Verloren

Hoofdstuk 17

Mijn moeder was klaar met koken. Ze gaf mij eten en ik at het op. Ik had hele erge honger. "Anna mag ik die brief lezen"? Ik dacht wat kan het kwaad. Ik gaf hem aan haar. Hoe kom je hier aan? En wie weer nou dat het huis in brand heeft gestaan? Ik haalde mijn schouders op. Mijn moeder keek mij aan "weet je het echt niet". Ik schudde mijn hoofd. "Oké maar je snapt dat ik dit vreemd vind". En diegene weet alles waar je woont, nu momenteel bent en hoe je heet! Ik ga nu meer op je letten hoor! Mijn moeder ging aan tafel zitten en at haar eten op. "Zullen we even wandelen Anna"? Zo te zien houd mijn moeder erg van wandelen. Ik knikte. Mooizo dan kunnen we de ondergaande zon zien. Ik werd in mijn rolstoel gezet en we reden de tent uit. We liepen vlak langs het water. De zon was oranje met een rode rand het is echt heel mooi om te zien. Schat hoor eens aan deze schelp. Ik hoorde de golven van de zee in de schelp, het is echt een rust gevend geluid. We genieten echt samen, maar toch spookte er wel vragen door mijn hoofd, hoe is de brand ontstaan? En wie is die brieven schrijver? Ik kreeg er pijn in mijn been vervolgt met een erge steek. En vlak naar een erge steek in mijn been, voelde ik mijn been niet meer. Ik dacht dit is niet goed. Ik typte op het stem apparaat "mam ik voel niks in mijn been meer"! Mijn moeder schrok "we gaan langs het ziekenhuis nu meteen"! Ze zette mij in de auto en we reden weg. M'n ben begon nog meer pijn te doen.
Naar mate we veder reden werd het steeds erge. Eindelijk waren we bij het ziekenhuis. We reden door de gang, gingen naar de balie mijn moeder zei tegen de balie mevrouw dat ze dringend iemand nodig had. Er kwam een dokter met een brancard. Ik werd erop gelegd en werd naar een kamer gebracht. Ik lag in de onderzoek kamer . De dokter zei " Anna je gaat even slapen dan kunnen we je bekijken en controleren". Er ging een spuit langzaam in mijn arm. Ik voelde mij steeds veder weg zakken in slaap..