MAX! ΣΕ ΒΑΡΕΘΗΚΑ! ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΙΣ ΖΗΛΙΕΣ ΣΟΥ!" του φώναξα με όλη μου τη δύναμη και αμέσως μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι με αποτέλεσμα να βρεθώ στο πάτωμα. Με πλησίασε και με έποιασε από το λαιμό
"Μην τολμήσεις να μου ξανασηκώσεις φωνή γιατί δεν θα έχεις καλά ξεμπερδέματα!" μου είπε
Η ανάσα μου είχε κοπεί. Τα χέρια του με έπνιγαν όλο και πιο πολύ. Ήθελα να αμυνθώ αλλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τη δύναμη. Μετά από λίγα λεπτά με άφησε και ανέβηκε πάνω. Άρχισα να κλαίω. Όχι επειδή ο Max με χτύπησε αλλά επειδή δεν μπορούσα πια. Για τον Max είχα αισθήματα. Αλλά όχι για αυτόν τον Max. Για τον Max που είχα πρωτογνωρίσει. Εκείνον που με έκανε να χαμογελάσω... Για αυτό το τέρας που πριν λίγο είχα μπροστά μου δεν νοιώθω τίποτα άλλο εκτός από φόβο και μίσος.
Κοίταξα στο καναπέ. Η Emily με κοιτούσε. Λένε πως τα μωρά δεν καταλαβαίνουν από τόσο μικρή ηλικίκια αλλά εκείνη το ένιωθα πως είχε καταλάβει. Ένοιωθα το φόβο στο βλέμμα της. Την πήρα στην αγκαλιά μου και τη φίλησα.
"Όλα θα πάνε καλά" είπα.
Ξάπλωσα στο καναπέ και έκλεισα τα μάτια μου. Ήταν νωρίς αλλά ένοιωθα την ανάγκη να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ.
Γεια! Πως είστε; Εγώ πα΄ντως είμαι καλά....<3 Βασικά όχι απολύτως καλά....Νυστάζω και σκέφτομαι πως έχω να κάνω πολλές ασκήσεις για τη Δευτέρα που αυτό με κάνει να στεναχωριέμαι.... Τέσπα.... Πως σας φάνηκε;
Τι λέει μέσα το γράμμα που της έφερε ο Harry;
Μετά από το τσακωμό η Perrie θα τα ξεχάσει όλα και θα συνεχίσει να κάνει πως όλα είναι μια χαρά όπως πριν;
Θα βάλω 120% επόμενο κεφάλαιο σήμερα που θα είναι πιο συναρπαστικό!!!!
Bye xoxo
YOU ARE READING
Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν
Fanfiction«Έκανα λάθοι. Έδιωξα από καντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και θα έδειναν το κόσμο για εμένα. Και εγώ τους αγαπούσα απλά δεν το θυμόμουν. Η αμνησία είχε καλήψει τη καρδιά μου και είχε σβήσει τις αναμνήσεις. Ο άνθρωπος που αγαπούσα πιο πολύ από όλ...
