The Lady Who Can't Confess (Book 2)

TLWCC XXVIII- Fighting

"Mommy...." malumanay kong tawag nang makita ko siyang natutulog sa tabi ng kama na hinihigaan ko.

And the usual scene whenever I woke up inside the hospital room, nagising si Mommy pati na rin si Kuya Renz na natutulog habang nakaupo sa sofa ng kwartong ito ay kaagad na dinaluhan ako. I saw Mommy's tired eyes but at the same time, I can see her worried eyes that made me looked away.

"Magiging maayos pa ba ako Mommy?" naluluha kong tanong dahil awang-awa na ako sa kanila.

Awang-awa na ako para sa sarili ko at awang-awa na ako sa lahat ng gastos ng pamilya ko para lang mapagaling ako. Pero parang wala namang epekto ang lahat, eh.

And now, I'm wondering how many months will I stay alive.

Honestly, I'm not ready but because I collapsed again and I'm here again inside the hospital and lying on the bed, I feel like I'm slowly dying already.

"Oo naman, anak. Huwag kang magsalita ng ganiyan, gagaling ka kasi malakas ang loob mo. Don't you ever think like that, okay?" Mommy softly told me and wiped the tears on my face.

"I don't think I can fight this heart tachycardia, Mommy..." I whispered and tears stream down on my face.

Mommy immediately hugged me tight and whispered that I should fight for this. That I can surpass all of my struggle.

What if I die eventually any day from now?

"Promise your Mom that you'll fight with us, Cheska Mauricé. Promise us that you'll stay with us, Baby." she softly whispered again on my ears when the doctor came.

The doctor and the nurse with him checked my vital signs and the moment they inject me something, I eventually felt sleepy. Nakatulog akong muli at hindi ko na alam kung anong nangyaring sumunod dahil nagising na lang ako dahil sa narinig kong impit na pag-iyak ni Mommy.

"Mauricé, please... P-please... Fight for us and fight on these... I know you can do this...." she whispered as I caressed her head.

Sabay ng pag-iyak ni Mommy ay ang pagluha ko na rin dahil sa mga salitang narinig ko mismo mula sa kaniya. I don't know what happened to myself but I'm sure, I am not getting better.

Iyon ang nararamdaman ko dahil hindi ako tatagal sa loob ng hospital na ito kung gumagaling ang sakit ko.

I just wanted to play badminton last school intramurals, huh. Bakit naman ganito iyong sakit na nararamdaman ko? Gusto ko lang naman gawin 'yung bagay na magpapasaya sa akin, I didn't know that choosing myself to be happy will worsen my sick.

Kaagad na pinunas ni Mommy ang luha sa kaniyang mga mata at ngiti ang kaniyang ginawad sa akin pero alam kong pilit lang 'yon. Sabay no'n ang paghalik niya sa kamay kong may mga nakakabit na kung anu-ano. She then stand up and told Kuya Renz to look for me while she called the doctor.

"Promise us that you will fight for all of this, little sister..." tugon niya sa akin sabay ang paghalik sa aking noo.

Naguguluhan man sa mga kilos nila ay tumango na lang ako. Kung ano man ang hindi ko alam tungkol sa kinikilos ng pamilya ko ngayon ay alam kong natatakot lang silang isabi sa akin iyon.

They knew the best for me and I'm trusting them for this. For not telling me the truth.

"I will, Kuya..." tanging salita na lumabas sa bibig ko.

Isang Linggo pa akong nanatili sa hospital hanggang sa palabasin na ako ni Doctor Reyes dahil lumalakas naman daw ang resistensya ko. I want to ask them for their sudden moves I didn't know but I will trust them for it. Kung ano man 'yon ay sana masabi na nila sa akin habang maaga pa.