Yanağıma yediğim tokatla kafam savrulurken annem ve babamın bağırışları kulağımda çınlıyordu.
"Ben sana git düşük puan al diye mi para veriyorum."diye bağırdı babam.Annem saçlarımı çekiştiriyordu.
"Sana puanını düzelt dedik. Bu seferde gidip 93 almışsın."diye bağırdı annem sınav kağıdını gözümün önünde sallayarak.
Ağzımı açık tek kelime edemiyordum. Eğer etseydim yediğim dayağın 10 katını yerdim çünkü.
Dizlerimin üstüne çöküp ikisindenden af diledim."Özür dilerim.Düzelteceğim."
"Kalk yerden daha fazla delirtme beni."dedi babam.
Ayağa kalkıp karşılarına dikildim."Odana gidiyorsun cabuk. Haftasonu dışarı çıkmam yasak. Otur,ders çalış."
Kafamı sallayıp odama geçtim. Camımın önündeki sandalyeye oturup dışarıyı izlemeye başladım.
Bu hayatta olmayı ben seçmemiştim. Böyle bir hayatı yaşamak benim isteğim değildi. Beni neden sevmediklerini anlayabiliyordum. Ama beni yoran şey alt tarafı ders için benim hayallerimi hiçe saymalarıydı. Çocukluğumda bile diğer çocuklar dışarıda oyun oynarken, türlü türlü yaramazlıklar yaparken, ben zorla ödev yapardım. Çocukluğumu bile bir odaya kilitlediler benim.
Gözlerimden akan yaşa engel olamamıştım. Yüzüme vuran temiz hava beni sakinleştirmekten çok tetikliyordu.
Masamın üstündeki Hwa'yı alıp ona sarıldım.
"Her şey geçecek değil mi Hwa?" diye fısıldadım.Oyuncak aynı bakışlarıyla yüzüme bakmaya devam ediyordu.
Bazen silinmek istiyorum bu dünyadan. Hiçbir izim kalmasın, kimse beni hatırlamasın istiyorum.
Ölümün eşiğine kadar sürüklenen hayatımı bırakmak o kadar kolay ki aslında. Arkada bırakacağım kimse yok, benim arkamdan ağlayacak kimse yok...Hatta belki ailem gömmeye bile tenezzül etmez.
Ama...beni engelleyen tek şey yaşamak istememdi. Bazı şeyleri yaşamadan ölmek istemiyorum. Biri beni sevmeden ölmek istemiyorum.
Önceden böyle düşünmezdim. Kaç kere vurdum bileklerime o jileti? Kaç kere içtim düzinelerce hapı? Her seferinde kurtuldum. Her seferinde bu lanet dünyadan kurtulamadım...
Ağlayarak yazdığım tekrar tekrar okuduğum okudukça kendimi bulduğum bir bölümdü
O kadar yorgunum ki bolum atarken bile üşeniyorum diyebiliriz
