Τη στιγμή που ο Harry σταμάτησε το αυτοκίνητο άνοιξα τη πόρτα και έτρεξα. Έτρεξα μακριά. Όχι τόσο σίγουρη αν ψάχνω την Em ή αν θέλω να ξεφύγω από κάτι. Ίσως αυτό το κάτι να ήταν η ζωή...η ζωή μου.
"Perrie περίμενε!" άκουσα από πίσω μου
"Δεν ξέρω που να πάω... το μέρος είναι τεράστιο..." ψέλισα
"Ακολούθησέ με" είπε και με έποιασε από το χέρι. Με έσυρε ως μία προβλύτα όπως υπήρχαν πολλές βάρκες αραγμένες.
Κοιτούσαμε στη λίμνη προσπαθώντας να βρούμε και οι δύο κάτι. Την Em.
"Harry είναι μάταιο!" φώναξα και άρχισα να κλαίω
"Και τι προτείνεις;" με ρώτησε
"Δεν θα την βρούμε με καταλαβαίνεις;" του φώναξα. Σταμάτησε.
Προχώρησε λίγο πιο κοντά στο νερό. Τον ακολούθησα
"ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;" με ρώτησε. Κάτι επέπλεε. Η Em
Μπήκαμε γρήγορα σε μια από αυτές τις βάρκες που ξαπόστεναν στο νερό. Ο Harry άρχισε να τραβάει κουπί. Πλησιάζαμε
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πλησιάζαμε. Θα την κρατούσα αγκαλιά για ακόμα μια φορά. Είναι τόσο δύσκολο να σκέφτομαι πως όλα αυτά θα τελειώσουν. Είμαι τόσο πολύ συνηθισμένη στο να νιώθω νεκρή που θα μου είναι δύσκολο να συνιθίσω να ζω. Πόσο ανηπομονώ να την σφίξω στην αγκαλιά μου. Τόσα βράδια δεν μπορρούσα να κοιμηθώ γιατί φοβόμουν πως δεν θα την ξαναέβλεπα. Είναι εντάξει να φοβάσε μερικές φορές, όμως ποτέ δεν πρέπει να αφήνεις τον φόβο να σε ελέγξει. Εγώ έκανα το λάθος και τον άφησα να με κατακλίσει. Να κοντρολάρει όλες τις λειτουργίες μου, από κλείσιμο των ματιών μου μέχρι χτύπο της καρδιάς μου. Πίστευα πως δεν θα την ξαναδώ. Πόσο θέλω να την δείξω στον Zayn. Να αποκτύσουμε επιτέλους μια φυσιολογική οικογένεια. Φυσιολογικός. Μια τόσο απλή λέξη με τόσο πολύπλοκο νόημα και εφαρμογή στην καθημερινότητα. Όλοι θέλουν να ξεχωρίσουν, να κάνουν ένα βήμα μπροστά και να πουν στον κόσμο "Όχι! Εγώ δεν θα γίνω σαν όλους αυτούς. Θα ξεχωρίσω, θα δεις". Μόνο εγώ, μόνο εγώ δεν θέλω να ξεχωρίσω, να είμαι διαφορετική. Βαρέθηκα να είμαι διαφορετική, βαρέθηκα να ξεχωρίζω. Θέλω μια κανονική ζωή. Θέλω να κάνω οικογένεια. Θέλω να πάρω πίσω την Em, και αυτό είναι που θα κάνω. Αμέσως τώρα
Φτάσαμε. Ο Harry αμέσως την άρπαξε από το νερό και την πήρε στην αγκαλιά του. Ήταν τυλιγμένη με ένα σεντόνι. Δεν έκλαιγε, δεν κουνιόταν. Κάτι δεν πήγαινε καλά
YOU ARE READING
Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν
Fanfiction«Έκανα λάθοι. Έδιωξα από καντά μου ανθρώπους που με αγαπούσαν και θα έδειναν το κόσμο για εμένα. Και εγώ τους αγαπούσα απλά δεν το θυμόμουν. Η αμνησία είχε καλήψει τη καρδιά μου και είχε σβήσει τις αναμνήσεις. Ο άνθρωπος που αγαπούσα πιο πολύ από όλ...
