Verloren

Hoofdstuk 24

Ik raakte dus mijn evenwicht kwijt. Toch waren mijn benen te zwak ik zakte erdoor en viel op de grond. "Anna gaat het"? Ik knikte. "Straks gaan we veder met de behandeling". "Maar meneer van der Hoeven kan ze ooit praten want dat is Anna haar grootste droom"? Mevrouw dat is moeilijk te zeggen, want ik weet niet wat na het ongeluk is gebeurd. Omdat als je een ongeluk krijgt niet zo veel letsel ervan krijgt als Anna heeft. Dus er is die avond meer gebeurd dan we denken mevrouw Smit. Hoe weer u dat zo zeker was u erbij ofzo. M'n moeder ging helemaal in discussie met dokter van der Hoeven. "Meneer ik wil een ding van u dat u regelt dat Anna ooit weer gaat praten". M'n moeder bracht mij terug naar de kamer. Daar aangekomen zag ik dat het bed naast mij niet meer leeg was er lag een meisje. "Hallo ik ben Luna van der Beek". "Oja ik lig hier omdat ik misschien leukemie hebt een vorm van kanker ze zijn het nu aan het onderzoeken". "Ow wat naar, maar aangenaam kennis met je te maken dit is Anna mijn dochter en ik ben Femke haar moeder". "Anna heeft een paar maanden geleden een ernstig ongeluk gehad, ze kan nu heel veel dingen niet meer". "Omdat er iets in haar hersenen niet goed is gegaan". "Wat erg mevrouw". We komen er wel boven op we zijn op de goede weg toch Anna. "Ik knikte". Nou dames ik ga even weg dan kunnen jullie elkaar wat beter leren kennen.

Pov Luna
We zaten elkaar aan te staten na dat de moeder van Anna weg was gegaan. Ik vind het allemaal erg voor haar maar ook voor de familie. Wat ik nog meer erg vind is dat ze niet kan praten of lopen, ze zit daar maar in die rolstoel. Ik heb ook een schokkende ontdekking gedaan. Haar moeder vertelde dat Anna een ernstig ongeluk heeft gehad, nou twee maanden geleden heeft mijn vader iemand aangereden het was op de dijk en ik was op weg naar het feest van de stad, maar ik weet niet of dit waar is, of zij het wel is. Ik ga haar wat beter leren kennen zodat ik meer weet. Mijn vader is helemaal depressief geworden door wat er is gebeurd hij zegt niks meer en staart voor zich uit. Ik ga hem nog ondervragen want hij weer zeker weten meer.

Pov Anna
Ik heb nu eindelijk een kamergenoot. Ik heb een goed gevoel bij haar, misschien worden we wel beste vriendinnen, maar ze is wel steeds in gedachten wat zou ze denken? Straks heb ik weer een behandeling, maar wat ik wel hoop is dat het ooit weer beter zou gaan met mij.
"Na de behandeling"
Ik was klaar met de behandeling het was zwaar. Zelfs zwaarder dan de eerste keer. Ik voelde mijn lichaam weer eerst voelde ik niks in mijn lichaam, maar nu kan ik al bewegen dus het gaat de goede kant op. Ik probeerde wat te zeggen. "mam" het was heel zacht, maar ik kan het weer!! Ik maakte een vreugde sprong in mezelf. Mijn moeder tilde me op, maar ik wou zelf lopen. Mijn moeder zette de rolstoel voor mij klaar naast mijn bed. Ik zette mijn voet op de grond ik liep een paar pasjes en plofte in de rolstoel. Mam ik kan alles weer haal de dokters". Ik had al lang niet meer gepraat en was naar deze zin was ik helemaal uitgeput. "Anna je kan weer praten" schreeuwde mijn moeder. Ze rende de kamer uit om een dokter te halen. Luna keek mij blij aan. "Anna ik wist dat het goed zou komen". Dankje Luna dat je zoveel vertrouwen in mij hebt terwijl je mij niet zo goed kent. "Anna"? Ja Luna wat is er? "Waar is het ongeluk gebeurd en op welke dag was het"? Ik kreeg een flash back. ik zag alles weer opnieuw afgespeeld worden als een film. Ik zat op de fiets en reed over de dijk. Het was in de avond en had een mooi jurkje aan. Ik weet weer het was op het feest van de stad. "Luna ik was op de dijk en het was de dag van het grote dorps feest in de avond". Luna keek mij geschrokken aan, ze rende opeens weg. Wat is er met haar aan de hand? Heeft ze iets ergs meegemaakt of is dit onzin..?