Elde avuçta kalan sevgiyi şiirlere ayırdım.
Hüznüm uyandırdı bu sabah, alnımdan öptü.
Demli bir yalnızlıkla karşıladım günü.
Telefonuma baktım, ne mesaj ne de cevapsız arama, süs eşyası olarak büfeye kaldırdım.
Geceyi benimle geçiren bir şarkının dudaklarına asıldım, kanattım.
İçimde incinmiş bir çocuk, boş gözlerle bakıyor etrafına.
Hatasını kabullenen bir yürek daha kaç zaman yaşayabilir sessizlik içinde? ..
Ve hatalar insanlara mahsusken, çocuklar neden cezalandırılır sadece sevgi bekleyen yüreklerin gözünde?
