"He's here. I know he's here." Sabi ko habang pilit na binabale-wala ang mga taong nang uuyam sakin.
"Smith, magbibilang ako hanggang lima. Kapag hindi ka pa nagpakita...Huwag ka nang magpapakita sakin kahit kailan."
Tumawa uli ang mga tao sa paligid ko. Some of them clapped their hands and started chanting Smith's name.
"One," Pagsisimula ko, saka inilibot ang tinggin sa mga tao sa harap ko, hoping to see a familiar face.
"Two!" Nanatiling walang Smith na nagpapakita. Nagsimula na akong mag-panic.
"Three!" My tears started forming in the corner of my eyes. Bigla ay parang gusto ko ng bawiin ang sinabi ko kanina na wag na s'yang magpapakita sakin kahit kailan.
"F-Four..." Damn you, Smith! Magpakita ka! Magpakita ka na...please.
Inilayo ko muna saglit ang mic sa bibig ko habang hindi inaalis ang tingin sa mga tao sa harap ko.
"Shee, baka wala nga talaga si Harris dito. Come on, itigil mo na yan." Si Jas na parang hindi nakatiis kaya sinundan ako sa stage.
Umiling ako. Ayokong umalis, alam kong nandito si Smith. Naramramdaman kong nandito sya.
"F-four and a h-half..." halos pabulong na saad ko. Still... walang Smith na dumating.
"Four and t-three fourth..." Tuluyan nang pumatak ang kanina ko pang pinipigil na luha.
Maybe I was wrong, after all. Maybe Smith isn't really here or maybe ayaw na nya akong makita at makausap. Dahil ba hindi ko pinakinggan ang paliwanag nya? I agressively wipe my tears. The crowd watching me grew silent. Baka nakiki-simpatya sa kabiguan ko. Wow! Magaling lang. Napili ko pa talagang ipakita sa lahat ang kabiguan ko. Nasaan na ang dating tapang ko?
"Aila... a-ano'ng sunod ng four and three fourth?" I ask between my sobs.
Suminghot si Aila. Maging sya ay naiyak nadin dahil siguro sa awa. "I-I think it's four and three-fifth."
Lalo akong napaiyak. Sino bang niloloko nya? Walang four and three-fifth or four and three-sixth or whatever. Ang sunod sa four ay five. Sa oras na banggitin ko ang five ay parang tinapos ko na din ang ugnayan ko kay Smith. Parang sinara ko na din ang pinto ng buhay ko para sa kanya.
Kaya ko ba? Hell! Bakit ba kasi hanggang five lang ang countdow na binigay ko? Bakit wala ka padin, Harris?
Hinayaan ko nang akayin ako nina Jas at Aila pababa ng stage. Napayuko ako. Hindi ko magawang salubungin ang tingin ng kung sino mang nandito sa takot na baka mabasa ko pa sa mga mata nila ang awa para sakin.
"Sheena Alexis Quiminales, stop right there."
My world stop as I hear his voice. I turn around and gasp when I saw Harris standing in the middle of the stage with a microphone in his hand.
"It's him right?" Halos pabulong kong tanong kana Jas at Aila.
"Yeah. It's him." Nakangiting sagot nila sakin.
"I'll count one to three, Sheena. Kapag hindi ka bumalik dito, well then, ako ang bababa diyan."
The crowd laughed softly again. It seems like they were enjoying this little show. Pakiramdam ko tuloy ay nasa eksena ako ng isang movie kung saan ay nakakatawa yet nakakakilig.
BINABASA MO ANG
In The Arms Of My Enemy
HumorTuwing magkakasalubong sina Sheena at Harris ay hindi maaaring walang gulo. Sila na ang tinaguriang aso't pusa ng Schuman University dahil na rin ayaw nilang magpatalo sa isa't-isa. Si Harris Smith na Baseball Captain, anak mayaman, at ubod ng yaban...
