Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν

κεφάλαιο 20

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Το κινιτό γλίστρισε από τα χέρια μου και έπεσε στο παγωμένο πάτωμα. Ο κόσμος γύρω μου χανόταν και σιγά-σιγά άρχισα να πέφτω κάτω.

Γιάτι;

Το μόνο πράγμα που σκέφτομαι τώρα είναι 'γιατί' τι του έχω κάνει; Γιατί θέλει να με δει να πληγώνομαι τόσο. Οι άνθρωποι από το χαρακτήρα τους έχουν αυτό που λέμε φιλότιμο, όμως αυτός φέρεται περισότερο σαν τέρας που θέλει να καταστρέφει ζωές παρά σαν άνθρωπος που ξέρει τα όρια του σωστού και του λάθους.
Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που θέλει να μου καταστρέψει τη ζωή. Το βρίσκει αστείο φαίνεται να παίζει με τα συναισθηματά μου. Ένα παιχνίδι που ποτέ δεν βλέπεις φως μόνο σκοτάδι, που παρόλο που ξέρεις πως θα χάσεις συνεχίζεις να κουνάς τα ζάρια. Νιώθω πως τώρα πλέον δεν έχω έλεγχο για τη δικιά μου ζωή, το τηλεχειριστήριο το έχει ο Max και όποτε βαρεθεί αρχίζει να παίζει, να παίζει για να χάσει, όμως όπως και στα βιντεοπαιχνίδια όταν χάνεις, στην ουσία μόνο ο ψηφιακός χαρακτήρας της οθόνης πονάει και εξευτελίζεται ενώ εσύ φοράς τη ζώνη ασφαλίας...

Θα την πνίξει.

Και μόνο στην σκέψη πραγματικά παραλυρώ. Ο μεγαλύτερος πόνος που μπορεί να νιώσει κάποιος είναι όταν χάνει το παιδί του. Κόντεψα να παιθάνω. Κόντεψα να την χάσω. Όμως έζησε. Ζήσαμε και οι δύο, γιατί να παιθάνει τώρα; Γιατί να χάσει την ζωή της εξετίας ενώς ψιχασθενούς ανθρώπου. Εξετίας ενώς ηλίθιου ατόμου που το μόνο που προσδοκεί είναι να με δει ψυχολογικά νεκρή.

Δεν θα τον αφήσω. Πρέπει να τον βρω.

Πήρα ξανά το τηλέφωνό μου στα χέρια μου και άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό του Harry. Είμαστε ομάδα. Είπε πως θα με βοηθήσει να την βρω, πως θα μείνει μέχρι το τέλος. Είναι ο μόνος στον οποίο μπορώ να βασιστώ στο θέμα της Em. Ο Zayn είναι αδύναμος ακόμα. Δεν θέλω να τον εκθέσω σε τέτοιο κίνδυνο για την υγεία του. Εγώ τον έφτασα σε αυτή τη κατάσταση. Δεν θέλω να τον βυθίσω βαθύτερα σε αυτό το χείμαρο που ονομάζεται κατάθλιψη...

"Ναι;" άκουσα από την άλλη γραμμή

"Harry; Σε χρειάζομαι." του είπα και μου το έκλεισε απότομα.
Πήγα μέχρι το δωμάτιό μου και ξάπλωσα στο κρεβάτι, μετά από 15 λεπτά άκουσα τον ήχο της πόρτας να ανοίγει. Ο Harry.

"Τι έγινε ακούστηκες ταραγμένη στο τηλέφωνο" άκουσα την συγχησμένη φωνή του στη πόρτα. Έτρεξα στην αγκαλιά του και εκείνος με κράτησε σφκτά αλλά συνάμα με τόση φροντίδα σαν να φοβόταν μην σπάσω.