"You can close your eyes to things you dont want to see, but you cant close your heart to things you dont want to feel".
Yomi
"What!? SI Drew kamo, yung pinsan ko, nagmamay-ari ng kompanya for advertising!!??" sabi ko.
"Y-yes Ma'am." sabi ng secretary ko.
"Hah! Kailan pa niya nakuhang maglihim sa akin ah!? Talaga yung bata na yun ah!" sabi ko. Kinuha ko na agad yung cellphone ko at tinawagan si Drew.
(Calling....Pinakamakulet na pinsan sa buong mundo...)
[Hello ate? Bat ka---]
(Hoy ikaw kang bata ka! HIndi mo lang sinasabi na about advertising pala yang kompanya niyo!)
[Aba! Ako pa! Matagal na tayong hindi naguusap. Sa tuwing yayain kita ikaw tong may ayaw mo kasi masyado kang busy sa trabaho at sa mga kaibigan mo.] Oo nga no. I've realized im so busy that i dont have any time for my cousins.
(O-o sige na! May time ako ngayon at kailangan na kita makausap. Kailangan namin ng magaadvertise sa akin. Itext mo nalang kung saan tayo magkikita mamaya. Bye.)
[Hep! Sino nagsabi na pumayag na ako ha?]
(Bat hindi ba? Ano nanaman ang gusto mo?)
[Gusto ko lang naman na sabihin mo na miss mo na ako. Totoo naman hindi ba?]
Aba ayos talaga tong bata na to! Aishh! Do i really have to this? Para kay dad, oo. Para sa akin, hindi. So, ano na? (Fine! I-i miss you. I miss you. Miss na miss ko na yang kakulitan mo! Satisfied?)
[Hahaha oo na! Miss din kita my dear meanie cousin. Hindi ka pa rin talaga nagbabago sa katarayan mo!]
(Tsss. Sige na busy ako! Text mo nalang ako. Bye!)
*end of conversation*
After 30 minutes......
(Starbucks, yung pinakamalapit dito. 6pm.) galing kay Drew.
Finally done! Punta sa restroom at aayusin ko muna ang sarili ko. Okay im ready. Going to Starbucks!
*Tinnggg!* tunog ng elevator. Papasok na sana ako nang makita ko....makita ko ang babaeng kontrabida ng buhay ko. Nandoon din si Zach. What on earth can we call this as coincidence. Tsaka ang tagal tagal na naming hindi nagkikita ng echoserang to at sa dinami dami pa ng pwedeng pagkakitaan, dito pa sa building namin!
"Not getting in?" sabi ni Ms. Froggy. Bakit froggy? Kasi para sa akin, napakaechosera niya at ang lansa lansa! Para talagang frog! Tss! Paenglish english pa!
Ofcourse haharapin ko tong babae na to no! Papatalo pa ba ako? "No, im getting in ofcourse." sabi ko sakaniya.
Ayiiisshhh! Ang awkward ng atmosphere! Nandito pa si Zach! But after 12345678910 years finally nagsalita na si Ms. Froggy. "Its been a while. Hindi ko akalain na makikita kita dito. What brings you here?".
"Mm its been a while, but shouldnt be me who asking what brings you here". Takte bakit kailangan pa namin magenglish ng ganito.
"Oh yeah I've heard. Ikaw nga pala ang CEO dito. Im here to talk about with your father. Isa lang naman rin ang kompanya namin sa magiging shareholder ng mall niyo. Hm" with matching evil smile.
AAAHHHHH! Nakakainis talaga siya. I just gave her a dead look. "By any chance, magkakilala na kayo dati pa?" nakisali si Zach.
"Its not that!" sabi ko. Sinabayan ni Ms. Froggy ng "Oo". Hayy kailangan niya pa ba ibunyag?
"T-teka, parang nakikilala kita ah, ikaw ung isa sa mga nagprom hindi ba? Ah oo yung naging kaklase ni----". (Zach)
"Oo tamaa. Kaya tamana na. Past is past nga daw diba? But theres no way. HIndi ako sasangayon na magiging isa kayo sa shareholder. Ayoko ang isang Ms. Froggy ay magiging kahati ko pa." sabi ko.
"Anong sinabi mo ha!? Ms. Froggy!?" (Ms. Froggy)
"Oo bakit, hindi ba?" sabi ko.
"Aba sumosobra ka na ha! Talagang hahatian ko yang kompanya niyo kahit 10% lang! Bwiset ka!!!!!" (Ms. Froggy)
"Kahit gaano kaliit pa yang hati mo hindi ako papayag! Bwiset ka din!!" sabi ko.
Susugurin niya na sana ako pero humarang si Zach. Sigaw pa rin siya ng sigaw na bwiset ako. Sa sobrang kaingayan naming dalawa ayun napasigaw din si Zach. "CALM DOWN you two!!".
Nagulat kami pareho at kasabay nun ay ang pagtigil ng elevator at pagpatay ng ilaw. Ahhh ang dilim! Brownout dito! Pero, eto kayang buong building oh etong buong city?
"T-t-tumawag na kayo ng tulong. Please, takot ako sa dilim. Please!" sabi ko. Oo may nyctophobia ako. Takot ako sa dilim at nagiging sanhi din minsan ng pagsakit ng ulo ko at nagpapanic. ako.
"A-ano nangyayari sayo ha? Anong meron?" tanong ni Alysa. Oo yun ang pangalan ni kontrabida.
"N-nyctophobia. Natatakot ako huhuhu pleaaaase!" sabi ko.
I hear Zach na may kinakausap siya sa phonee. Hay salamat at may maakakatulong. "What? We need help! We dont care if the whole city is blackout. We need your help! Please officer!" sabi niya sa kausap niya.
"Zach! Kung blackout sa buong city it means wala silang magagawa kundi hinatyin na magkaroon ng power! Hindi natin kayang paandarin yung elevator!" sabi ko.
"Pano yun!? Pano ka ha? Okay ka lang?" sabi niya sa akin.
"O-o-oo. Natatakot lang ako ngayon. All i need is light." sabi ko.
"We cant not unless mababalik na yung power. Wala rin akong flaashlight sa phone ko." sabi niya.
"Hey wait! Since tayong tatlo nalang dito, uunahin ko pa ba yung kanina? Oh eto na gamitin mo yung phone ko may flashlight dyan." sabi ni Alysa.
"Thank you." sabi ni Zach sa kanya. Show off ba to kasi may lalaki? O di kaya gusto niya si Zach? hah! Baka!
BINABASA MO ANG
Getting Back Together #JustWriteIt
Novela Juvenil"Bakit ba ang daming pa-fall sa mundo!?" yan nalamang ang palaging tanong sa sarili ni Yomi. Ilang beses na siya nahulog at ilang beses na rin siyang hindi nasalo. Buti na nga lang hindi pa daw siya patay. Nagsimula ang lahat sa simpleng lokohan...
