Verloren

Hoofdstuk 25

Pov Luna

Toen Anna vertelde waar het was gebeurd schrok ik enorm. Zij was het toch!! "Luna waar ga je heen de dokter heeft jou nog niet nagekeken", dat hoeft ook niet meer ik moet wat belangrijks doen. Ik rende over de straat door het park over de brug en dan dat grote huis links daar woonde ik met mijn familie. Ik belde hijgend aan ik was helemaal moe van het rennen. Er deed niemand open, maar ik zag dat de deur op het balkon open stond. ik pakte de ladder uit de achtertuin en zetten hem tegen het balkon aan. Ik klom omhoog en ik was binnen. "Hallo papa". Geen reactie dus ik liep naar zijn kamer. Hij keek mij verschikt aan. "Papa ik weet dat je er niet graag over praat, maar het moet". Wat is er op de avond van het ongeluk gebeurd? Wie was diegene die aangereden werd? Hij begon te huilen. "Luna ik kan het niet". Pap probeer het te vertellen tegen mij. "Jaja ehm het was in de avond ik lette niet goed op de weg ik zag kinderen fietsen, maar ik wist niet dat er nog iemand aan kwam diegene had geen lichten aan dus ik reed met een vaart door, raakte iets een meisje"! Pap dat gedeelte weet ik een beetje, maar wat is erna gebeurd dat je naar buiten ging om te kijken?Want ik kon niks zien. Hij barste weer in tranen uit. "Ja lieverd dat is iets wat ik aan niemand kan vertellen". Waarom niet ik moet het weten! "Ja rustig Luna". Pap vertel het please!!

Pov Geert (vader van Luna)
Luna ik zal je het vertellen, maar beloof me niks tegen de politie zeggen! "Ja pap, maar waarom is het zo geheim"? Daar kom je later wel achter probeerde ik te zeggen met een zware stem. Het ongeluk was gebeurd ik stapte uit en liep naar het huisje bij de dijk om daar te bellen. Omdat ik mijn mobiel was vergeten toen ik daar had gebeld moesten we wachten. Er liepen over de dijk twee grote jongens. Ik kon ze niet herkennen maar wat ik wel weet dat ik nooit hun om hulp had moeten vragen. Die jongens liepen langs dat meisje, de ambulance kwam eraan. En een van de jongens was opeens weg. Ik zag dat de ambulance tot stil stand kwam te staan, daar stond die andere jongen en op dat moment werd ik stevig vast gepakt. Ik weer niet wie het was, maar ik kreeg trappen tegen mijn hoofd en mijn buik. Ze dachten dat ik allang dood was ofzo, maar integendeel ik lag op de grond kon niet opstaan, maar ik zag wel wat er gebeurde. Ze zaten in mijn broek zak te zoeken naar de autosleutels. Ik zag je wegrennen Luna naar het huisje bij de dijk ik denk dat je uit angst bent weggelopen en daarom er niks meer van weet. Ik hoorde dat de auto starte en de auto reed weg. Ik lag al een tijd op de grond toen ik opeens iemand aan zag komen, voor de rest weet ik niks meer. Het licht ging bij mij uit. "Pap weet je echt niet meer hoe zagen die jongens eruit"? Ik probeer het me te herinneren, maar ik weet alleen dat ze best lang waren en eentje had bruin haar met hele mooie ogen, maar dat is wat ik weet. Misschien moet je naar de iemand gaan die bij de ambulance werkt. "Bedankt pap". "Papa ik ga weer naar het ziekenhuis voor het onderzoek". Mijn dochter ging weg eindelijk ik hoopte al dat ze niet zou doorvragen omdat ik meer weet, maar dat kan ik echt niet zeggen...