Amnesia 2: Ξαναχτίζοντας το παρελθόν

κεφάλαιο 4

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου η ώρα ήταν ήδη 3 το βράδυ. Η Em δεν είναι πλέον στην αγκαλιά μου... Μάλλον ο Max θα την έβαλε στο κρεβάτι της...

Πήγα προς τη κουζινά να πιω λίγο νερό και τότε θυμήθικα...το γράμμα!

Άνοιξα σιγά το ντουλάπι που το είχα χώσει και το πήρα στα χέρια μου. Ήταν μέσα σε ένα άσπρο φάκελο που έλεγε το όνομα μου. Έκατσα σε μια καρέκλα και το άνοιξα...

'Αγαπητή Perrie,Πως είσαι; Έυχομαι να είσαι καλήτερα από εμένα... Ήθελα απλώς να σου πω πως μου έλειψες... Μου έλλειψες πάρα πολύ... Εσύ λογικά θα έχεις προχωρήσει... Δεν θα έλεγα το ίδιο για εμένα. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ σε σκέφτομαι. Σκέφτομαι όσα μου είπες και τον τρόπο που με κοίταξες πριν φύγεις. Τα πράγματα για τα οποία γελάσαμε και τις στιγμές ησυχίας που μοιραστήκαμε. Και όταν κοιμάμαι, ονειρεύομαι εσένα. Γιατί τα πάντα με κάνουν να σε σκέφτομαι. Όλα είναι για εσένα... Tα αγόρια μου λένε πως πρέπει επιτέλους να σε ξεχάσω γιατί δεν οφελεί πια να σε περιμένω, όμως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να σταματήσεις να αγαπάς κάποιον επειδή αυτός σταμάτησε να αγαπά εσένα. Γιατί όταν αγπάς κάποιον πραγματικά, ακόμα και αν υπάρχουν δισεκατομμύρια λόγοι να φύγεις, συνεχίζεις να ψάχνεις για έναν που θα σε κάνει να μείνεις. Είναι σκληρό όταν οι άνθρωποι που σου έδωσαν τις καλήτερες αναμνήσεις φεύγουν. Από τότε που έφυγες δεν έχω βγει από το σπίτι μου. Προσπαθώ μέσα από το ποτό να ξεχάσω τα πάντα. Χτες τσακώθηκα με τα αγόρια... Ήταν ένας πραγματικά πολύ άγριος τσακωμός. Χαίρομαι κάπως αφού δεν έχω όρεξη ούτε με αυτούς να μιλάω πια. Ο Liam μου γνώρισε μια κοπέλα. Έγινα κάπως αγενής και την έβρισα... Ακόμη έχω μια ελπίδα πως θα γυρίσεις. Κάθε φορά που ακούω το κινητό μου να χτυπάει εύχομαι να είσαι εσύ μα ποτέ δεν είσαι. Σχεδόν πάντα είναι η ψυχολόγος μου που θέλει απλώς να ανανεώσουμε το ραντεβού. Ναι...πηγαινω στο ψυχολόγο. Ήταν ιδέα του Paul. Είπε πως έχω μια σοβαρή μορφή κατάθλιψης όμως κάνει λάθος. Ξέρω τι έχω και αυτό δεν είναι κατάθλιψη. Απλώς μου λύπεις και νιώθω τόσο μόνος... Όταν ήμουν μαζί σου ήμουν χαρούμενος, όταν αγκαλιαζόμασταν δεν ήθελα να φύγω, όταν με έκανες να χαμογελάω έβγαζες τον ήλιο από μέσα μου, όταν τα μάτια μας συναντιόντουσαν ένιωθα κάτι που δεν είχα ξανανιώσει ποτέ... Ήμουν ερωτευμένος. Τώρα απλώς δεν έχω καρδιά. Μόλις έφυγες την πήρες μαζί σου. Ξέρω πως ποτέ δεν πρόκειτε να διαβάσεις αυτό το γράμμα. Είναι ένα από τα χιλιάδες που σου έχω γράψει. Με αυτό το τρόπο προσπαθώ να κάνω την απουσία σου λιγότερο αισθητή. Άκουσα πως γέννησες κιόλλας.. Πόσο θα ήθελα να σφίξω το παιδί μας στην αγκαλιά μου. Ούτε καν ξέρω τι είναι, αγόρι, κορίτσι, σημασία έχει πως είναι δικό μας.
Εύχομαι κάποια στιγμή να γυρίσεις. Πάντα θα σε αγαπάω Perrie. Αυτό θέλω να το ξέρεις. Πάντα θα είσαι η ζωή μου και ο λόγος που ζω ακόμα και αν εσύ τώρα πλέον ζεις και αναπνέεις για κάποιον άλλο...