Getting Back Together #JustWriteIt

Chapter Seven (Inside of me)

"The most important relationship is the one you have with yourself."

Yomi

Minsan sa buhay akala mo tapos na, yun pala may seqeuel pa ng story. Minsan sa buhay akala mo siya na pero hindi pala. Yung iba nga eh 7 years ang tinagal pero nagbreak din, tapos yung 1 year na bagong gf/bf ang pinakasalan. Kasi ibang klase si Destiny. Nagagawa niyang gumawa ng himala or miracle.

Minsan akala ng madaming tao perpekto ako. Oo hindi ako kagandahan, para sa akin, pero matalino daw ako, mayaman at talentado. Akala nila ako yung palaging swerte. Yung hindi nakakaranas ng hirap. Pero mali naman kasi yung inaakala nila. Mali.

"Alam kong nasasaktan ka, Yomi. Sige lang iiyak mo lang lahat promise gagaan pakiramdam mo." Sabi sakin minsan ni Deine. Sa totoo lang i have many problems with my parents. Yung mommy ko masyadong nega at palaging mainit ulo. Daddy ko mainitin din ulo at subsob lang sa work kaya hindi kami close. Sad di ba?

"Minsan winiwish ko na sana iba nalang magulang ko. Hindk ko naman kasi kailangan ng magagarang damit, madaming pera, mayaman, mamahaling gamit o ginto. Gusto ko yung tunay na pagmamahal." Sabi ko sa kanya. Totoo naman sa totoo lang hindi natin kailangan yang mga mamahaling bagay o gadgets o yang mga makabagong teknolohiya na yan sa kabilang buhay.

Gusto ko yung buhay ko maenjoy ko hanggang sa aking pagkamatay. I wanna be free. Free from everything I wanna do. Sa kagustuhan kong tumulong sa iba nagagawa kong magsinungaling sa magulang ko kasi ayaw nila na magdodonate ako sa pupunta sa mga charities kasi sasayangin ko lang daw ang yaman namin. So ako palagi namang may allowance iniipon ko nalang at yun ang ipinamamahagi ko.

Minsan ko na ring narinig mula sa pinakamalapit kong teacher. "Ibang iba ka sa magulang mo, pasalamat tayo sa Diyos kasi hindi ka naging tulad nila. Isa kang mabait na bata." Narealize ko, masuwerte ako at isinilang ako at ginawa ng Diyos na ayon sa Kaniyang kalooban.

As an senior student, marami na rin akong napagdaanan. Oo, kailanman hindi pa ako ever nagboyfriend dahil friends lang muna and studies. Pero mismo yung puso ko yung pumilit sa akin kaya naging kami ni Ethan. Pero marami ako naging crush. Normal naman yun. Crush/bestfriend pa nga eh. May one time nga na muntikan na maging kami kaso siguro na turn off din sakin.

Aaminin ko, dati nung elementary ako ang pangit ko. Ayoko magayos ng sarili, yung buhok ko palagi lang buhaghag tapos ang itim ko kasi palagi ako nagbababad sa swimming tapos tirik yung araw. Pero nung high school ko nagstart na magisip yung diwa ko na kailangan din pala maging kaaya aya at magayos. Dapat mahalin din ang sarili. Paano mo nga naman mamahalin ang kapuwa mo kung hindi mo kayang mahalin ang sarili mo?

Kaya nagstart ako magayos. Nagpulbos na ako. Nagsusuklay na ako palagi. At dun dumami yung mga kaibigan ko kasi mali yung akala nila sakin na parang tomboy ako or what. Ngayong college ako mas dumami. Sabi nga nila famous daw but i dont care. Yung mga dating bully sakin ngayon high school pa rin kasi repeater, pano ganda lang meron wala namang utak. "Beauty is nothing without brain."  Nagulat sila at nagawa pa nga akong sabihang retokada which is not. Wala nga akong pinaayos just my hair and my face at siguro dahil sa adolescece kaya hindi na ako tumaba.

After that, nagsimula na ang mga magagandang nangyayari sakin. Puro suwerte at saya. Yun nga lang natatakot ako na baka kasunod naman nito ay kamalsan nanaman at mahirap na pagsubok.

Naalala ko sabi skain ng pinakamamahal kong guro. "Sa mundong ito, hindi parating pagandahan, dapat nilalaman din tayo ng kalinisan". Isa sa mga hindi ko makakalimutan.

Ngayon, malapit ko na maabot ang pangarap ko. Para bang nasa akin na lahat. Pero may isang bagay na palaging bumabagabag sa isipan ko na maging masaya. Nung una hindi ko talaga alam kung ano, yun pala siya. Ang lalaki lang naman na dumurog ng puso ko. Pano na to?