ASEL

1.BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR

BURAYA BAŞLAMA TARİHİNİZİ BIRAKABİLİRSİNİZ

🦋

Yağmur bardaktan boşalırcasına yağıyor insanlar yağmurdan kaçmak için oradan oraya koştuyorlardı.

Buruk şekilde gülümsedim, yağmur beni hiç bir zaman rahatsız etmemişti.
Şu an ayağımda olan ince uzun topuklu stilettolar varken bile hayır etmiyordu..

Yağmuru seviyordum.
Sarı saçlarımdaki bukleler yağmurdan nasibini almış, her zamanki halini alıp düz olmuştu.
Saat akşam sekizdi ve hava kararmıştı.
Yolun ortasında sırılsıklam olmuş şekilde ilerlemeye devam ediyordum.
Çok geçmeden insanların bir bir gözden kaybolduğunu farkettiğimde, bakışlarımı etrafta gezdirdim.
Şimşek çakıyor görüntüsü sesten önce geliyordu hafif bir ürperti tüm bedenimi ele geçirdiğinde yürümeye devam ettim.
Yağmur'u severdim fakat şimşek korkuturdu.

Elimdeki küçük çanta'dan gelen telefon ritmi ile bakışlarımı çantama indirdim ve telefonu çıkarıp kim olduğuna bakmadan açtım.

Etrafta hiç kimse kalmamıştı kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım. Yağmurdan dolayı gökyüzünde süzülen bir kuş bile yoktu.
Canlılar neden yağmuru sevmezdi ki?

Düşüncelerimi bir kenara bırakıp telefonun diğer ucuna seslendim:
-"Alo"
- "Olduğun yerden ileri doğru yürümeye devam et."

Kaşlarımı olduğunca çatıp telefonun ucundan gelen kalın sesin kime ait olduğunu düşündüm, ama asla tanıdığım birinin sesi ile bağdaştıramadım.

"Siz kimsiniz?" sesim istemsiz şekilde titremişti ve ben kendime lanetler okumuştum.

"Dediğimi yap ve konuşma" Sinirlenmeye başlıyordum.

Küçük yağmur damlası göbeğime değip tenimi ürperttiğinde üzerimdeki siyah croba bakıp ceketimin düğmelerini ilikledim.

İçimden bir ses arkama dönüp koşmam gerektiğini söylüyordu ona uyup bunu yapmak için bir adım atmışken, telefondan gelen kalın ses tekrar kulaklarıma doldu.

"Bir adım daha atarsan ölürsün."

Kanımı donduran kelimeler kulağıma ilişmiş olduğum yerde durmuştum.
Sesi o kadar soğuk gelmişti ki, bir an başımın döndüğünü ve dengemi kaybedeceğimi hissettim.
Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldığımda yağmurun kokusunu içime çektim.

Neler olduğunu anlamıyordum tek anladığım burada iyi şeylerin dönmediğiydi.

Sesimi güçlü tutmaya çalışıp konuşmaya başladım.
"Sen kimsin de beni öldüreceğini söylüyorsun"

Saniyeler sonra üzerime gelen kırmızı ışık ile gözlerim yerinden çıkacakmış gibi açıldı.

"Şimdi kes sesini ve dediğimi yap."
Gerçekten korkmaya başlamıştım
Nefesim sıklaştığında adımlarımın hayatımı değiştireceğini nereden bilebilirdim ki.."

BÖLÜM SONU

MERHABAA😍
TANITIM BÖLÜMÜ OLDUĞU İÇİN
ÇOK KISA BİR BÖLÜM OLDU
NASILSINIZ?

BEN ÇOK İYİYİM İÇİMDE YENİ BİR HİKAYEYE BAŞLAMANIN VERDİĞİ BİR HEYECAN VAR.
SİZİNLE BİRLİKTE ÇOK GÜZEL ŞEYLER YAŞAYACAĞIZ
HAZIRSANIZ BAŞLAYALIM ❤️

VOTE VE YORUM ATMAYI UNUTMAYIN