Darkest Under The Lantern - [Little Nightmares]

Rozdział 11 Kryjówka

- Poczekaj! - Six usłyszała jak chłopiec krzyczy za nią, tym samym próbując ją dogonić. Jednak ona nie starała się zatrzymywać. Po prostu biegła, próbując wymyśleć jakiś sposób ucieczki z tego lasu. Wiedziała, że w tym momencie postępuje samolubnie, ale nie potrafiła na tą chwilę inaczej. Odczuwała potrzebę przeżycia. Potrzebę wolności. 

W końcu stanęła w pokoju, który na suficie miał przejście na strych. Pech taki, że za żadne skarby nie będzie w stanie dosięgnąć zwisającej liny z metalowym uchwytem. Dalej łapiąc oddech, podskoczyła do góry, jednak nic to nie dało. Była za mała. 

- Dlaczego ciągle uciekasz? - usłyszała ponownie głos chłopca. 

Momentalnie zapaliła się lampka nad głową Six. A co jeśli ten chłopak pomógłby jej w ucieczce? Miała w sumie jedno jedyne miejsce, do którego mogła teraz uciec. 

- Maw - pomyślała ze zmarszczonymi brwiami. - Może... Zajmę tam miejsce Veronici?

Jeśli zajęłaby miejsce zmarłej dziewczynki, może udałoby jej się przejąć władzę nad jedną z trzech lokacji tego świata. Nie musiałaby się już martwić o to, że ktoś ją zabije. Nie musiałaby się przejmować innymi, a i tak każdy miałby wobec niej niemały respekt. 

- Pomożesz mi? - zapytała spokojnym głosem i wyciągnęła rękę do chłopca zachęcając go do zgody. W ciągu chwili podjęła decyzję co dalej zrobi. A nieznajomy? Jeśli wszystko dobrze pójdzie to go po prostu nie zaangażuje do tego wszystkiego. Każdy rozdzieli się w swoją stronę. - Sama tego nie dosięgnę.

Chłopak podszedł do dziewczynki i stanął na rękach ciemnowłosej, tak by ta mogła go podrzucić do góry.

- Mono.

- Co proszę? - zapytała, nie wiedząc o co zbytnio chodzi.

- To moje imię. Mono - pomimo torby zasłaniającej jego głowę, mogła wyczuć, że się uśmiecha.

- A ja... - nie wiedziała, czy zdradzać mu swoje prawdziwe imię. Ostatecznie uznała, że lepiej przedstawić się przezwiskiem. - Six. Six to moje imię.

_____________________

Mono i Seven przyglądali się kryjówce Nomów, niedowierzając że te małe istotki mogły stworzyć coś takiego. Było to z ich perspektywy po prostu niemożliwe. Nomy bardzo szybko zdecydowały się ugościć chłopców i zaciągnęły ich blisko pieca by mogli się spokojnie rozgrzać. Kilka z nich przyniosło im mnóstwo koców, by mogli się nimi przykryć.

- Bardzo dziękujemy - uśmiechnął się Mono do nich, kiedy okrył się każdym z pięciu, miękkich kocy. - Naprawdę nie trzeba było... - Przerwał, gdy poczuł jak jego przyjaciel puknął go łokciem w ramię.

- Jak dają to bierz - mruknął tak cicho, że tylko ciemnowłosy mógł usłyszeć to co powiedział. Seven również przykrył się każdym kocem i do tego wystawił ręce w stronę ciepłego ognia. - Widocznie musiały spostrzec w jak tragicznym stanie jesteśmy.

Co do tego nie było dwóch zdań - każda część ich ubrania była wilgotna i ciągle kleiła się do ich skóry, która wraz z odzieżą była mocno pobrudzona węglem. Oboje mieli sińce pod oczami oraz mnóstwo siniaków na nogach i rękach. Gdzieniegdzie też dało się dostrzec blizny lub dopiero co zasklepione rany. 

Kolejne dwa Nomy przyniosły im miski z jedzeniem, o ile tak w ogóle można było nazwać zawartość miski. Była ona głównie przepełniona resztkami, które z łatwością można znaleźć w kuchni. Do tego niewielka kromeczka chleba, która na dodatek nie była świeża. Całe szczęście, że nie dolano do tego jakiejkolwiek cieczy by zrobić z tego zupę lub jakąś papkę. Sevem uśmiechnął się krzywo widząc co im podano do jedzenia, jednak dalej rozumiejąc, że pewnie nie dysponują bardziej wykwintnym jedzeniem niż to... coś.