Verloren

Hoofdstuk 23

Ik ben alles vergeten wat er gebeurd is, maar toch was ik bij bewustzijn toen het gebeurde.

Pov Jrr
Ik was bijna betrapt ik rende weg terwijl ik het nog niet heb afgemaakt. Anna komt er weer goed vanaf. Door de val op de grond zal ze mij gelukkig niet herkennen. En oja ik heb een complot maar met wie...

Pov Anna
Er werd op de deur geklopt. Ik typte in "kom binnen". Mijn moeder kwam binnen, "ik heb iets voor je". Het was een brief. Mijn moeder opende hem.
Ik trok hem uit m'n moeders handen, begon te lezen

Beste Anna,
Ik ben op zoek naar iets. Naar jou, maar je komt altijd goed van alles af. Hoe zou dat komen, door ons of gewoon mazel dat je hebt. Ik moet nog eens toe slaan, want HIER LAAT IK HET NIET BIJ ZITTEN. HEB JE DAT BEGREPEN.
PS Je weet wie ik ben ga maar eens nadenken.

Pov Anna
Ik had de brief gelezen, maar ik snapte de brief niet. Waarom heeft iemand zo veel haat op mij? En weet ik wel wie hier achter zit? Allemaal vragen die nooit beantwoord zouden worden omdat ik niks kan! Niet eens mee praten over iets, maar nu ga ik eens actie ondernemen! Ik ga naar die schokken behandeling vragen, want ik wil kunnen bewegen en praten. Ik drukte op de alarm knop. En al snel was de dokter in mijn kamer. Anna wat is er aan de hand? Ik typte in: "ik wil die schokken behandeling ondergaan en wel nu meteen ik wil weet praten en kunnen lopen en normaal bewegen"!!! "Anna dat moet ik bespreken met je ouders". Ik typte: "Ik beslis over mijn lichaam en als mijn ouders gaan beslissen duurt dat nog eeuwen". "Anna ik begrijp je, maar dan moet ik je ouders in lichten". ik typte: ja meneer van der Hoeven, maar de behandeling moet vandaag nog gebeuren. "jajaja mevrouwtje ik regel het voor je". Zo dat heb ik weer geregeld dacht ik. De telefoon ging het was mijn moeder de dokter was met haar aan het praten. Een paar minuten later kwam de dokter binnen. Anna ik heb je ouders gebeld ze komen er aan en je mag vandaag de behandeling ondergaan. De dokter tilde me in de rolstoel en reed mij naar de operatie kamer. Daar aan gekomen kreeg ik een pak met elektronen aan. Ik werd in een soort van couveuse gelegd, want daar kreeg ik meer zuurstof in want dat heb ik tekort in mijn lichaam. De trillingen en schokken werden aangezet ik voelde hoe mijn lichaam erop geageerde, het zuurstof hielp ook goed. Ik probeerde een klein geluidje te maken. Het was heel zacht, maar alsnog het is een begin. Er werd ook een elektrisch apparaatje op mijn hoofd gezet. De dokter deed wat zuurstof in de couveuse, hij drukte op de knop om mijn pak weer te laten schokken. De eerste keer dat hij daar op drukte voelde ik niks geen pijn dan, maar de tweede keer ging er een pijn door mijn lichaam. Ik moest nog twee keer schokken toegediend krijgen. Nu was ik bijna klaar met de tweede ronden schokken na deze ronden had ik even pauze. Er ging weer een schok door mij lichaam dit was de laatste van de tweede ronden. Ik had even rust. Mijn moeder keek door de zuurstof kamer. Ze had tranen in haar ogen. De dokter ging weer achter het apparaat zitten, drukte opnieuw op de knop. Als eerst kwam er een schok in mijn hoofd, maar na deze schok kwamem opeens alle herinneringen weer naar boven van wat er gister is gebeurd. En het belangrijkste is dat ik degene die mij vasthield weer kan herinneren. Ik had niet in de gaten dat ik allemaal schokken had gekregen. Toen ik daar van bewust was voelde ik de schok door mijn benen gaan door al mijn spieren naar mijn hersenen. De schok deed zo pijn ik hoopte dat de derde ronden snel is afgelopen. " En gelukkig de dokter stak zijn hand op. De derde ronden was klaar. Ik moest nog een ronden, maar de dokter liep de zuurstof kamer binnen en zei dat ik klaar was omdat het er goed uitzag. Hij zette mij recht op. "Anna probeer eens te bewegen". Ik probeerde mijn been omhoog te krijgen. Het lukte! De dokter keek verast ik probeerde te lopen naar mijn moeder, maar dag ging niet zo goed...