ASEL

10.BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR ❤️

Bakışlarımı gözlerinden öyle bir şey kesti ki kendimi kaybettiğimi sandım.

Rüya mıydı yoksa gerçek mi?
Ne istiyordum ben bu gerçeğin rüya olmasını mı galiba evet..

                              🦋

Bilinen'e göre insanlar anne karnından çıkmadan önce farklı bir yere gelmenin korkusunu yaşarmış.

Hiç çıkmak istemezmiş oradan,
Haklıymışız aslında, bu dünya tehlikeli, bu hayat yaşanılmaz  bir hayat.

O minik melekler gün geçtikçe kötülüğü öğreniyordu.
Kötülüğü öğreten kimdi?
Bu savunmasız bebekler nasıl olurdu da bir anda  karşı tarafa geçip kendimizi savunmamız gereken kişiler olmuştu.

Anlamsızdı bir açıdan, anlamlıydı her açıdan..

Herşey iyi olamazdı öyle bir dünya yoktu.

İşte ben şu an karnından çıkmak istemediğim annemi karşımda görmüştüm.

İmkansızdı sanki.
Burada olmamalıydı.
Üzerine giydiği garson kıyafetiyle karşımda ki masaya hazırlanmış kokteylleri bırakıyordu, annemi duruşundan tanırdım yan profilinden de, o olduğuna emin olmuştum.

Sarılmak istiyordum kucağında ağlamak istiyordum.

Gözlerim dolduğunda fısıldadım.
"Anne"

Kızım ne yapıyorsun sen belli ki gizlice içeri girmiş.

Ama nasıl, aklım almıyordu benim kaçamadığım yere o nasıl girebiliyordu.

Hani bu insanlar aralarında yabancı görmek istemezdi.

Kafam çok karışıktı, o burada olamazdı bu çok tehlikeliydi.

Bakışlarımı üzerinden hızla çekip yanından geçtim, çok özlemiştim onu, şu an çekip sarılmak istiyordum.

Fakat yapamazdım onu riske atamazdım.

Asil ve arkadaşlarının olduğu masaya geldiğimde asil'in hala çatık kaşlarla bana baktığını gördüm.

"Merhaba" dedim, bakışlarım Kristin ve Aybars arasında gidip gelmişti.

Bu size selam verdim bakışıydı, başkası alınmasındı.

"Merhaba" dedi Kristin, üzerine giydiği mavi şifon elbise'nin askıları oldukça inceydi.
Belden oturtmalı elbise diz kapağının bir karış üzerinde bitiyordu.
Ona oldukça yakışmıştı.

Aybars'da baş selamı verdiğinde Martin söze atladı.
"Bize selam yokmu?"
Merlin'in beni salak yerine koyduğu o zamandan beri, hayır yok demek isterdim ama demedim.

Kafamı çevirip az önce annemi gördüğüm yere baktım, yoktu etrafı telaşlı gözlerle süzdüğümde sol köşedeki masanın önünde durduğunu gördüm, elindeki kağıda bir şeyler yazıyordu.

"Hey sana diyorum?"
Martinin sesi tekrar kulaklarıma dolduğunda, kafamı çevirip Martin'e baktım.

"Merhaba" diyip gülümsedim
Gerçek bir gülümseme değildi.

Merlin omzuma dokunduğunda, "kusura bakma geçen gün için" dedi.

Kaşlarımı çattım ve "anlamadım" dedim.

Ses çok fazlaydı insanlar ellerinde kokteyllerle dans ediyorlardı.

"Ben sana öyle davranmak istemezdim ama burada asil ne emir verirse ona uymak zorundayız, kaçmana izin verseydim beni çiğnerdi" dedi.